บทที่ 1944 ฉันจะช่วยคุณ

ไม่กี่วินาทีต่อมา พนักงานเสิร์ฟก็กลับมา เปิดไวน์แดงเพื่อให้มันหายใจ และหยางเฉียนก็หยิบแก้วไวน์และรินไวน์แดงให้เย่ห่าวซวนและตัวเธอเอง “ฉันว่าคุณต้องเป็นคนมีรสนิยมดีแน่ๆ เลย ฮ่าๆ ไม่คิดว่าคุณจะมาร้านอาหารฝรั่งบ่อยขนาดนี้” หยางเฉียนพูดพร้อมรอยยิ้ม “ผมเคยไปร้านอาหารที่จีนมา …

บทที่ 1944 ฉันจะช่วยคุณ Read More

บทที่ 1943 ทะเลแห่งความขมขื่น

“ข้าอยากช่วยนาง และข้าสามารถช่วยให้นางพ้นจากความทุกข์ยากได้ในทันที แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ” เย่ห่าวซวนส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ตอนนี้ข้ารู้สึกสับสนเล็กน้อย ถึงแม้ว่าข้าจะมีพละกำลังมหาศาล และข้าสามารถเปลี่ยนชะตากรรมของผู้อื่นได้ แต่ข้าก็ยังไม่รู้ว่าควรทำหรือไม่” “เพราะทุกคนต่างมีเส้นทางชีวิตเป็นของตัวเอง มีวิถีชีวิตเป็นของตัวเอง …

บทที่ 1943 ทะเลแห่งความขมขื่น Read More

บทที่ 1942 สดชื่น

หลังจากกินชามเสร็จ เย่ห่าวซวนก็เหงื่อออกมากมาย และแม้ว่าเด็กสาวจะแต่งตัวบางๆ และมีฝนตกปรอยๆ ในคืนนั้น เธอก็ยังมีเหงื่อออกมากมายเช่นกัน “รู้สึกดีจังเลย” หยางเฉียนพูดอย่างพึงพอใจ เธอหยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งแล้วเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก “ฉันมาที่นี่ทุกวันหลังเลิกงานเพื่อกินเหลียงผี …

บทที่ 1942 สดชื่น Read More

บทที่ 1941 ทำไมจึงทำเช่นนี้?

“คุณอยากจะถามฉันจริงๆ เหรอว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้ที่นี่ ใช่ไหม” เด็กสาวดูเหมือนจะมองทะลุความคิดของเย่ห่าวซวนได้ “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่” เย่ห่าวซวนถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ฉันเจอคนเยอะแยะเลย ดูจากสีหน้าของคุณแล้วรู้เลย” เด็กสาวยิ้มพลางพูดด้วยน้ำเสียงถ่อมตนเล็กน้อย “ฉันฝันอยากไปอเมริกา …

บทที่ 1941 ทำไมจึงทำเช่นนี้? Read More

บทที่ 1940 ฉันรู้

“ฉันเข้าใจนะ ฮ่าๆ คุณคนจีนนี่ช่างพิถีพิถันในการทำงานจริงๆ” โคลน… ไม่ใช่สิ น่าจะเป็นเย่หยวนต่างหาก หัวเราะ หลังจากวางสายโทรศัพท์ เย่ห่าวซวนก็หายเข้าไปในความมืดอย่างรวดเร็ว หลังจากหารือกับหลี่เหยียนซินแล้ว …

บทที่ 1940 ฉันรู้ Read More

บทที่ 1939 การเปลี่ยนแปลง

“สหรัฐอเมริกา” เย่ห่าวซวนกล่าวด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “คุณคิดถึงฉันไหม?” “ฉันอยาก…” เฉินรั่วซีสูดหายใจเข้าลึก พยายามสงบเสียง เธอพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย “ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจโทรหาฉันแล้วเหรอ?” “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากสู้หรอกนะ แต่ฉันถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลาที่นี่” …

บทที่ 1939 การเปลี่ยนแปลง Read More

บทที่ 1938 มีมากกว่านั้นอีกมาก

“และนั่นยังไม่ใช่ทั้งหมด” สีหน้าของหลี่เหยียนซินก็เริ่มเคร่งขรึมขึ้นเช่นกัน “คุณและฉันต่างรู้ดีว่าหินหนี่วาและสิ่งที่เรียกว่ารูปแบบอันยิ่งใหญ่นั้นล้วนเป็นแผนการสมคบคิด แผนการสมคบคิดของสามพันโลกเพื่อฝ่าฝืนข้อจำกัดของโลกของเรา” “ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่า Xuan Wuyai เป็นเพียงเบี้ยอีกตัวหนึ่งที่ถูกปลูกไว้ในโลกของเราโดยสามพันโลก” “คุณพูดถูก” สีหน้าของเย่ห่าวซวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย …

บทที่ 1938 มีมากกว่านั้นอีกมาก Read More

บทที่ 1937 การเปลี่ยนแปลง

หลังจากดื่มโจ๊กข้าวฟ่างไปหนึ่งชาม หลี่เหยียนซินก็หยุดกิน เธอวางศีรษะลงบนมือข้างหนึ่งและมองไปที่เย่ห่าวซวน “ทำไมเจ้าไม่กินล่ะ แค่กินนิดเดียวก็อิ่มแล้ว” เย่ห่าวซวนถาม “แค่เห็นคุณกินก็ทำให้ฉันอิ่มแล้ว” หลี่หยานซินยิ้มเล็กน้อย มองไปที่เย่ห่าวซวนด้วยท่าทีหลงใหลเล็กน้อย “ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนว่าคุณกำลังหลงใหลมากขึ้นเรื่อยๆ” …

บทที่ 1937 การเปลี่ยนแปลง Read More

บทที่ 1936 การต่อสู้อันดุเดือด

ดาบเล่มนั้นมีสีแดงสด มีลวดลายสีแดงฉานพาดผ่านด้ามดาบไปจนถึงปลายดาบ ทันใดนั้น แสงดาบสีแดงก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า “นี่คือดาบหัวใจใช่ไหม” ซวนอู่ไยมองไปที่ดาบในมือของนักดาบศักดิ์สิทธิ์ สีหน้าของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “นี่ไม่ใช่ดาบหัวใจ …

บทที่ 1936 การต่อสู้อันดุเดือด Read More

บทที่ 1935 ฉันไม่เชื่อ

“ฮ่าๆๆ ข้าไม่เชื่อหรอก” ซวนอู่ไยส่ายหัวและพูดว่า “พวกเราพี่น้องไม่เคยสู้กันมาก่อน ดังนั้นวันนี้เรามาสู้กันให้เต็มที่เถอะ” “ข้าเป็นน้องชายของเจ้า ดังนั้นเจ้าไม่ควรใจเย็นกับข้าและปล่อยให้ข้าเป็นฝ่ายเริ่มก่อนหรือ?” นักบุญดาบหัวเราะ “ลงมือทำเลย” ซวนอู่ไยโบกมือ …

บทที่ 1935 ฉันไม่เชื่อ Read More