Category: มรดกการแพทย์นักบุญ เย่ ห่าวซวน

“สิ่งต่างๆ ที่นี่มันแปลกมาก” บอดี้การ์ดคนหนึ่งเอื้อมมือไปแตะประตู “หยุด อย่าแตะอะไรที่นี่” เหลียงหยุนเซิงตะโกน แต่เขายังช้าไปหนึ่งก้าว ทันทีที่บอดี้การ์ดผู้ไม่รู้จักวิธีเอาชีวิตรอดหรือตายแตะประตู เขาก็กรีดร้องออกมา แล้วแขนของเขาก็ผสานเข้ากับประตูอย่างกะทันหัน ราวกับมีแรงดูดที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่ประตู ดูดแขนของเขาเข้าไปในประตูบานใหญ่ “อ่า… อมตะ ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย” บอดี้การ์ดกรีดร้อง เนื้อและเลือดของเขาเหมือนจะละลายหายไปภายในประตู “อย่าแตะต้องเขา…” เหลียงหยุนเซิงหยุดทุกคน “ใครก็ตามที่แตะต้องเขา จะต้องจบลงเหมือนกับเขา” บอดี้การ์ดที่กำลังจะดึงเพื่อนของเขาขึ้นมาตกใจและรีบดึงมือกลับ เสียงกรีดร้องของบอดี้การ์ดยิ่งเศร้าโศกมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของเขาจมดิ่งลงลึกขึ้นเรื่อยๆ ครู่หนึ่ง ร่างกายส่วนใหญ่ของเขาก็รวมเข้ากับประตูบานใหญ่ ภายในเวลาไม่ถึงห้านาที เขาก็หายลับไปเหนือประตูยักษ์…

“คุณย่าซู…” หยวนซินเรียกออกมา สีหน้าของเธอดูซับซ้อนเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วงฉันหรอก” ย่าซูยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นแม่มด เจ้าสืบทอดเวทมนตร์มา ชาวบ้านและมรดกตกทอดไม่อาจอยู่ได้หากปราศจากเจ้า ดังนั้นเจ้าต้องพาทุกคนออกไป ข้าจะแจ้งชาวบ้านเดี๋ยวนี้และจัดพิธีให้เจ้า” “คุณย่าซู พิธีตอนนี้สายเกินไปแล้วหรือครับ? รีบร้อนเกินไปหรือเปล่า?” ชาวบ้านคนหนึ่งถามขึ้นหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ทำทุกอย่างให้เรียบง่ายเข้าไว้ มันเป็นแค่พิธีกรรม ถึงจะไม่มีพิธีก็ยังสามารถสืบทอดต่อไปได้ ฉันคิดว่าถ้าแม่มดผู้ยิ่งใหญ่รู้เรื่องนี้ เขาจะต้องเข้าใจเราอย่างแน่นอน เพราะความปลอดภัยของทุกคนคือสิ่งสำคัญที่สุด” คุณย่าซูกล่าว “ตกลง ฉันจะเตรียมไว้ทันทีและเรียกชาวบ้านทั้งหมด” ชาวบ้านพยักหน้าและรีบออกไป “ท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนไป” เย่ห่าวซวนเดินไปที่หน้าต่างแล้วผลักมันเปิดออก เขาเห็นว่าท้องฟ้าที่เคยใสสะอาดเป็นสีฟ้า ตอนนี้กลับถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำ เมฆหนาทึบราวกับกำลังลอยอยู่เหนือศีรษะของผู้คน ให้ความรู้สึกกดดันอย่างรุนแรง…

“เพราะมีสัตว์ประหลาดปรากฏตัวขึ้นในสถานที่แห่งนี้” เย่ห่าวซวนกล่าว “ฉันไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ ดังนั้นทุกคนควรออกไป ยิ่งไกลยิ่งดี” “สัตว์ประหลาด?” สีหน้าของหยวนซินซีดลงเล็กน้อย “ไม่น่าจะเป็นไปได้ ที่นี่ถูกพิทักษ์โดยวิญญาณที่เหลืออยู่ของเทพแม่มดโบราณ สัตว์ประหลาดตัวไหนกันที่กล้ามาที่นี่เพื่อก่อปัญหา?” “วันนี้ข้าได้ตรวจสอบภูเขาแล้ว และมีสัญญาณต่างๆ มากมายที่บ่งบอกว่าโครงสร้างฮวงจุ้ยของสถานที่แห่งนี้ได้รับความเสียหายอย่างเลือนลาง” เย่ห่าวซวนกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “และวิญญาณที่เหลืออยู่ที่นี่โดยแม่มดโบราณก็ถูกทำลายไปแล้ว” “ดังนั้น… สถานที่แห่งนี้จึงไม่ได้รับพรจากเทพแม่มดอีกต่อไป และจะไม่ใช่สถานที่ที่มีอากาศดีและผลผลิตอุดมสมบูรณ์อีกต่อไป ชาวบ้านอาศัยอยู่ที่นี่มานาน ถึงเวลาที่พวกเขาจะได้เห็นโลกภายนอกแล้ว” เย่ห่าวซวนกล่าว “ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าแค่ต้องโน้มน้าวพวกเขาให้ออกไปจากที่นี่เท่านั้น” “เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง” หยวนซินนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความอ่อนแรง “ฉันไม่สามารถอธิบายให้คุณเข้าใจได้อย่างชัดเจน” เย่ห่าวซวนถอนหายใจและกล่าวว่า “ถ้าคุณเชื่อฉัน คุณควรอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนในวันพรุ่งนี้ ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาจะเลวร้าย”…

