Category: สุดยอดลูกเขย

“คุณจะอดทนได้ แต่อย่าปล่อยให้ความเพียรของคุณมารบกวนคนอื่น ไม่เช่นนั้นมันจะนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่คุณไม่อยากเห็น เข้าใจไหม?” ฉินซวงพยักหน้า บีบริมฝีปากอย่างเศร้า และครู่ต่อมา เธอก็ยิ้มให้กับฮั่นซานเฉียน: “น้องชาย!” “เด็กคนนี้สอนได้ เด็กคนนี้สอนได้” ชายชราหัวเราะและดื่มชาในอึกเดียว หานซานเฉียนมองชายชราด้วยความกตัญญู แม้เขาจะไม่ได้หน้าตาดีนัก แต่เขาก็มีความรู้มากทีเดียว คำพูดเพียงไม่กี่คำจากเขาทำให้หานซานเฉียนและฉินสวงมีความเข้าใจลึกซึ้งยิ่งขึ้น และยังคลี่คลายปมในใจของพวกเขาได้อีกด้วย “เอาล่ะ ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือครั้งนี้นะ ฉันยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลย” ฮั่นซานเฉียนลุกขึ้น เติมน้ำชาให้ชายชรา และแสดงความขอบคุณ “ชื่ออะไรเหรอ?” ชายชราชะงักไปเล็กน้อย ครู่ต่อมา เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ฉันมีชีวิตอยู่มาหลายปีจนเกือบจะลืมชื่อตัวเองไปแล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮั่นซานเฉียนและฉินสวงก็มองหน้ากัน…

เมื่อเห็นฮันซานเฉียนเดินออกไป ฉินซวงก็ทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงและร้องไห้ออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเปิดใจและตกหลุมรักใครสักคน แต่เธอไม่คาดคิดว่าตอนจบจะออกมาแบบนี้ ในเวลานี้ ฮั่นซานเฉียนกำลังยืนอยู่ที่ประตู เขาอยากจะเดินออกจากบ้านแต่กลับพบว่าใต้เท้าของเขาไม่มีพื้นที่เหลือเลย มีเพียงก้อนเมฆสีขาวลอยฟุ้งเท่านั้น ที่สำคัญที่สุดคือไม่มีลมในเวลานี้ แต่เมฆขาวกำลังลอยมาใต้เท้าของฉันอย่างเห็นได้ชัด… บ้านหลังนี้ลอยอยู่กลางอากาศและเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก! “นี่…นี่…” ฮั่นซานเฉียนตกตะลึง เขาไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น และที่นี่คือที่ไหน ! “ถ้าจิตบริสุทธิ์ และท้องฟ้าก็เหมือนลม แล้วจะเปื้อนฝุ่นได้อย่างไร?” ขณะที่หานซานเฉียนกำลังตกตะลึง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้ หานซานเฉียนมองไปรอบๆ แต่กลับพบเพียงท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาว และไม่มีร่างมนุษย์อยู่เลย “ผู้อาวุโส? นั่นท่านหรือผู้อาวุโส?” หานซานเฉียนจำเสียงนี้ได้ เสียงนั้นเป็นเสียงของชายชราที่กำลังกวาดพื้นในบ้านของอ้าวจวินเมื่อครู่นี้ “ลูกเอ๋ย…

“พวกเขาอยู่ไหนกัน?” อ้าวจวินตกตะลึงเมื่อไม่เห็นอะไรเบื้องหน้า เขารีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างกระวนกระวาย แต่นอกจากคราบเลือดของหานซานเฉียนที่เปื้อนอยู่บนพื้นแล้ว เขาจะเจออะไรอีกล่ะ? รูม่านตาของเงาสีดำหดตัวลงอย่างรวดเร็ว และฉากตรงหน้าเธอนั้นน่าตกใจอย่างเห็นได้ชัดสำหรับเธอ หากครั้งสุดท้ายที่ชายชราขยับหนีจากหน้าเขาไปอย่างกะทันหัน มีความเป็นไปได้เพียงเล็กน้อยที่เขาจะเสียสมาธิ ครั้งนี้ก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะเงาดำนั้นอยู่ในภาวะเฝ้าระวังสูงสุดนับตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งก่อน แม้ลมจะพัดผ่านใบหน้า เธอก็ไม่ได้ยกมือขึ้นปิดตาเหมือนที่เอาจุนทำ แต่กลับให้ความสนใจกับทุกการเคลื่อนไหวของชายชรามากกว่า แต่ถึงอย่างนั้น ชายชราก็หายตัวไป เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหายไปไหนหรือหายไปไหน นี่มันไม่น่าเชื่อจริงๆ “คุณเคยเห็นชายชราคนนี้ไหม” เงาสีดำมองไปที่อ่าวจุนอย่างเย็นชา อ้าวจุนโกรธและสับสนมากในตอนนี้ เขาผ่านความยากลำบากและความเสี่ยงมามากมาย แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยผลลัพธ์เช่นนี้ ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับเงา เขาไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใดๆ เลย ได้แต่ตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ผมยังไม่เคยเห็น” เงาดำขมวดคิ้ว ไม่เคยเห็นมาก่อนเหรอ?…

