Category: มรดกการแพทย์นักบุญ เย่ ห่าวซวน

“โอเค… ไปกันเถอะ” ซูรั่วหมิงดึงเย่ห่าวซวนแล้ววิ่งออกไป… ถึงแม้ตอนนี้อากาศจะไม่ร้อนมาก แต่ที่เมืองอย่างแมกนีเซียม อุณหภูมิกลับสูงกว่าที่จีนเสียอีก เวลาเดินตามท้องถนน จะเห็นสาวๆ สวมเสื้อผ้าเท่ๆ อยู่เต็มไปหมด เมืองใหญ่ใกล้เคียงนั้นต้อนรับชาวจีนมากกว่า และการบาร์บีคิวก็เป็นที่นิยมเสมอในช่วงอากาศร้อน ซูรั่วหมิงพาเย่ห่าวซวนไปยังโซนขายผักผลไม้สดเพื่อเลือกเนื้อสด เย่ห่าวซวนประหลาดใจที่พบว่าอาหารที่นี่ราคาถูกกว่าที่จีนมาก โดยเฉพาะเนื้อวัว… คนส่วนใหญ่ในจีนแทบจะซื้อไม่ไหว แต่ที่นี่ราคาน่าจะเอื้อมถึงสำหรับคนทั่วไป เธอหยิบขาไก่และปีกไก่สด รวมทั้งเครื่องปรุงรสบาร์บีคิว…ซูรั่วหมิงนับสิ่งของในตะกร้าผักเพื่อดูว่ามีอะไรตกหล่นไปหรือไม่ “นี่เพียงพอแล้วใช่ไหม” เย่ห่าวซวนมองดูสิ่งของในตะกร้า “ไม่พอหรอก แกไม่รู้หรอกว่าพวกพี่แกกินกันเก่ง ถ้าไม่พอ พวกมันก็คงไม่พอแน่ๆ” ซูรั่วหมิงยิ้ม… เธอเลือกวัตถุดิบระหว่างพูด เธอระมัดระวังมาก ต้องแน่ใจว่าไม่มีข้อบกพร่องในวัตถุดิบแต่ละอย่าง “ฉันคิดว่าคุณใช้ชีวิตเก่งมากเลยนะ”…

“ฉันไม่ต้องการให้คุณมาสอนฉันเรื่องความเป็นชาย” คำพูดของเย่ห่าวซวนฟังดูเจ็บปวดเกินไป เขาขมวดคิ้ว “คุณไม่จำเป็นต้องเสแสร้งทำเป็นลึกซึ้งที่นี่ ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนในหัวเหรินถัง เราก็มีหลักการของตัวเอง เราไม่ต้องการให้คุณมาสอนเรา” “คุณมีกฎของฮัวเหรินถัง และพวกเราที่อี้เจิ้นถังก็มีจรรยาบรรณของตัวเอง” เย่ห่าวซวนพูดพร้อมรอยยิ้ม “แล้วทำไมคุณถึงอยากให้พวกเราทำตามกฎของคุณล่ะ” “ฉันไม่อยากเสียเวลาพูดคุย” ฮวากุ้ยมองไปที่ซูเจ๋อและพูดว่า “ฉันแค่อยากรู้ว่าหมอซูกล้ารับคำท้านี้หรือไม่…” “ข้าไม่กล้า” ซูเจ๋อเป็นคนประเภทที่ไม่ถูกยั่วยุได้ง่าย เขายิ้มจางๆ แล้วพูดว่า “ข้าเปิดคลินิกเพียงเพื่อรักษาโรค ไม่ได้มาแข่งขันกับคนอื่น พวกเราไม่ใช่ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ และเราไม่จำเป็นต้องแข่งขันเพื่อตำแหน่งผู้นำ ไม่ว่าคนอื่นจะไปหรือไม่ ข้าก็ไม่ไป” “เจ้าไม่กล้าหรือ?” ฮวากุ้ยเยาะเย้ยพลางกล่าว “เจ้ารู้ไหม เจ้าเป็นคนที่น่านับถือที่สุดที่นี่ ไม่กลัวว่าชื่อเสียงของเจ้าจะตกต่ำลงตั้งแต่บัดนี้หรือ?” “คนบริสุทธิ์ก็คือคนบริสุทธิ์”…

