by สาวใช้มองดูฮันซานเฉียนด้วยความเกลียดชัง นางกัดหูตัวเองเพื่อคราง แต่หานซานเฉียนกลับหยาบคายมากจนเยาะเย้ยเธอและทิ้งเธอให้ไร้ศักดิ์ศรี
สาวใช้ยืนกรานว่า “คุณเป็นคนพูดผิด สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง”
“งั้นฉันก็พูดความจริงเหมือนกัน” ฮันซานเฉียนกล่าวอย่างเย็นชา
หลังจากที่ฮันซานเฉียนพูดจบ เขาก็เดินตรงกลับไปที่ห้องของฉินซวงโดยไม่หันกลับมามอง สาวใช้ถูกปล่อยให้กระทืบเท้าด้วยความโกรธ เดิมทีฮันซานเฉียนต้องการบอกเธอว่าเธอเข้าใจผิดและความจริงคืออะไร แต่หลังจากพูดคุยกันได้ไม่กี่คำ ฮันซานเฉียนก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับคนแบบนี้อีกต่อไป
คนเหล่านี้หวังว่าแม้อุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ จะเกิดขึ้นกับคนที่เก่งกว่าตนเอง จากนั้นพวกเขาก็สามารถสร้างเรื่องใหญ่โตและทำลายคนๆ นั้นได้
แม้ว่าสิ่งนี้จะไม่ดีสำหรับพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่สนใจ พวกเขาต้องการมัน พวกเขาค่อย ๆ ทำลายผู้คนที่ทำให้พวกเขาอิจฉาหรือไม่มีความสุข เพื่อสนองความต้องการทางค่านิยมที่ผิดเพี้ยนและบิดเบี้ยวของตนเอง
ดังนั้นไม่ว่าฮันซานเฉียนจะพูดอะไรก็ตาม เธอเพียงแค่ไม่เชื่อเรื่องนี้เลย หรือแม้ว่าข้อเท็จจริงนั้นจะอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็เลือกที่จะหลับตาข้างหนึ่งหรือเชื่อในสิ่งที่เธอต้องการเชื่อ
หลังจากกลับถึงห้องด้านในแล้ว หานซานเฉียนเพิ่งจะนั่งลงเมื่อมีคนมาเคาะประตู
หานซานเฉียนโกรธมาก ผู้หญิงคนนี้ไม่สำนึกผิดเลยหลังจากที่เขาพูดเพียงไม่กี่คำกับเธอ เธอกล้ามาหาเขาได้ยังไง? ลองคิดดูสิ หานซานเฉียนยืนขึ้นด้วยความโกรธ หันหลังกลับและเปิดประตูด้วยเสียงปัง
“คุณไม่เบื่อที่จะถูกดุบ้างเหรอ? คุณเป็นนังร่านถึงขนาดอยากจะมาหาฉันถึงหน้าประตูเลยเหรอ?” ฮั่นซานเฉียนสาปแช่งอย่างกัดฟัน
ฮันซานเฉียนไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อผู้หญิงจอมนินทาคนนี้ อีกประเด็นที่สำคัญมากก็คือไม่ว่าเธอจะดุฮันซานเฉียนอย่างไรก็ไม่สำคัญ ฮันซานเฉียนไม่ต้องการให้ใครส่งผลต่อเขาเพราะตัวเขาเอง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Qin Shuang ที่คอยช่วยเหลือเขามาตั้งแต่เขามาที่โลก Bafang
เมื่อได้ยินคำสาปแช่งอันโกรธจัดของหานซานเฉียน ชายคนนั้นก็ก้มหัวและหดคออย่างขี้ขลาด
หานซานเฉียนมองลงมาและรู้สึกเขินอายเล็กน้อย บุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือหญิงสาวที่แต่งกายเรียบง่ายแต่ดูสวยและมีเสน่ห์อย่างยิ่ง ผมนุ่มๆ ของเธอถูกหวีเป็นหน้าม้าและเรียบลื่นไปด้านหลัง เธอมีผมหางม้าเล็กๆ สองข้าง ซึ่งทำให้เธอดูน่ารักและสวยงามมาก
เพราะเขาโดนฮันซานเฉียนดุ เธอก้มศีรษะลง และใบหน้าอันบอบบางของเธอที่กำลังจะเปียกโชกก็มีสีแดงเล็กน้อย
“ขอโทษทีครับ ท่านเซียวเทารบกวนท่านหรือเปล่า?” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เสียงของนางดังราวกับเสียงนกสีเขียวมรกต อ่อนโยนและไพเราะจนซาบซึ้งใจ