“หนุ่มน้อย เจ้ายังเด็กนัก ทำไมถึงมีความปรารถนาที่จะฆ่าคนอย่างแรงกล้าเช่นนี้ ดังคำกล่าวที่ว่า การบำเพ็ญชีวิตและการพักผ่อนเป็นหนทางเดียวที่จะยืดอายุของเจ้าได้” ในบางจุดในห้อง ในมุมหนึ่ง มีชายชราสวมชุดผ้าธรรมดาถือไม้กวาดกวาดพื้นช้าๆ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงนี้ อ่าวจุนก็ตกใจ เพราะไม่เคยมีใครอยู่ในห้องนี้มาก่อน เหตุใดจู่ๆ ถึงมีคนปรากฏตัวขึ้นมาได้ ที่สำคัญกว่านั้น พวกเขายังไม่สังเกตเห็นเลย แต่พอเห็นว่าเป็นชายชราเคราขาว อ่าวจุนก็ลดความระมัดระวังลงทันที บางทีเขาอาจไม่ทันสังเกตเห็นชายชราที่กำลังทำความสะอาดเข้ามาขณะกำลังต่อสู้อยู่ “ไอ้สารเลวแก่ แกไม่มีอะไรทำที่นี่ ออกไปซะ!” อ่าวจุนตะโกนด้วยความโกรธ ชายชราอมยิ้มเล็กน้อย ส่ายหัว และเริ่มกวาดพื้น อ่าวจุนหันกลับมามองเงาดำแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโส อย่าไปสนใจชายชราคนนั้นเลย เป้าหมายของคุณคือผู้ชายคนนั้น…

แค่พูดประโยคเดียว ใบหน้าของฉินซวงก็แดงก่ำขึ้น เดิมทีหานซานเฉียนต้องการอะไรบางอย่าง แต่ในสายตาของฉินซวง มันกลับเหมือนกับการล้อเล่น สำหรับคุณ? ที่นี่? ในกรณีนี้ล่ะ? แม้ว่าจะเป็นเรื่องบ้า แต่ Qin Shuang จะปฏิเสธได้อย่างไรเมื่อ Han Sanqian ถาม? จู่ๆ ลมหายใจของฉินซวงก็พร่ามัวลงเล็กน้อย เขาไม่รู้จะทำยังไงดีชั่วขณะหนึ่ง ในที่สุดเขาก็หลับตาลง ราวกับรอคอยอะไรบางอย่าง หนังศีรษะของหานซานเฉียนรู้สึกเสียวซ่าน ในเวลานี้ ทำไมเธอถึงยังหลงใหลอยู่เช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ฮั่นซานเฉียนไม่ได้สนใจฉินซวงเลย แม้ว่าเธอจะสวยมากจนผู้ชายคนไหนๆ ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ “ข้ากำลังพูดถึงดาบปราบปีศาจ” ฮั่นซานเฉียนรู้สึกไร้หนทาง…