“ตกลง ฉันจะรีบไปจัดการทันที” ซูรั่วหมิงพยักหน้า แล้วหันหลังแล้วออกไป ครู่ต่อมา ซูรั่วหมิงก็เดินออกมาพร้อมกล่องไม้ใบเล็ก กล่องนั้นแกะสลักจากไม้แอชสีม่วง ทั้งกล่องให้ความรู้สึกโบราณและดูประณีตอย่างยิ่ง ซูรั่วหมิงวางกล่องลงบนโต๊ะตรวจและเปิดเข็มทอง ทันทีที่เธอเปิดกล่อง แสงสีทองเจิดจ้าก็พุ่งออกมาจากกล่อง ฉันเห็นเข็มทองแปดสิบแปดเข็มวางอยู่เงียบๆ ในกล่อง เข็มทองเหล่านี้สว่างไสวและแวววาวมาก สีเหลืองทองดูราวกับงานศิลปะจากธรรมชาติ “นี่คือแปดเข็มทองคำลึกลับ มรดกตกทอดในตระกูลสวี่ของข้า บรรพบุรุษของข้าได้ขอให้นักร่ายเวทมนตร์ระดับปรมาจารย์ตีขึ้นมาเมื่อหลายร้อยปีก่อน มันยังบรรจุเกล็ดมังกรไว้ด้วย และให้ผลดีมาก หากท่านใช้เข็มทองคำเล่มนี้ได้จริง ข้าจะมอบมันให้ท่าน” สวี่เจ๋อกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “พ่อ…คุณ” ซูรั่วหลินรู้สึกประหลาดใจ และแม้แต่สายตาของเธอที่มองไปที่เย่ห่าวซวนก็เต็มไปด้วยความอิจฉา รู้ไหมว่านี่เป็นสมบัติล้ำค่าที่บรรพบุรุษตระกูลซูทิ้งไว้ พ่อของฉันถือว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่าเสมอ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้แตะต้อง “ฉันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”…

“ใช่” เย่ห่าวซวนพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หาเก้าอี้แล้วนั่งลงข้างๆ ซูเจ๋อ จื้อไป๋และจื้อเย่ที่อยู่ข้างๆ มองเย่ห่าวซวนด้วยความอิจฉาริษยา ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยฝึกงานที่คลินิกมาก่อน อาจารย์ก็ไม่เคยเอาใจใส่พวกเขาขนาดนี้มาก่อน การได้เห็นเย่ห่าวซวนได้รับเกียรตินี้ตั้งแต่แรก เป็นสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน เย่ห่าวซวนนั่งตรงหน้าซู่เจ๋อและเฝ้าดูเขาวินิจฉัยคนไข้ คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าซู่เจ๋อคือผู้หญิงวัยสามสิบกว่าๆ อากาศไม่หนาวนัก แต่เธอใส่เสื้อผ้าเยอะเกินไป ใบหน้าซีดเล็กน้อย ทำให้ดูอ่อนแอ ซู่เจ๋อเอื้อมมือไปจับชีพจรของหญิงสาว แล้วถามว่า “คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหน?” “ช่วงนี้ฉันรู้สึกหนาวๆ อ่อนแรง เดินได้แค่ไม่กี่ก้าวก็เหนื่อยแล้ว” หญิงคนนั้นตอบ “ฉันไปหาหมอฝรั่งแถวเยาวราช แต่อาการไม่ค่อยดี ได้ยินมาว่าหมอซูที่นี่ดี เลยมาลองที่นี่ดู” “ขอจับชีพจรเธอหน่อย” ซูเจ๋อคิดแผนในใจไว้แล้ว เขาเรียกเย่ห่าวซวนแล้วปล่อยมือ…

“น้องชาย อาจารย์บอกว่าวันนี้ข้าควรใช้เวลาอธิบายพื้นฐานของการแพทย์จีนให้เจ้าฟังสักหน่อย” เหลียงเฟิงมาหาเย่ห่าวซวนพร้อมหนังสือการแพทย์ทันทีที่เขามีเวลาว่าง “ฉันรู้” เย่ห่าวซวนพยักหน้าและกล่าวว่า “ฉันอ่านหนังสือสองเล่มที่อาจารย์ให้ฉันแล้ว” “คุณอ่านจบหมดแล้วเหรอ?” เหลียงเฟิงตกตะลึง “ใช่ ฉันอ่านจบแล้ว” เย่ห่าวซวนพยักหน้า “อย่ามาพูดเล่นน่า หนังสือสองเล่มนี้อ่านรวมกันนานจัง อ่านจบภายในคืนเดียวได้ไหม” เหลียงเฟิงไม่เชื่อ เขาคิดว่าเย่ห่าวซวนกำลังล้อเล่นเขาอยู่ “คุณคิดว่าฉันกำลังแกล้งคุณอยู่เหรอ?” เย่ห่าวซวนมองไปที่เหลียงเฟิงอย่างจริงจัง “ไม่เชิงหรอก คุณดูจริงจังมากเลยนะ แม้แต่ตอนล้อเล่นก็ตาม” เหลียงเฟิงพยักหน้า จากนั้นก็เปิดหนังสือในมือด้วยความสับสนเล็กน้อย หนังสือในมือของเขาคือ Compendium of Materia Medica ที่เย่ห่าวซวนอ่านเมื่อคืน เหลียงเฟิงเปิดหน้าหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจพลางพูดว่า…

เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครกันแน่ ความลับมากมายแค่ไหน ทำไมเขาถึงคุ้นเคยกับยาจีนนัก ทำไมสิ่งต่างๆ บนนั้นถึงเหมือนถูกฝังอยู่ในใจเขา แต่ทุกสิ่งยังคงไม่มีคำตอบ สิ่งต่าง ๆ ในความทรงจำของเขามักจะเหมือนเศษเสี้ยวที่ไม่อาจรวบรวมเข้าด้วยกันในจิตใจได้ เขารู้สึกว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างกำลังรอให้เขาค่อยๆ ขุดค้นออกมา เย่ห่าวซวนตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อยและเปิดหนังสือเล่มที่สอง Compendium of Materia Medica ทุกคนคุ้นเคยกับตำรายาจีนโบราณ เย่ห่าวซวนเปิดหนังสืออ่านอย่างละเอียด เช่นเดียวกัน เขาคุ้นเคยกับทุกสิ่งในหนังสือเป็นอย่างดี เย่ห่าวซวนรู้ชื่อ ลักษณะเฉพาะ นิสัย สรรพคุณทางยา และสรรพคุณทางยาของยาจีนแต่ละชนิดเป็นอย่างดี โดยไม่รู้ตัว เย่ห่าวซวนได้อ่านตำรายาฉบับหนาจบเล่มหนึ่ง เช่นเดียวกัน ความทรงจำในความทรงจำของเขาราวกับน้ำท่วม เมื่อเปิดออกก็หลุดลอยไป…

และในวินาทีต่อมา ร่างของเย่ห่าวซวนก็ปรากฏตัวต่อหน้าชาวต่างชาติอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ดวงตาของชายชาวต่างชาติพร่ามัว เขาเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเย่ห่าวซวนปรากฏขึ้นตรงหน้า เขาตกใจ รีบยกปืนในมือขึ้นเล็งไปที่หัวของเย่ห่าวซวน แต่เย่ห่าวซวนกลับไม่เปิดโอกาสให้เขา เขาคว้าข้อมือของชายคนนั้น ชักปืนออกจากมือซ้าย แล้วชักออกมาด้วยมือขวา เสียงดังสนั่น ปืนพกในมือของชายคนนั้นถูกแยกออกเป็นชิ้นๆ อย่างรวดเร็ว เย่ห่าวซวนคว้าข้อมือของเขาไว้ ดึงและยกขึ้นอย่างชำนาญ เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ชายชาวต่างชาติกรีดร้อง ข้อมือของเขาถูกเย่ห่าวซวนผู้ชำนาญการฉีกออก ความเจ็บปวดที่แทรกซึมเข้าไปในกระดูกทำให้ชายชาวต่างชาติเผลอปล่อยซูรั่วหมิงโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะล้มลงกับพื้นพร้อมเสียงกรีดร้อง “โกโก้…” ตำรวจผิวขาวโบกมือ และกลุ่มตำรวจก็วิ่งเข้าไปจับกุมชาวต่างชาติคนนั้น “คุณโอเคไหม” เย่ห่าวซวนช่วยซูรั่วหมิงที่ล้มลงกับพื้น “ไม่เป็นไร… ไม่เป็นไรนะ เป็นยังไงบ้าง เพิ่งโดนรถชนเมื่อกี้นี้เอง” ซูรั่วหมิงตื่นจากฝันในที่สุด…

