Month: August 2025

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เยว่หวง บนยอดเขาอู่เหมิง นักบุญผู้ไร้ความฝันยืนเท้าเปล่าบนทางเดินเรียบๆ ของบ้านไม้ แสงจันทร์ใสราวคริสตัลสะท้อนเท้าอันบริสุทธิ์ราวคริสตัลของเธอ ซึ่งบอบบางและงดงาม เธอค่อยๆ สะบัดผมสีดำของเธอราวกับน้ำ ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ทันใดนั้น เด็กสาวในชุดคลุมสีแดงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ เด็กสาวก้มหน้าลง ขมวดคิ้ว แล้วก้าวเท้าเบา ๆ คล้ายดอกบัว โดยไม่รู้ตัว เธอได้เดินไปทางด้านข้างของนักบุญอู่เหมิง นักบุญหวู่เหมิงยิ้มและกล่าวว่า “หยูเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว” Gu Xiyu พยักหน้าและตอบอย่างขอไปทีว่า “ใช่” “ท่านโกรธอาจารย์หรือ?” นักบุญหวู่เหมิงหัวเราะ “หยูเอ๋อร์ไม่กล้า” กู่ซีหยูก้มหัวลงและพูด “เยว่เอ๋อร์…

หลี่ฮั่นเสว่กล่าวว่า “ปีศาจตนนั้น ซือหม่าเฉียนหลง เป็นไอ้สารเลวเต่า ไอ้สารเลวที่เกิดจากลาโง่เขลา เป็นขยะไร้ประโยชน์ เป็นหมูโง่เขลาที่มีหัวงอกขึ้นมาที่ร่างกายส่วนล่าง…” ปกติแล้วหลี่ฮั่นเสว่ไม่ค่อยด่าใคร แต่เวลาด่ากลับมีคู่แข่งน้อยนิด พออ้าปากก็เหมือนสายน้ำไหลเชี่ยวของแม่น้ำเหลือง สีหน้าของซือหม่าเฉียนหลงเริ่มเคร่งขรึมมากขึ้นหลังจากได้ยินสิ่งที่หลี่ฮั่นเสว่พูด “ปีศาจนั่น อู๋จง พ่ายแพ้ต่อซือหม่าเฉียนหลงไม่ช้าก็เร็ว พี่น้องทั้งแปดของเขาถูกเขาฆ่าตายหมด ไอ้สารเลวนั่นควรตกนรกไปตั้งนานแล้ว…” “พอแล้ว!” ซือหม่าเฉียนหลงตะโกนด้วยความโกรธด้วยใบหน้าที่มืดมน “พอแล้ว! ถ้าฉันอยู่ที่นั่น ฉันจะฆ่าไอ้สารเลวนั่น” หลี่ฮั่นเสว่กล่าวว่า “ดังนั้น เมื่อนักบุญนักรบแห่งความว่างเปล่าได้ยินปีศาจดูหมิ่นนิกายนักสู้และปรมาจารย์นิกายหนุ่ม เขาก็โกรธเช่นกันและก้าวเข้ามาสั่งสอนบทเรียนปีศาจทันที แต่ผลลัพธ์ก็คือ…” “ผลลัพธ์เป็นอย่างไรบ้าง?” “ท้ายที่สุด องค์ชายซู่หวู่ก็ถูกปีศาจตนนั้นตบจนตาย วิญญาณและหัวใจอันศักดิ์สิทธิ์ของเขาแหลกสลาย…

“ฉัน…” ฮั่นซานเฉียนตกตะลึงจริงๆ เมื่อเย่กู่เฉิงเห็นหานซานเฉียนอีกครั้ง เขารู้สึกเหมือนเห็นฆาตกรของพ่อ ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับเลือด เขาอยากจะฉีกหานซานเฉียนเป็นชิ้นๆ ทันที ฉินซวงผู้ซึ่งไม่ได้มองใครเลยนับตั้งแต่มาที่นี่ มีเพียงความเย็นชาไร้ชีวิตชีวา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นหานซานเฉียนในตอนนี้ แต่ไม่นานเธอก็รู้สึกสูญเสียอย่างที่สุดอีกครั้ง “ทุกคน ถึงแม้เขาจะเป็นฮั่นซานเฉียน แต่เขาไม่ใช่ฮั่นซานเฉียนที่ถือขวานผางกู่ เขาเป็นเพียงคนทรยศของสำนักซู่หวู่ของข้า” เย่กู่เฉิงตะโกนอย่างเย็นชา “เจ้าพูดถูก ไม่กี่วันก่อนในเมืองน้ำค้าง ตอนที่เราช่วยหญิงสาวคนนั้นไว้ ชายคนนี้กำลังทรมานเธออยู่ในถ้ำเวทมนตร์ เขาและปีศาจยิ้มแย้มและคนอื่นๆ เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด” ลู่หยุนเฟิงก็พูดอย่างเย็นชาเช่นกัน “ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมยืนยันได้ ผมเป็นสายลับอยู่ท่ามกลางกลุ่มหญิงสาวที่ถูกจับ วันนั้น หานซานเฉียนกำลังวางแผนทำเรื่องลามกอนาจารใส่ผม โชคดีที่คนของเรามาถึงทันเวลา ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาคงเกินจะจินตนาการ”…

