Category: สุดยอดลูกเขย

ฮั่นซานเฉียนกำลังทำอะไรอยู่นะ? แสร้งทำเป็นสูงส่งงั้นเหรอ? แต่ถ้าจะติดตั้งทำไมต้องทำเตียงด้วยล่ะ ! “พี่ซานเฉียน? ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? คุณ…อยากให้ฉันออกไปเหรอ?” ฮั่นซานเฉียนพยักหน้าและพูดราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา “แน่นอน คุณได้ยินถูกต้องแล้ว มีปัญหาอะไรล่ะ?” “แต่…แต่คุณขอให้ฉันปูเตียง” ฮั่นซานเฉียนยืนขึ้นและยิ้มให้กับฟู่เหมยที่ตกตะลึง: “โอ้ มันเป็นแบบนี้นี่เอง ฉันมีเพื่อนมาเยี่ยมคืนนี้” เพื่อนเหรอ? ฟูเหมยรู้สึกงุนงง หานซานเฉียนเคยอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟูมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ส่วนใหญ่แล้วหานซานเฉียนจะอยู่คนเดียว เธอไม่เคยได้ยินว่าเขามีเพื่อนเลย แต่ฟู่เหมยจัดการเรื่องนี้ไว้ขนาดนี้แล้ว เธอจะยอมถอนตัวได้อย่างไรกัน เธอบ่นพึมพำเบาๆ พลางกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “แต่พี่ซานเฉียน มีแค่สองเต็นท์เท่านั้น ถ้าท่านต้องการไล่เหมยเอ๋อออกไป เหมยเอ๋อจะนอนที่ไหนคืนนี้ เป็นไปได้ไหมว่าพี่ซานเฉียนมีใจให้เหมยเอ๋อนอนห้องเดียวกับพวกคนตัวใหญ่พวกนั้น?”…

“นั่นคนจากดาวสีน้ำเงินนั่นเหรอ? ข้าได้ยินมาว่าเขาไม่เพียงแต่ได้เป็นแม่ทัพเสินหวู่จงหลางและรองหัวหน้าตระกูลฟู่เท่านั้น แต่ครั้งนี้เขาจะเข้าร่วมการแข่งขันในนามของตระกูลฟู่ด้วย” “เฮ้ ตระกูลฟู่กำลังแย่ลงเรื่อยๆ ต่อให้ผู้คนบนดาวสีน้ำเงินจะทรงพลังแค่ไหน พวกเขาก็ยังเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำบนดาวสีน้ำเงินอยู่ดี คนแบบนี้จะเทียบชั้นกับคนจากโลกแปดเหลี่ยมของเราได้ยังไงกัน มีคำกล่าวอะไรนะ หมาป่าเดินทางพันลี้แต่กินเนื้อ สุนัขเดินทางหมื่นปีแต่กินขี้ ภารกิจสำคัญเช่นนี้จะเชื่อถือได้หรือ? ที่จะมอบภารกิจอันหนักหน่วงเช่นนี้ให้กับคนจากดาวสีน้ำเงิน?” “ใช่แล้วไม่มีใครอยู่ในตระกูลฟู่ พวกเขาแค่กำลังบังคับเท่านั้น!” “เฮ้ ฉันอยากจะเชียร์ตระกูลฟู่ แต่เมื่อมองดูสถานการณ์แล้ว เราควรย้ายออกไปโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นตระกูลฟู่จะพ่ายแพ้ และผู้คนในเมืองเทียนหลงจะต้องเดือดร้อนเช่นกัน” ในทางเดิน ผู้คนต่างพูดถึงเรื่องนี้ และพวกเขาไม่ไว้วางใจฮั่นซานเฉียน ชาวโลกอย่างมาก พวกเขาจะรู้สึกสบายใจได้อย่างไร เมื่อถูกขอให้ฝากอนาคตของตนไว้ในมือของคนพ่ายแพ้เช่นนี้ ! เมื่อทีมเดินทัพไปจนดึกดื่น ฝูเถียนสั่งหยุดทีมและสั่งให้ตั้งค่ายชั่วคราว…