“อะไรนะ? มันเกิดขึ้นได้ยังไง?!” ฮันซานเฉียนตกตะลึง เนื่องจากพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ฮันซานเฉียนจึงมองเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นที่แสดงความตื่นตระหนกได้ ใบหน้าซีดเซียวไร้เลือดราวกับผี ขณะนั้นมันกำลังจ้องมองหานซานเฉียนด้วยดวงตาสีแดงก่ำราวกับเลือด เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “แค่คุณคนเดียวเหรอ?” เธอยิ้มเย็นชา แล้ววินาทีต่อมา เธอก็อ้าปากค้างทันที ปากเล็กๆ ของเธอก็ฉีกออกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นฟันแหลมคมที่เรียงตัวเป็นระเบียบราวกับเลื่อยตัดโลหะที่ขึงพาดผ่านใบหน้า ขณะเดียวกัน เสียงคำรามคำรามคำรามดุจสัตว์ร้ายจากนรกก็ดังออกมาจากลำคอของเธอ ฮันซานเฉียนถูกเสียงคำรามดังกึกก้อง ทันใดนั้น รัศมีสีดำดุจโลหิตก็แผ่กระจายไปทั่วร่าง มัดมือมัดเท้าไว้ วินาทีถัดมา ก่อนที่ฮั่นซานเฉียนจะทันได้ตอบสนอง มือของเธอที่เหมือนกรงเล็บนกอินทรีก็ได้คว้าคอของเขาไว้แล้ว จากนั้นเธอก็ยกฮั่นซานเฉียนขึ้นไปในอากาศ “ตอนนี้คุณจะบอกฉันหรือไม่” เงาสีดำยิ้มอย่างเย็นชา และใบหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ ฮั่นซานเฉียนขมวดคิ้ว แม้จะตกใจกลัว…

แปรง! ! ทันใดนั้น ดาบสีแดงเลือดก็โจมตีฮันซานเฉียน! “ปัง!” เสียงดังสนั่น ฮั่นซานเฉียนและเอาจวินถูกพลังประหลาดขนาดใหญ่ผลักกระเด็นกลับไป เอ่าจวินถูกกระแทกกระเด็นไปหลายเมตร แม้ฮั่นซานเฉียนจะอาการดีขึ้น แต่ก็ก้าวไปได้เพียงสองก้าว แต่ฝ่ามือที่ถือดาบหยกกลับชาเล็กน้อย ภายในประตู ในขณะนี้ มีเงาสีดำยืนอยู่ตรงนั้น เนื่องจากขาดแสง ฉันจึงมองเห็นรูปร่างหรือลักษณะภายนอกของเขาได้ไม่ชัดเจน มองเห็นเพียงคร่าวๆ เท่านั้น แต่โครงร่างนั้นเป็นเพียงรูปร่างของคนสวมเสื้อคลุมเท่านั้น ไม่มีอะไรเพิ่มเติม ทันทีที่เขามาถึง กลิ่นเลือดที่รุนแรงในห้องก็ยิ่งแรงขึ้น เหม็นจนทำให้ผู้คนรู้สึกอยากจะอาเจียน ฮั่นซานเฉียนไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย และจ้องมองเงาสีดำด้วยดวงตาที่แหลมคมราวกับคบเพลิง ฮันซานเฉียนยังคงรู้สึกไม่สบายใจหลังจากการโจมตีเมื่อครู่นี้ เนื่องจากคู่ต่อสู้แข็งแกร่งมากจนสามารถทุบการโจมตีของเขาและเอาจุนด้วยตัวเขาเองได้ และในเวลาเดียวกันก็ยังทำร้ายตัวเองได้อีกด้วย ตั้งแต่เข้ามาในห้องโถง ฮั่นซานเฉียนไม่เคยพบเจอปรมาจารย์เช่นนี้มาก่อน…