เมื่อผู้คนเห็นหญิงสาวคนนี้ พวกเขาก็ตะลึงงันในความงามของเธออย่างที่สุด หลายคนถึงกับเสียสติและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างงุนงง ราวกับเวลาหยุดนิ่ง แม้แต่ผู้หญิงหลายคนในกลุ่มของเธอก็ยังรู้สึกอายเมื่อเห็นเธอ พวกเธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แล้วทำไมเธอถึงสวยได้ขนาดนี้! เมื่อฮั่นซานเฉียนเห็นเธอ หัวใจของเขาก็เต้นแรง แต่ต่างจากคนอื่นๆ หัวใจของฮั่นซานเฉียนเต้นไม่ใช่เพราะว่าเธอสวย แต่เพราะว่าเธอคือฉินซวง ผู้ที่พูดคือ Ye Gucheng ซึ่งยืนอยู่ข้าง Qin Shuang ขณะนั้นเขากำลังยิ้มอวดความสง่างามของเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและมองโลกในแง่ร้าย และเขาเดินตามฝูงชนไปอย่างช้าๆ เมื่อมาถึง ทุกคนก็ตื่นจากความงามของฉินซวงในที่สุด เมื่อนึกถึงคำพูดของเย่กู่เฉิง พวกเขาจึงตะโกนด้วยความโกรธทันทีว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน? เจ้ากล้าดียังไงมาพูดจาโอ้อวดเช่นนี้?” “ไม่มีปัญหา ฉันคือเย่ กู่เฉิง…

หานซานเฉียนนอนไม่หลับทั้งคืน คำพูดของเจิ้นฝูจื่อราวกับคำสาป ทำให้เขาต้องพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน เจิ้นฝูซี่คือใคร! คำเหล่านี้หมายถึงอะไร? เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น พันธมิตรชั่วคราวได้เป่าแตร รวบรวมทหาร และมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง หลังจากงานเลี้ยงสังสรรค์เมื่อคืน ชูเทียนก็สนิทสนมกับหัวหน้าทีมชั่วคราวหลายทีมอย่างมาก เขาเดินนำหน้าด้วยใบหน้าร่าเริง พูดคุยและหัวเราะกับกลุ่มคน ฟู่เหมยจะพลาดโอกาสอวดดีเช่นนี้ได้อย่างไร เธอเดินตามชูเทียนไป ทำตัวราวกับเป็นรองหัวหน้าหน่วยเก็บสมบัติ หานซานเฉียนเดินตามหลังฝูงชน เขามักชอบทำตัวเงียบๆ และไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาในช่วงเวลาแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังไม่ชอบคบหาสมาคมกับคนพวกนั้นด้วย เสี่ยวเถาก็อยู่ข้างๆ ฉู่เทียนเช่นกัน เธอมองกลับไปในฝูงชนเพื่อมองหาหานซานเฉียน แต่เพราะอยู่ไกลเกินไป เธอจึงมองไม่เห็นว่าหานซานเฉียนอยู่ที่ไหนเลย เมื่อถึงเที่ยง กองทหารก็ปีนขึ้นไปบนภูเขาสูงใกล้เสาไฟในที่สุด และมองออกไปจากจุดชมวิวที่สูง ภูมิประเทศที่นี่มีความซับซ้อนอย่างยิ่ง…