เมื่อฮันซานเฉียนมาถึงห้องโถง ก็พบว่ามีคนเต็มไปหมดแล้ว เหล่าศิษย์ของตระกูลฟู่ สวมเครื่องแบบประจำตระกูล ยืนตรงอย่างเป็นระเบียบบนสนามเด็กเล่นนอกห้องโถงหลัก เมื่อเห็นฮั่นซานเฉียน เหล่าศิษย์ทั้งหมดก็ตะโกนพร้อมกันว่า “สวัสดี รองหัวหน้าตระกูลฮั่น!” ฝูเทียนยืนอยู่หน้าฝูงชน มีผู้บริหารหลายคนยืนอยู่ข้างๆ เขา พวกเขาสวมชุดสีขาวและมีสีหน้ามุ่งมั่น ทันใดนั้น เมื่อเห็นหานซานเฉียน ฝูเทียนก็เดินเข้าไปหาเขาและพูดว่า “ซานเฉียน คุณมาแล้วครับ” ฮั่นซานเฉียนพยักหน้า “ดีใจที่คุณมาอยู่ที่นี่ ผู้คนบนยอดเขาบลูเมาน์เทนประกาศอย่างเป็นทางการแล้วว่าการแข่งขันศิลปะการต่อสู้จะจัดขึ้นที่ยอดฉีซาน หลังคาโลก และจะเริ่มอย่างเป็นทางการในอีกเดือนหนึ่ง” ฮั่นซานเฉียนพยักหน้า: “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรอไม่ไหวแล้ว” ฝูเทียนถอนหายใจ ก่อนจะโบกมือ ศิษย์กว่าสิบคนในฝูงชนก้าวออกมาข้างหน้า ฝูเทียนชี้ไปที่ศิษย์ที่อยู่ตรงนั้น แล้วกล่าวกับหานซานเฉียนว่า…

ในคฤหาสน์ตระกูลฟู ฟูเหมยยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองตัวเองในกระจก ชื่นชมความงามซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อวานนี้เธอพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้เครื่องสำอางที่งดงามเช่นนี้ จุดประสงค์ก็คือเพื่อเอาใจฮันซานเฉียน ขณะนั้น ร่างสีดำที่กลับมาจากโรงเตี๊ยมก็กระโดดเข้ามาจากหน้าต่างข้างๆ เขาและกล่าวว่า “สวัสดีครับท่านอาจารย์” “การสืบสวนเป็นยังไงบ้าง?” ฟู่เหมยยื่นนิ้วหยกของเธอออกไปและอดไม่ได้ที่จะชื่นชม “ตามที่เจ้าของโรงแรมคาดไว้ มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในโรงเตี๊ยมที่หานซานเฉียนเข้าออกอยู่บ่อยๆ ในช่วงนี้” ผู้มาเยือนกล่าว ดวงตาของฟูเหมยเย็นชา แต่รอยยิ้มเหยียดหยามกลับปรากฏบนใบหน้าของเธอ “ฉันเคยพูดไปแล้วว่าไม่มีแมวตัวไหนในโลกนี้ที่ไม่ชอบอะไรสักอย่าง ฮั่นซานเฉียน ฉันอยากรู้ว่าคราวนี้เธอจะหนีจากมือฉันได้ยังไง” “ท่านอาจารย์ ท่านงดงามตามธรรมชาติอยู่แล้ว ฮันซานเฉียนจึงเป็นเพียงนกในฝ่ามือของท่าน เขาจะหนีรอดไปได้อย่างไร” ผู้มาเยือนกล่าวอย่างประจบประแจง “แน่นอนว่าเขาหนีไม่พ้นหรอก ว่าแต่ หัวหน้าตระกูลจัดการยังไงบ้างล่ะ” ฟู่เหมยกล่าว…