จะเห็นได้ว่าพืชน้ำบริเวณลำธารใสเมื่อก่อนนั้นเขียวชอุ่มมาก แต่ปัจจุบันพืชน้ำใต้ลำธารใสกลับกลายเป็นสีดำเหลืองร่วงหล่นลงไปในน้ำ และส่งกลิ่นเหม็นเป็นระยะๆ พืชน้ำที่อยู่ไกลจากแหล่งน้ำจะมีสภาพดีกว่า ในทางตรรกะแล้ว ดินบริเวณใกล้เคียงมีความชื้นและอุดมสมบูรณ์ ดังนั้นหญ้าจึงน่าจะเจริญเติบโตได้ดี อย่างไรก็ตาม ต้นไม้น้ำที่อยู่ใกล้ๆ ยังคงดูเหลืองเล็กน้อย เย่ห่าวซวนเดินไปข้างหน้าและดึงต้นไม้น้ำออกมาหนึ่งหรือสองต้น แต่กลับพบว่ารากของต้นไม้น้ำยังคงมีสีดำอยู่เล็กน้อย “นี่คือความสกปรกแห่งยมโลก” เย่ห่าวซวนพึมพำ “วิญญาณชั่วร้ายจากยมโลกคืออะไรกันนะ ที่ทำให้พืชน้ำที่นี่อยู่ในสภาพเช่นนี้?” เขาคิดเรื่องนี้แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาเสวียนจี “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ฉันกำลังตามหาคุณอยู่” เสียงของเสวียนจีเคร่งขรึมผิดปกติ “ดีที่สุดใน Xiangxi, Kongqueping” เย่ ฮาวซวนถามว่า: “มีคำถามอะไรไหม?” “ผมแค่รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย ผมเลยคำนวณเฮกซะแกรมขึ้นมา แต่เฮกซะแกรมนี้มีปัญหา” เสวียนจีกล่าว…

“ก่อนหน้านี้ในหมู่บ้านของคุณมีคนป่วยเพียงไม่กี่คนหรือ?” เย่ห่าวซวนทำการฝังเข็มให้เขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ใช่ ไม่มีเลย” ทั้งสองพยักหน้า “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คนไข้กลับมามากขึ้นเรื่อยๆ” เย่ห่าวซวนจับชีพจรของชายคนนั้น เขารู้สึกว่าชีพจรของเขาค่อนข้างอ่อน ซึ่งเป็นสัญญาณของความอ่อนแอทางร่างกาย “เรื่องเกิดขึ้นเมื่อประมาณครึ่งปีที่แล้วค่ะ หกเดือนที่ผ่านมา มีคนอายุแปดสิบกว่าๆ เสียชีวิตไปทีละคน และบางคนก็ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคที่รักษาไม่หาย คุณรู้ไหมคะว่าในหมู่บ้านของเรา อายุน้อยที่สุดคือ 85 ปี และไม่เคยมีใครอายุต่ำกว่า 85 ปีเสียชีวิตเลย” คุณแม่ของฮุยฮุยกล่าว “คุณคิดว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรด้วย?” เย่ห่าวซวนถาม ตอนแรกพวกเราคิดว่าแม่มดคงทิ้งพวกเราไปแล้ว แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน กลุ่มคนแปลกหน้ากลุ่มนั้นได้มาหาหัวหน้าหมู่บ้าน แล้วพวกเขาก็อยู่ในหมู่บ้าน หัวหน้าหมู่บ้านอธิบายให้เราฟังว่าสาเหตุที่พวกเราป่วยเป็นเพราะมีแร่พิเศษอยู่หลังที่ดินของเผ่า ซึ่งปล่อยสารพิเศษที่เป็นอันตรายต่อร่างกายของพวกเราออกมา…