เมื่อชื่อของฮั่นซานเฉียนหายไป เครื่องรางพิษสวรรค์ชีวิตและความตายทั้งหมดก็หายไปจากจุดเดิมทันที และลวดลายสีสองแบบ สีแดงและสีเขียว ก็ปรากฏขึ้นบนแขนซ้ายและขวาของฮั่นซานเฉียนทันที เมื่อเห็นเช่นนี้ สีหน้าของเจียงหู่ไป๋เสี่ยวเซิงก็ซีดเผือด เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมหานซานเฉียนถึงไปที่ภูเขาเสือ ทั้งๆ ที่รู้ว่ามีเสืออยู่ที่นั่น ฮั่นซานเฉียนยิ้มและตบไหล่เจียงหู่ไป๋เสี่ยวเซิง: “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่เป็นไร” “ดังคำกล่าวที่ว่า คุณสามารถจับลูกเสือได้โดยไม่ต้องกระโดดเข้าไปในถ้ำเสือ” ฮั่นซานเฉียนยิ้มและยืนขึ้น “เอาล่ะ อย่าบอกเรื่องนี้กับซูอิงเซีย เข้าใจไหม?” เจียงหู่ไป๋เสี่ยวเซิงลังเลที่จะพูด หลังจากเงียบไปนาน ในที่สุดเขาก็เอ่ยว่า “ไม่ต้องห่วง ในเมื่อเราลงเรือลำเดียวกัน ข้าจะไม่ไปกับใครอีกแล้ว ซูอิงเซีย ข้าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับให้เจ้า แต่ระวังตัวด้วยล่ะ” เพื่อป้องกันไม่ให้ซูหยิงเซียเกิดความสงสัย…

“ข้าขอเตือนเจ้าว่าหนังสือพิษสวรรค์แห่งชีวิตและความตายเป็นผลงานลับเฉพาะของข้า เมื่อเจ้าเซ็นชื่อลงไปแล้ว มันจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายของเจ้า หากเจ้าปฏิบัติตามคำแนะนำของเราในระหว่างการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ ร่างกายของเจ้าจะย่อยหนังสือเล่มนี้โดยธรรมชาติ แน่นอนว่าหากเจ้าลังเล หนังสือเล่มนี้จะลงโทษเจ้า” “คุณไม่จำเป็นต้องรีบปฏิเสธ หรือรีบตกลง คุณสามารถใช้เวลาคิดพิจารณาได้” ฮั่นซานเฉียนขมวดคิ้ว ด้วยเล่ห์เหลี่ยมอันเฉียบคม เขาจะเชื่อคำพูดของหวังฮวนจือได้อย่างไร ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นหมอที่มีชื่อเสียง แต่เขาก็ยังต้องระวังคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้น สายตาของอ้าวเทียนได้แสดงให้เห็นแล้วว่าหนังสือแห่งชีวิตและความตายเล่มนี้เป็นเพียงสิ่งชั่วคราว แม้เขาจะไม่รู้ว่าหวังฮวนจือกำลังทำอะไรอยู่ แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เรียบง่ายเลย “เมื่อคุณคิดเสร็จแล้ว กลับมาพบพวกเราอีกครั้ง” หลังจากที่หวังฮวนจื้อพูดจบ เขาก็โทรหาอ้าวหย่งและเตรียมตัวไปส่งเขา หลังจากที่ฮันซานเฉียนจากไป เอ่าเทียนก็มองไปที่หวางฮวนจือด้วยความสับสนอย่างมาก และถามด้วยความสงสัย: “พี่หวาง ท่านกำลังทำอะไรอยู่…” หวังฮวนจือลังเลที่จะพูด…

เอ่าหยงพยักหน้า ยืนขึ้น และกล่าวกับหานซานเฉียนว่า “เชิญนั่งครับ ท่าน นี่คือเอ่าเทียน ผู้นำตระกูลแห่งทะเลนิรันดร์ของเรา” หลังจากกล่าวจบ เขาก็โค้งคำนับเล็กน้อยและถอยกลับไป “เขาใช้เวลาห้านาทีในการล้มปู่เหลียวฮัว เขาเป็นวีรบุรุษตั้งแต่ยังเด็กจริงๆ พี่ชาย นั่งลงสิ” อ้าวเทียนยิ้มเล็กน้อย “นี่คือน้ำพุทะเลสีเขียวมรกตจากยอดเขาอันเป็นนิรันดร์ของข้า มันคือไวน์ชั้นเลิศ ท่านชาย เชิญชิมเถิด” หลังจากกล่าวจบ สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างในก็รีบรินใส่แก้วให้หานซานเฉียน หานซานเฉียนไม่ได้ดื่ม แต่สายตายังคงมองไปทางประตู เอ่าเทียนยิ้มเล็กน้อย ราวกับมองทะลุความคิดของหานซานเฉียน แล้วพูดว่า “ถ้าอยากชิมไวน์ คนก็จะมาเอง” ฮั่นซานเฉียนยิ้ม ไม่พูดจาให้เสียเวลา และดื่มไวน์ในอึกเดียว…