กู่ซู่เฟิงเทียนตกตะลึงและพูดอย่างกังวลใจว่า “พี่เย่ อย่าทำให้ข้าต้องสงสัยเลย พูดในสิ่งที่ท่านต้องการจะพูดเถอะ” เย่หวู่ฮวนหัวเราะอย่างเย็นชา: “ถึงแม้เกราะดำอมตะจะมีพลังป้องกันที่ไร้เทียมทาน แต่มันก็ยังต้องการพลังงานเพื่อเปิดใช้งาน รากฐานของหานซานเฉียนยังไม่มั่นคง จึงเป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะสังหารเขา แน่นอนว่าสิ่งนี้ต้องการกำลังของท่านผู้ครองเมืองกู่ซู่ให้แข็งแกร่งพอ เมื่อพลังของหานซานเฉียนไม่เพียงพอต่อการเปิดใช้งานเกราะดำอมตะ เขาจะยืนเปลือยกายอยู่ตรงหน้าท่าน ท่านต้องเป็นคนฆ่าเขาหรือจะสับเขาเป็นชิ้นๆ” “แต่ปัญหาคือ เด็กคนนี้มีวิชาอู๋เซียงศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งสามารถเลียนแบบทักษะของฉันได้ ฉันอยากจะกลืนกินเขา แต่ด้วยระดับการฝึกฝนของฉัน มันคงจะช้ามาก” “ฮ่าๆ เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก ข้า เย่ รู้คาถาอยู่คาถาหนึ่ง คาถานี้เน้นการโจมตีวิญญาณเป็นหลัก และไม่สามารถทำซ้ำได้ด้วยวิชาอู๋เซียงเทวะ ในขณะเดียวกัน ข้า เย่ ก็สามารถช่วยพัฒนาการฝึกตนของเจ้าได้”…

“เย่หวู่ฮวน?” กู่ซู่เฟิงเทียนขมวดคิ้ว “ นายกเทศมนตรีเมืองเทียนหู เขามาทำอะไรที่นี่?” พ่อบ้านไม่ส่งเสียงใดๆ แต่ก้มหัวลงรอรับคำสั่ง “บอกให้เขารอในห้องโถงใหญ่ ฉันจะมาทีหลัง” พ่อบ้านพยักหน้าแล้วถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กู่ซู่เฟิงเทียนก็รีบวิ่งกลับจากสนามฝึกมายังห้องโถงใหญ่ ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องโถง เขาก็เห็นชายชุดดำคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ต้อนรับ ไม่เพียงแต่ร่างกายของเขาถูกคลุมด้วยผ้าสีดำเท่านั้น แม้แต่ศีรษะของเขาก็ยังถูกห่อหุ้มด้วยผ้าสีดำ สิ่งที่ทำให้ Gu Su Fengtian ประหลาดใจมากยิ่งขึ้นก็คือ Ye Wuhuan ซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีเมือง Tianhu นั้นมีรัศมีแห่งความชั่วร้ายอันแข็งแกร่งอยู่ในตัวเขา แม้ว่าวิธีการฝึกฝนของแต่ละสำนักจะแตกต่างกัน แต่ในทางทฤษฎีแล้ว ล้วนยึดมั่นในรากฐานและฝึกฝนวิชาอันเที่ยงธรรม อย่างไรก็ตาม…