“ฉันไม่เข้าใจค่ะ ฉันแค่พอรู้เรื่องชี่ที่ใช้ในการฝังเข็มนิดหน่อย” ซูรั่วหมิงส่ายหน้า เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ในสังคมสมัยใหม่ ไม่ค่อยมีนักศิลปะการต่อสู้โบราณเท่าไหร่ แต่ชาวต่างชาติเหล่านั้นชื่นชมศิลปะการต่อสู้ของจีน” “ที่จริงแล้ว ศิลปะการต่อสู้ของจีนจะไม่ทำให้พวกเขาผิดหวังเลย น่าเสียดายที่พวกเขามองไม่เห็นสิ่งที่ล้ำหน้าบางอย่าง” เย่ห่าวซวนยิ้ม ในขณะนี้ ได้ยินเสียงคำรามของรถอย่างรุนแรง และถนนคนเดินที่แต่เดิมเงียบสงบ กลับมีเสียงดังขึ้นมาทันที และเสียงกรีดร้องของผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนก็ดังมาจากด้านหนึ่ง จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาบนถนนคนเดินและเริ่มพุ่งชนเข้าใส่ถนน รถกำลังเคลื่อนที่เร็วมาก ด้านหลังมีรถตำรวจหลายคันพร้อมเสียงไซเรนดังลั่น… รถกำลังมุ่งตรงไปหาเย่ห่าวซวนและซูรั่วหมิง เพราะรถวิ่งเร็วเกินไป ซูรั่วหมิงจึงถือตะเกียงไว้ในมือ เธอจ้องมองรถที่กำลังแล่นมาด้วยความเร็วสูง แทบจะตกใจจนสติแตกเลยทีเดียว “ระวัง…” เย่ห่าวซวนดึงซูรั่วหมิงอย่างแรง ก่อนจะผลักเธอออกไปอย่างสุดแรง หลังจากผลักซูรั่วหมิงออกไปแล้ว เขาก็ไม่สามารถหลบรถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงได้…

“ใช่ น้องชายพูดถูก เอาเถอะ ไม่ต้องสุภาพมาก กินดื่มให้อร่อย แล้วเราจะออกไปสนุกกัน” จื้อไป๋ยกตะเกียบขึ้น ชวนทุกคนกินข้าวด้วยกัน เย่ห่าวซวนรู้สึกเสมอว่าอาหารที่ Yangsheng Canfang มักจะมีรสชาติที่คุ้นเคย แต่เศษเสี้ยวในความทรงจำของเขาไม่สามารถนำมารวมกันได้ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะพยายามอย่างหนักที่จะนึกถึงทุกสิ่งจากอดีต แต่สุดท้ายเขาก็มักจะล้มเหลวเสมอ หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ทุกคนก็อิ่มหนำสำราญ เนื่องจากยังเช้าอยู่ ซูรั่วหมิงจึงเสนอให้ไปที่ถนนคนเดินในไชน่าทาวน์ ซึ่งทุกคนก็ตกลงกันอย่างพร้อมเพรียง ถนนคนเดินที่นี่เป็นห้างสรรพสินค้าที่คึกคักที่สุดในบริเวณใกล้เคียง และคึกคักเป็นพิเศษในยามค่ำคืน ที่นี่คุณสามารถชมโคมไฟ ทายปริศนาดอกไม้ และขนมจีนนานาชนิด ทุกคนสนุกสนานกันมากที่นี่ “พี่สาว ไปปล่อยโคมอธิษฐานกันเถอะ” เหลียงเฟิงกล่าวกับซูรั่วหมิง จื้อไป๋คว้าเหลียงเฟิงไว้แล้วทำปากยื่น…

“ธุรกิจกำลังไปได้สวย แสดงว่าอาหารของเขาต้องมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมากแน่ๆ บางทีอาจจะรักษาโรคได้จริงๆ ก็ได้” เย่ห่าวซวนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ในตำรายาจีนโบราณ อาหารปรุงยาสามารถทดแทนยาบางชนิดได้ ตำรายาจีนเรียกว่าอาหารเสริม อย่างไรก็ตาม วิธีการเสริมอาหารเหล่านี้สูญหายไปนานแล้ว อาหารเสริมส่วนใหญ่ที่หมุนเวียนอยู่ในโลกในปัจจุบันไม่สามารถใช้งานได้จริง เป็นไปได้หรือไม่ว่าวิธีการเสริมอาหารที่นี่ที่หยางเซิงคานฟางเป็นสูตรโบราณ? ซูรั่วหมิงกล่าว “บางที คุณจะรู้เองหลังจากลองแล้ว” เย่ห่าวซวนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “สวยจัง ดูสิ สวยจัง สิบโมงแล้ว อีกฝั่งก็อีกฝั่ง” เหลียงเฟิงที่อยู่ข้างๆ ดึงจื่อเย่เข้ามาอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหันศีรษะมองไปอีกด้านหนึ่งอย่างสิ้นหวัง เย่ห่าวซวนก็มองไปยังทิศทางที่คนทั้งสองชี้ หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างห้ามไม่ได้ สาวสวยคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาว เย่ห่าวซวนก็ตกตะลึงโดยไม่ได้ตั้งใจ หญิงสาวคนนี้ดูคุ้นเคยมาก…