หลังจากที่เย่เป่ยเฉินจากไป ฝูงชนที่เฝ้าดูการต่อสู้ในระยะไกลก็เงียบสงัด นักศิลปะการต่อสู้จำนวนนับไม่ถ้วนต้องเปียกเหงื่อ! Ray-Ban งง! มู่เฉิงก็สับสนเช่นกัน! ดวงตาอันงดงามของซ่งเตียยอีแทบจะหลุดออกมา! มู่เสว่ชิงสั่นอย่างรุนแรงจนแทบจะยืนไม่ไหว! เหล่านักสู้คนอื่นๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน นี่มันกองทัพหนึ่งแสนคนเลยนะ! พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าโดยเทพแห่งความตายเพียงผู้เดียวใช่ไหม? นี่มันไม่ใช่คนธรรมดา 100,000 คน! นี่คือกองกำลังชั้นยอด 100,000 นายที่นำโดยนายพลแห่งจักรวรรดิชิงหลง! กองกำลังพิเศษหนึ่งแสนนายนี้หมายถึงอะไร? มันสามารถกวาดล้างกองกำลังระดับรองในซากปรักหักพังคุนหลุนได้หมดสิ้น! “เทพเจ้าแห่งการสังหารเย่เป่ยเฟิงสังหารทหารไปหนึ่งแสนนายและสังหารแม่ทัพของจักรวรรดิมังกรฟ้าเพียงลำพัง…” “โอ้พระเจ้า… เย่เป่ยเฟิง ไม่มีใครในซากปรักหักพังคุนหลุนจะกล้ายุ่งกับเขาอีกต่อไปแล้ว ใช่ไหม?” “ก๊อกๆๆ!” นักศิลปะการต่อสู้จำนวนนับไม่ถ้วนกลืนน้ำลายของพวกเขา ไม่มีอะไรนอกจากความตกตะลึง! “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชื่อของเทพแห่งความตายจะดังก้องไปทั่วซากปรักหักพังคุนหลุน!”…

“ฆ่า ฆ่ามันเพื่อฉัน!” “โจมตีร่วมกัน!” กะทันหัน. กองพันอาวุธวิเศษปรากฏตัวขึ้นโดยมีคนเพียง 300 กว่าคนเท่านั้น แต่ละคนถืออาวุธวิเศษ! อาวุธนี้ฝังด้วยแกนคริสตัลของมอนสเตอร์ระดับ 3! ระดับการฝึกฝนของทหารเหล่านี้ไม่สูง มีเพียงแค่บริเวณรอบๆ อู่หลิงเท่านั้น พลังเต็มที่ของอาวุธที่ร่ายมนตร์ระดับ 3 นั้นเทียบได้กับการโจมตีจาก Martial Saint ในระดับเริ่มต้น “กำจัดเย่เป่ยเฟิงให้สิ้นซาก!!!” นักรบคำรามออกมา อาวุธวิเศษมากกว่าสามร้อยชิ้นมาถึงในเวลาเดียวกัน และท้องฟ้าก็สว่างไสวทันที เย่เป่ยเฉินไม่กลัวนักบุญการต่อสู้ขั้นต้นเพียงคนเดียว แต่หากมีนักบุญการต่อสู้ขั้นต้นมากกว่า 300 คนโจมตีพร้อมกัน แม้แต่เทพเจ้าก็ยังต้องตาย เย่ไป๋เฉินตะโกน: “หอคอยคุกเฉียนคุน…

“จักรวรรดิมังกรฟ้าอีกแล้วเหรอ?” ดาบมังกรหักหยุดลงและยืนเหนือศีรษะของผู้คนในนิกายเพลิงสวรรค์ หยี่ซ่างคุนตกใจกลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว: “ใช่แล้ว มันคือจักรวรรดิชิงหลง!” เก็บดาบทำลายมังกรซะ! เขาชูมือขึ้นและแทงเข็มเงินหลายอันเข้าไปในร่างกายของอี้หนานเซียง ร่างกายอันบอบบางของเธอสั่นเทิ้ม! เส้นเอ็นและเส้นเลือดที่หักในตอนแรกนั้นเชื่อมต่อกันโดยไม่คาดคิดด้วยแรงบางอย่าง: “นี่คือ…” วูบ! ยาเม็ดหนึ่งบินไปและตกลงไปในมือของยี่หนานเซียง เสียงเย็นชาของเย่เป่ยเฉินดังขึ้น: “ยาเม็ดนี้สามารถซ่อมแซมเอ็นและเส้นเลือดของคุณได้!” “นี่มัน…ฮิสสส!!!” อี้หนานเซียงมองลงมาและหายใจเข้าลึกๆ: “รูปแบบน้ำยาสี่แบบ นี่เป็นน้ำยาชั้นยอดหรือเปล่า?” เมื่อฉันเงยหัวขึ้นอีกครั้ง เย่เป่ยเฉินหายตัวไป! เพิ่งเดินออกมาจากห้องลับ มีเสียงดังมาจากหอคอยคุกเฉียนคุน: “หนูน้อย มีอันตราย!” “ทุกที่มีคนอยู่เกินแสนคน!” ดวงตาของเย่เป่ยเฉินหรี่ลง หอคอยคุกเฉียนคุนนำทุกสิ่งภายในรัศมีสิบกิโลเมตรจากบ้านของตระกูลฟางมาสู่จิตใจของเขา ธงมังกรเขียวขนาดใหญ่มองเห็นได้ชัดเจน! “คนจากจักรวรรดิมังกรฟ้างั้นเหรอ? น่าสนใจจัง…