โมหยางและเต้าสิบสองที่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ อดไม่ได้ที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกัน เมื่อเห็นนางฟ้า ทั้งสองผู้เฒ่าผู้แก่ที่เคยติดตามหานซานเฉียนและมองโลกในแง่ดี ต่างก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงในความงามของนาง “นี่…นี่มันสวยเกินไปแล้วใช่ไหม?” เต๋าสิบสองอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา! โมหยางยิ้มเย็นชาและเตือนสติ: “คุณไม่เคยได้ยินเหรอ? ยิ่งผู้หญิงสวยเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น!” โม่หยางเหลือบมองทั้งสองคนแล้วเดินออกไปด้วยกัน โม่หยางถามหญิงสาวอย่างระแวงว่า “เจ้าเป็นใคร” คุณควรรู้ว่าพวกเขาอยู่ในโลกซวนหยวนมาโดยตลอด และมักจะใช้ชีวิตอย่างสันโดษ จุดประสงค์ของพวกเขาคือการหลีกเลี่ยงการติดต่อกับคนนอก และปกปิดตัวตนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดูจากสถานที่ที่คนทั้งสามอาศัยอยู่ตอนนี้แล้ว แทบจะอยู่ในหุบเขาและมีประชากรเบาบาง ยกเว้นสัตว์ป่าและสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ทั่วภูเขา ไม่ต้องพูดถึงร่างมนุษย์ แม้แต่วิญญาณก็มองไม่เห็น แต่ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวสวยปรากฏตัวขึ้น ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกแปลกไปมาก “ฉันเหรอ? ฉันมาช่วยเธอนะ” นางฟ้ายิ้มอย่างอ่อนโยน เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าหญิงบนยอดเขาบลูเมาน์เทน ลู่รั่วซิน!…

“ท่านอาจารย์ สำนักและนิกายทั้งหมดในโลกแปดทิศได้รับการแจ้งแล้ว” ใต้พระราชวังมีคนรับใช้กล่าวด้วยความเคารพ เหนือพระราชวังมีม่านหยกปิดลง ทำให้มองเห็นใบหน้าของผู้ที่อยู่ในวังได้ไม่ชัดนัก มีเพียงเขานั่งอยู่บนเตียงหยกหลังม่านพลางพยักหน้าเล็กน้อย “เสวียนเอ๋อและคนอื่นๆ เตรียมตัวเป็นอย่างไรบ้าง” “ท่านหนุ่มเซวียนกำลังเร่งฝึกฝนนายพลทั้งยี่สิบแปดแห่งภูเขาสีน้ำเงิน” คนรับใช้กระซิบ “บอกเสวียนเอ๋อร์ว่าในการประลองยุทธ์ เหล่าคนแปลกหน้าจากทั่วทุกมุมโลกจะออกมารุมล้อมผานกู่ขวานอย่างเต็มกำลัง อย่าประมาทเด็ดขาด เรามีแต่ความสำเร็จและความล้มเหลว การประลองยุทธ์ครั้งนี้เป็นทั้งโอกาสและความเสี่ยงสำหรับเรา เมื่อเราได้ผานกู่ขวานมาแล้ว โลกทั้งแปดทิศนี้จะเป็นของเราตลอดไป ยอดเขาบลูเมาน์เทน ปกคลุมท้องฟ้าด้วยมือข้างเดียว แต่หากตกอยู่ในมือของผู้อื่น มันจะเป็นปัญหาสำหรับเรา” เขากล่าวอย่างใจเย็น “ใช่” คนรับใช้พยักหน้า “แล้วเรื่องที่ฉันจัดการให้นายเป็นยังไงบ้างล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าเด็กคนนั้นมาจากโลกซวนหยวนของเรา” “รายงานแก่ผู้อาวุโสสูงสุด ฮั่นซานเฉียนได้ขึ้นจากโลกฟ้าครามไปยังโลกซวนหยวน และจากนั้นจากโลกซวนหยวนไปยังโลกแปดทิศทาง” “สบายดี…