ฮันซานเฉียนลูบหัวตัวเองอย่างขอโทษ “ขอโทษที ฉันคิดว่าเป็นแม่บ้านพวกนั้นเมื่อกี้ เข้ามาสิ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
เสี่ยวเถาก้มหัวลงและเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ เงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียน “ท่านครับ ผมชื่อเสี่ยวเถา และผมเป็นพ่อครัวคนใหม่ ผมมาถามท่านว่าท่านอยากทานอะไรเป็นมื้อเที่ยงครับ”
ต่างจากดวงตาที่มีเสน่ห์ของ Qin Shuang ดวงตาของ Xiao Tao กลับโต มีน้ำตาคลอ ใสแจ๋ว และสวยงามมาก เหมือนกับลูกพีชกับน้ำ ทำให้ผู้คนอยากจะกอดและจูบเธอ
“อ่า?” หานซานเฉียนตกตะลึงเล็กน้อยกับการจ้องมองของเธอ และปฏิกิริยาของเขาค่อนข้างช้า
ฮันซานเฉียนเคยเห็นสาวงามชั้นนำมาหลายคน ไม่ว่าจะเป็น Qi Yiyu หรือ Su Yingxia ทั้งคู่ก็ล้วนเก่งที่สุดในสาขาของตัวเอง แต่หลังจากที่มาถึงโลก Bafang เขาก็ยังคงตะลึงกับ Qin Shuang และ Xiao Tao ทีละคน
ฉินซวงคือความงดงามแห่งน้ำแข็งและน้ำค้างแข็ง เสมือนเทพธิดาที่อยู่บนฟ้า เสี่ยวเต้าเป็นผู้ล่อลวงเพื่อนบ้านด้วยความบริสุทธิ์เล็กน้อย แต่ความไร้เดียงสาเล็กน้อยนี้มันมหัศจรรย์มากจนสามารถกระตุ้นความปรารถนาในตัวผู้คน ทำให้พวกเขาอยากจะกระโจนเข้าใส่และข่มขืนเธออย่างบ้าคลั่ง
ความคิดนี้แปลก แต่เป็นความจริง
“ก่อนออกเดินทางวันนี้ พี่สาวฉินซวงมาที่ครัวและบอกเสี่ยวเต้าให้รอจนกว่าอาจารย์จะตื่น จากนั้นเธอจะมาดูว่าท่านอยากกินอะไร เพื่อที่เสี่ยวเต้าจะได้จัดเตรียมให้ท่าน” เสี่ยวเต้ากล่าวอย่างเคารพ
ฮันซานเฉียนยิ้มอย่างขมขื่น ฉินซวงปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นคนไข้จริงๆ
“คุณไม่ต้องทำงานหนักมาก ฉันจะไปแล้ว คุณกลับไปได้” หานซานเฉียนยิ้ม หันกลับมาและเตรียมเก็บข้าวของของเขา
ฮั่นซานเฉียนรู้ เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป เดิมทีเขาต้องการใช้สถานที่นี้เพื่อหลบหนีจากเจ๋อซู่จื่อและคนอื่นๆ แต่สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดคือมีเหตุการณ์ที่แตกต่างเกิดขึ้น
เมื่อดูจากบุคลิกของฮั่นซานเฉียนแล้ว แม้ว่าเขาจะกลับไป เจ๋อซู่ซื่อก็จะฆ่าเขา เขาไม่อยากอยู่ที่นี่และไม่อยากปล่อยข่าวลือไร้เหตุผลพวกนั้นเด็ดขาด
ดังนั้น ฮานซานเฉียนจึงวางแผนที่จะกลับไปด้วย แม้ว่าบาดแผลบนร่างกายของเขายังคงอยู่แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อกิจกรรมปกติของเขา
หลังจากรับสิ่งของของเขาแล้ว หานซานเฉียนหันกลับไปและเห็นเสี่ยวเทายังคงยืนอยู่ที่นั่น ร่างกายที่บอบบางของเธอสั่นเล็กน้อย น้ำตาไหลลงมาบนแก้มอันงดงามของเธอช้าๆ
หานซานเฉียนรู้สึกสูญเสียเล็กน้อย การที่ผู้หญิงร้องไห้ต่อหน้าเขาคือจุดอ่อนของเขา เขาถามอย่างรีบร้อนว่า “มีอะไรเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกัน”
“ท่านอาจารย์ ท่านกำลังจะไป เป็นเพราะเสี่ยวเทาไม่ได้ให้บริการท่านอย่างดีหรือพูดอะไรให้ท่านไม่พอใจหรือเปล่า” เสี่ยวเทาพูดด้วยความเสียใจขณะสะอื้นไห้
หานซานเฉียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาไม่มีความตั้งใจที่จะทำเช่นนั้นเลย