“ฮ่าๆ แล้วบ้านตัวเองจะดูโดดเด่นได้ยังไงล่ะ ฉันคิดว่าบ้านทุกหลังที่นี่ดูเหมือนกันหมดเลยนะ” เย่ห่าวซวนพูดพร้อมรอยยิ้ม “คุณไม่จำเป็นต้องจำบ้านตัวเองได้หรอก ความรู้สึกคุ้นเคยนั้นชัดเจนอยู่แล้ว คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ ฮุ่ยฮุ่ย” หยวนซินพูดพร้อมรอยยิ้ม “ใช่ค่ะ ความรู้สึกคุ้นเคยเหมือนอยู่บ้านเลยค่ะ” ฮุ่ยฮุ่ยยิ้มหวาน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ฮุ่ยฮุ่ยถามว่า คุณเป็นหมอใช่ไหมคะ” “ใช่ ฉันเป็นหมอ” เย่ห่าวซวนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “คุณเป็นหมอที่มีทักษะมากไหม?” ฮุยฮุ่ยถามอีกครั้ง “ไม่เป็นไร” เย่ห่าวซวนพยักหน้าอีกครั้ง “โอ้…” ฮุยฮุยอยากจะพูดบางอย่าง แต่เธอดูเหมือนจะลังเล “คุณมีอะไรจะพูดไหม?” เย่ห่าวซวนรู้สึกว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ต้องมีอะไรจะพูดกับเขา “ไม่เป็นไรค่ะ” ฮุยฮุ่ยรีบส่ายหัว เดินนำหน้าอย่างรวดเร็ว…

“ดังนั้น ฉันจึงอยากใช้ความแข็งแกร่งของฉันทำบางอย่างเพื่อพวกเขา เช่น… ฉันสามารถทำให้พวกเขาคงความเยาว์วัยตลอดไป ฉันสามารถทำให้พวกเขาเป็นอมตะ นี่คือการแสวงหาของฉัน” เหลียงหยุนเซิงมีสีหน้าหมกมุ่น “ถ้าคุณแค่ดูแลสุขภาพตัวเอง ฉันอาจจะยังเคารพคุณอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ฉันค่อนข้างผิดหวัง” เย่ห่าวซวนลุกขึ้นยืนและส่ายหัวเล็กน้อยพลางพูดว่า “ฉันบอกคุณได้เลยว่าวิธีของคุณไม่ได้ผล” “ทำไมมันถึงไม่ได้ผล คุณลองแล้วหรือยัง” เหลียงหยุนเซิงถามกลับ “ข้ายังไม่ได้ลอง แต่คนโบราณเคยลองมาแล้ว เช่น จักรพรรดิองค์แรกที่เสด็จไปยังเฟิงไหลเพื่อแสวงหาความลับแห่งความเป็นอมตะ และจักรพรรดิไท่จงที่เสพยาอายุวัฒนะเพื่อบรรลุความเป็นอมตะ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นตัวอย่างที่ดี” เย่ห่าวซวนกล่าวเสริมว่า “ทักษะการแพทย์ของข้าคือการแพทย์แผนจีน แต่ในมรดกของการแพทย์แผนจีนนั้น ไม่มีอะไรเกี่ยวกับความเป็นอมตะเลย” “นั่นเป็นเพราะคนโบราณยังไม่ค้นพบความลับแห่งความเป็นอมตะ” เหลียงหยุนเซิงยิ้ม “สังคมกำลังก้าวหน้า ข้าคิดว่าด้วยความพยายามของข้าเอง ข้าจะค้นพบความลับแห่งความเป็นอมตะในที่สุด…

