นิยายแอ็คชั่น อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
หลังจากฉันแต่งงานได้สามปี ทุกคนคิดว่าพวกเขาสามารถขี่หัวฉันได้ และฉันเพียงแค่รอให้เธอจับมือของฉันก็สามารถมอบโลกทั้งใบให้เธอได้
เสียงพิณอันไพเราะและท่วงทำนองอันไพเราะบรรเลงประกอบกันอย่างแผ่วเบา ก่อกำเนิดบทเพลงอันไพเราะจับใจ แม้สองสาวงามจะไม่ได้ร้องเนื้อร้อง แต่เสียงฮัมอันแผ่วเบาประกอบกับทำนองเพลง ทำให้รู้สึกราวกับอยู่ในดินแดนแห่งเทพนิยาย หญิงสาวสวยในชุดกี่เพ้า ถือขวดไวน์หยกชั้นดี เดินช้าๆ ไปที่โต๊ะอาหาร ยืนอยู่ข้างหลังหานซานเฉียน …
ระหว่างทางไปจุ่ยเซียนโหลว ฟู่เหมยและหานซานเฉียนเดินนำหน้าไป ฟู่เหมยดีใจมาก การได้ใกล้ชิดกับบุคคลลึกลับเช่นนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับเธอ ระหว่างทาง ฟู่เหมยตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจขยับเข้าใกล้ฮั่นซานเฉียน พยายามสร้างการสัมผัสทางกายภาพบางอย่าง มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีร่างกาย เมื่อมนุษย์ถูกดึงดูดด้วยสายตาและการสัมผัส แม้แต่พระเจ้าก็ไม่สามารถต้านทานแรงกระตุ้นในหัวใจของพวกเขาได้ …
“พวกเจ้ายืนทำบ้าอะไรอยู่ตรงนั้น? ไม่เห็นรึไงว่าแม่นางฟู่เหมยของเรามาถึงแล้ว? ไปให้พ้น!” ผู้ที่มาถึงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฟูเหมย! เมื่อได้ยินว่าเป็นฟู่เหมย และเห็นกลุ่มคนรับใช้ที่เก่งกาจและโหดร้ายอยู่ข้างหลังเธอ กลุ่มนั้นก็หลีกทางให้นางอย่างรวดเร็วและเชื่อฟัง ใบหน้าของฟูเหมยเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ขณะที่เธอมองดู “ขยะ” …
ฟู่เทียนถอนหายใจอีกครั้ง “ฉันตรวจสอบที่โรงเตี๊ยมแล้ว ฟู่เหยา… เธอยังมีชีวิตอยู่!” “เป็นไปไม่ได้!” ฟู่เหมยทุบมือลงบนเตียง ทำให้สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังสะดุ้งตกใจวิ่งหนีไป สีหน้าของเธอดุร้ายอย่างเหลือเชื่อ เธอกัดฟันตะโกน “เป็นไปไม่ได้! …
“เขา…เขาเป็นชายลึกลับ!” ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด ทันทีที่เขาพูดจบ ห้องก็เงียบลงอย่างสิ้นเชิง ได้ยินเสียงเข็มตก! มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วโลกการต่อสู้มาเนิ่นนาน ว่ากันว่าเมื่อชายสวมหน้ากากเอาชนะนักรบนับพันจากภูเขาเทียนติง ณ พระราชวังปี้เหยา เขาอ้างว่าเป็นชายลึกลับ …
“สนับสนุนสวรรค์?” “นี่ไม่ใช่ผู้นำตระกูลฟู่เหรอ?” กลุ่มคนเหล่านี้รู้สึกตกใจ แต่เมื่อพวกเขาเห็นสายตาของฟู่เทียนจ้องมองมาที่พวกเขา พวกเขาทั้งหมดก็ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย พวกเขามาที่บ้านของฮั่นซานเฉียนในตอนกลางคืน เพื่อป้องกันไม่ให้ตระกูลฟู่และเย่รู้ ทันใดนั้นฟู่เทียนก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาจะไม่อายได้อย่างไรกัน! ฟู่เทียนเหลือบมองทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างเย็นชา …
เมื่อซูอิงเซียลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ไม่มีใครอยู่ข้างๆ เธอเลย เธอมองไปรอบๆ เห็นหานซานเฉียนยืนอยู่ริมหน้าต่างในชุดนอนบางๆ ราวกับกำลังมองอะไรบางอย่าง ซูหยิงเซียยิ้มเล็กน้อย ยืนขึ้น เดินเข้าไปกอดฮั่นซานเฉียนจากด้านหลัง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า …
“ฟู่เหยา?” เมื่อได้ยินคำพูดของฟู่เทียน ฟูเหมยก็ตกตะลึงไปเลย เป็นไปได้ยังไง? ฟู่เหยาไม่ได้ตายไปแล้วเหรอ? ฟู่เทียนก็มีข้อสงสัยเหมือนกัน และฟู่เหยาก็กระโดดลงไปในเหวที่ไม่มีที่สิ้นสุดต่อหน้าพวกเขาทั้งหมด เพื่อไม่ให้ใครในตระกูลฟู่สงสัยในความตายของเธอ แต่ขณะนี้ ฟู่เทียนดูเหมือนจะเห็นฟู่เหยาในฝูงชนจริงๆ …
เมื่อได้ยินคำว่า “รองเท้าหัก” ฟู่เหมยรู้สึกโกรธขึ้นมาในปอด แต่สิ่งที่ฮั่นซานเฉียนพูดนั้นเป็นความจริง นางละทิ้งศักดิ์ศรีของตนเองและโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดของหานซานเฉียน แต่หานซานเฉียนกลับปฏิเสธนางอย่างไม่ปรานี เรื่องนี้เกิดขึ้นแล้ว และนางไม่อาจปฏิเสธได้ “โอ้ ไม่นะ …
ฟู่หมิง! เมื่อฮันซานเฉียนเอ่ยชื่อนั้น นายน้อยจางซึ่งพอใจกับตัวเองมากและอยากจะโบกมือก็เกือบจะสะดุดล้มลงกับพื้น ฟูเหมยและฟูเทียนเพิ่งถามคำถามเสร็จ ต่างยิ้มเมื่อเห็นคุณชายจางลุกขึ้นยืน แต่เมื่อได้ยินชื่อนั้น รอยยิ้มก็หายไป! ฟู่หม่าง?! ตระกูลฟู่ไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้ได้อย่างไร? ทันใดนั้น …
by