หลังจากได้ยินคำตอบของหานซานเฉียน ทุกคนในตระกูลฟูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในที่สุดก็เผยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า พวกเขากลัวจริงๆ ว่าหานซานเฉียนจะไม่เต็มใจเข้าร่วม ท้ายที่สุดแล้ว ถึงแม้ตระกูลฟูจะใช้ฟูเหยาและลูกสาวของเขาข่มขู่เขา แต่พวกเขาก็ไม่รู้เลยว่าหานซานเฉียนรักฟูเหยามากแค่ไหน แล้วถ้าเขายอมสละฟูเหยาและลูกสาวของเธอเพื่อรักษาชีวิตตัวเองล่ะ? ด้วยความแข็งแกร่งที่ฮั่นซานเฉียนแสดงให้เห็นในเวลานั้น ตระกูลฟู่คงยากที่จะหยุดเขาได้! ในเวลานั้น ตระกูลฟู่จะตกอยู่ในความลำบาก ยอดเขาบลูเมาน์เทนและทะเลแห่งชีวิตนิรันดร์จะฉวยโอกาสนี้ลดระดับตระกูลฟู่และขับไล่พวกเขาออกจากกลุ่มตระกูลใหญ่ หลังจากนั้น พวกเขาจะทำให้ตระกูลเล็กๆ หายไปจากโลกนี้อย่างอธิบายไม่ถูก และสนับสนุนตระกูลหุ่นเชิดใหม่ของพวกเขาเพื่อยึดอำนาจ “อย่างที่คาดไว้ วีรบุรุษปรากฏตัวจากเยาวชน นายพลฮันช่างกล้าหาญจริงๆ” “ใช่ๆ” ผู้บริหารกลุ่มหนึ่งเริ่มกล่าวชื่นชมเขาทันที แต่ท่ามกลางคำชมเหล่านั้นก็ยังมีคำด่าทออีกมากมายเช่นกัน “ฮ่าฮ่า นักรบเทพจงหลาง ข้าคิดว่าเจ้าโง่จริงๆ การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ครั้งนี้มีปรมาจารย์มากมาย และคู่ต่อสู้ก็เล็งเป้าเขาไว้อย่างชัดเจน…

หานซานเฉียนยิ้มเย็นๆ ในใจและส่ายหัว: “ไม่จำเป็น ฉันจะจัดการเองเมื่อฉันกลับมา คุณกลับไปเถอะ” “เป็นไปได้ยังไง? มันเป็นความผิดของฟู่เหมยที่เธอประมาท และนั่นคือสาเหตุที่เสื้อผ้าของแม่ทัพฮันเปียก ฟู่เหมยต้องซักให้แม่ทัพฮัน ไม่งั้นฟู่เหมยจะรู้สึกแย่” ขณะที่เธอพูดแบบนั้น ฟู่เหมยก็เอื้อมมือออกไปและกำลังจะช่วยฮันซานเฉียนถอดเสื้อผ้าของเขาออก หานซานเฉียนไม่อยากพัวพันกับเธอ แต่เขาไม่สามารถหันกลับมาต่อต้านเธอได้ ดังนั้นเขาจึงถอดเสื้อคลุมและสัมภาระของเขาออกภายใต้การดึงที่รุนแรงของเธอ ขณะที่ฟู่เหมยกำลังถอดเสื้อผ้า เธอใช้นิ้วก้อยลูบร่างกายของฮั่นซานเฉียนโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ จากนั้นหลังจากถอดเสื้อผ้าแล้ว เธอก็วางนิ้วก้อยบนข้อมือของเธอและยิ้มอย่างมีเสน่ห์: “แม่ทัพฮั่น โปรดไปที่ห้องของฟู่เหมยและนั่งลง หัวหน้าตระกูลส่งชาดีๆ ไปที่ห้องของฟู่เหมยเมื่อไม่กี่วันก่อน” ฮั่นซานเฉียนระงับความหงุดหงิดของเขาไว้แล้วพูดว่า “ไม่ ฉันมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ” หลังจากพูดจบ หานซานเฉียนก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเธอเรียกจากด้านหลัง จากนั้นก็หันหลังกลับและเดินกลับห้องของเขาทันที เมื่อมองไปยังแผ่นหลังของหานซานเฉียนที่ถอยห่างออกไป…