“นี่เป็นคำอธิบายปัญหาที่ดี แสดงให้เห็นว่าหมู่บ้านของเรากำลังเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ วิธีที่ดีที่สุดตอนนี้คือให้พวกเราทุกคนย้ายไปอยู่ที่อื่น ห่างไกลจากสารอันตรายเหล่านั้น แต่คงไม่มีใครอยากทำแบบนั้นหรอก จริงไหม?” เพราะนี่คือที่ที่บรรพบุรุษของเราอาศัยอยู่มาหลายชั่วอายุคน และยังเป็นบ้านหลังสุดท้ายที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้พวกเราด้วย ดังนั้นพวกเราจึงไม่มีใครอยากจากที่นี่ไป ตอนนี้มีคนกำลังแก้ไขปัญหาเหล่านี้ให้กับหมู่บ้านของเรา ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเรา อุบัติเหตุเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากเห็น นักวิจัยได้เสียสละ และคุณต้องเข้าใจว่าพวกเขาทำเพื่อพวกเราทั้งหมด คำพูดของหลี่เย่ทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นเงียบงัน พวกเขารู้สึกว่าสิ่งที่หลี่เย่พูดนั้นสมเหตุสมผล เพราะสถานการณ์ในหมู่บ้านไม่ได้ดีเหมือนแต่ก่อน ในอดีตหมู่บ้านมีสภาพอากาศที่ดี มีคนเจ็บป่วยหรือประสบภัยพิบัติน้อยมาก แต่ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มีคนเจ็บป่วยอยู่ตลอดเวลา และมีคนล้มป่วยหรือเสียชีวิตอยู่เป็นครั้งคราว “ไม่เป็นไร” ย่าหลี่ถอนหายใจพลางกล่าว “แต่ข้าจะให้เวลาเจ้าห้าวัน ถ้าเจ้าไม่ตอบเราอย่างพอใจภายในห้าวัน เจ้าต้องออกไปจากหมู่บ้านของเรา ตอนนี้แม่มดของเรากลับมาแล้ว หลังจากที่นางสืบทอดประเพณีแม่มดโบราณ นางจะสื่อสารกับเทพแม่มดและนำข่าวดีมาบอกชาวบ้านของเรา”…

ขณะที่เธอพูดอย่างนั้นเธอก็วิ่งไปข้างหน้าและยื่นมือออกไป เหมียวฮุยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปและวางไว้บนมือเล็กๆ ของฮุยฮุย ฮุยฮุ่ยไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของมือขวาของเหมียวฮุ่ยเลย แต่เธอยังคงยกมือขึ้นอย่างเลือนลางและแสร้งทำเป็นจับมือกับเหมียวฮุ่ย “ดูสิ ตอนนี้เรากำลังจับมือกันอยู่ใช่มั้ย” ฮุยฮุ่ยยิ้มเล็กน้อย “ไปกันเถอะ ออกไปเล่นด้วยกันเถอะ” “โอเค โอเค” เหมียวฮุยรู้สึกอยากจะร้องไห้ เพราะนางไม่อาจสัมผัสถึงการมีอยู่ของร่างกายนางมานานเกินไป นับตั้งแต่นางสิ้นใจในวันนั้นและได้ใช้ชีวิตอยู่ในดอกบัวขาว นางก็แทบจะเหมือนก้อนหมอกที่ล่องลอยอยู่ระหว่างสวรรค์และโลก ความรู้สึกไร้ซึ่งสิ่งยึดเหนี่ยวนั้นช่างไร้พลังและอึดอัดยิ่งนัก เธอจำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ครั้งสุดท้ายที่เธอได้จับมือใครสักคน ฮุยฮุยที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกราวกับมีร่างกายอยู่ในตอนนี้ “มาเถอะ ฉันจะพาคุณไปเล่น” ฮุยฮุ่ยกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “โอเค” รอยยิ้มจริงใจปรากฏบนใบหน้าของเหมี่ยวฮุย เด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองจับมือกันและวิ่งไปข้างหน้าอย่างมีความสุขพร้อมกับรอยยิ้มจริงใจบนใบหน้า “คุณอิจฉาพวกเขาเหรอ?” เมื่อเห็นเย่ห่าวซวนอยู่ในอาการมึนงง หยวนซินก็เดินตามหลังเขาไปและพูดว่า “ใช่…

หญิงชราผู้นี้มีอายุอย่างน้อยเก้าสิบปี ผมสีเงิน แม้เธอจะแก่ชรา แต่เธอก็เดินอย่างแข็งแรงและมั่นคง ใบหน้าของเธอไม่มีริ้วรอยใดๆ เลย หากไม่ใช่เพราะร่างกายที่งอเล็กน้อยของเธอ คงไม่มีใครสามารถบอกอายุที่แท้จริงของเธอได้ “สวัสดีค่ะ คุณตา ฉันหยวนซิน” หยวนซินยื่นมือขวาออกไป แสงสีทองวาบขึ้นบนฝ่ามือทันที ไม่นานนัก ด้วงทองคำสองปีกก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเธอ นี่คือกุแรกเกิดของแม่มดคนก่อน หลังจากซินอวี้ตาย กุแรกเกิดก็รับใช้หยวนซินเป็นเจ้านาย “นี่… นี่คือกู่กำเนิดของซินอวี้” สีหน้าของหญิงชราเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว มองหยวนซินด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “เจ้า… เจ้าคือแม่มดคนใหม่ที่ถูกหยวนซินเลือกก่อนที่เขาจะตายใช่หรือไม่?” “ใช่” หยวนซินพยักหน้าและกล่าวว่า “ซินหยูหลงทางไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนที่นางจะตาย นางรู้สึกถึงเสียงเรียกของแม่มดโบราณและสำนึกผิด…