มันไม่ใช่การโจมตีที่ดุเดือด และไม่ใช่การฆ่าที่รุนแรงในทันที แต่เป็นพลังของธรรมชาติ! มันเหมือนกับมีดทื่อที่ตัดเนื้อ และมีดทีละเล่ม ให้คุณค่อยๆ ประสบกับความสิ้นหวังแบบนั้น จนกว่าคุณจะตายไป! สิ่งที่เรียกว่าความเอื้ออาทรนั้นง่ายต่อการมีเมตตากรุณาและไปสู่ความตายอย่างสงบซึ่งเป็นความจริงนี้ “พันปี…… พันปี…… ฉันจะอยู่ได้นานแค่ไหน……” เบ้าตายุบลง ดวงตาของเขาหมองคล้ํา และแม้แต่ Ye Wuque ที่แสดงเจตนาตายแล้ว ก็ดูเหมือนจะพึมพํากับตัวเอง แต่เขาไม่ได้ยินเสียงใดๆ เลย เป็นเพียงคนบ้าที่ลาออก ว้าว! ทันใดนั้น แสงแดดที่รุนแรงในตอนแรกก็หายไป และพายุรุนแรงก็มาถึง! เม็ดฝนขนาดเท่าไข่มุกตกลงบนร่างของ Ye Wuque ทําให้เขาเริ่มคร่ําครวญทันทีเพราะไม่ใช่เม็ดฝนธรรมดาและเม็ดฝนเหล่านี้มีฤทธิ์กัดกร่อนและทําลายล้างที่แข็งแกร่ง!…

หลังจากได้ยินคำพูดของกง สีหน้าของเฉินกูก็แสดงความเคารพออกมาทันที หากกงคือเป้าหมายที่เฉินกูชื่นชม พ่อแท้ๆ ของเขาก็คงเป็นเป้าหมายที่เฉินกูเคารพนับถือมากที่สุด แม้กระทั่งเป้าหมายของเขา ด้วย แต่แล้วเฉินกูก็ส่ายหน้าและกล่าวว่า “พ่อเก็บตัวอยู่ในดินแดนบรรพบุรุษมาตั้งแต่เกิดอย่างสงบ ไม่เคยออกมาเลย มีแต่ออกคำสั่งให้ทำอะไรก็เท่านั้น ข้าจึงไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อไปถึงขั้นไหนแล้ว” “สิบอสูรจักรพรรดิมาร แต่ละตระกูลล้วนเป็นสายเลือดชั้นยอด พวกมันมีเงื่อนไขและโชคลาภโดยกำเนิดที่ก่อกำเนิดสิ่งมีชีวิตธรรมดาๆ มากมาย แต่เมื่อพวกมันไปถึงพันธนาการนั้น สรรพชีวิตจะเท่าเทียมกัน การที่พวกมันจะฝ่าฟันอุปสรรคได้หรือไม่นั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับสายเลือดหรือคุณสมบัติที่เรียกกันอีกต่อไป แต่ขึ้นอยู่กับการขัดเกลาตัวตนที่แท้จริง โอกาส โชค และจังหวะเวลาล้วนขาดไม่ได้ เข้าใจได้เพียงเท่านั้น แต่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้” “ในการปฏิบัติเต๋า แม้แต่สิ่งมีชีวิตที่มีจุดเริ่มต้นสูงสุดก็ยังล้มเหลว และสิ่งมีชีวิตที่มีจุดเริ่มต้นต่ำสุดก็จะได้ก้าวเท้าเข้าสู่ความหวังในที่สุด ต่อหน้าเต๋า สิ่งมีชีวิตทั้งปวงล้วนเท่าเทียมกัน”…