Month: July 2025

การกลืนกลายของชิงหลิงมีผลกระทบอย่างมากต่อมนุษย์ที่เหลืออยู่ประมาณสิบกว่าคน “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าการได้เป็นเทพแห่งเศษซากจะนำมาซึ่งประโยชน์มากมายขนาดนี้ ข้าไม่เพียงแต่จะมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้เท่านั้น แต่ข้ายังสามารถช่วยชีวิตข้าได้อีกด้วย!” ความล่อใจนี้เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับทุกคน สิ่งมีชีวิตทุกชนิดมีชีวิตที่จำกัด พวกเขาจึงแสวงหาความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และความรัก ซึ่งมีอายุสั้นราวกับเด็กที่บินเข้ากองไฟ อย่างไรก็ตาม นักรบมีอายุยืนยาว ดังนั้นความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และความรักจึงไม่สำคัญสำหรับพวกเขา และบางครั้งถึงกับเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นเลย มีเพียงชีวิตนิรันดร์และพลังที่จะครอบงำทุกสิ่งเท่านั้นที่สำคัญที่สุด นี่คือแรงผลักดันที่สร้างแรงบันดาลใจให้พวกเขายังคงก้าวหน้าต่อไป บัดนี้ สิ่งที่กำลังเผชิญอยู่คือสิ่งล่อใจและบททดสอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสองประการ นั่นคือ อายุยืนยาวและอำนาจ ไม่มีใครต้านทานการล่อลวงจากสิ่งเหล่านั้นได้ หลายๆคนเริ่มหวั่นไหวในใจแล้ว เราควรกลืนกลายไปกับพระเจ้าผู้หลงเหลือหรือไม่? ทำไมไม่กลืนกลายไปกับพระเจ้าผู้หลงเหลือล่ะ? มีเผ่าพันธุ์มนุษย์สักกี่เผ่าพันธุ์ที่ยอมสละศักดิ์ศรีทั้งหมดและกลายเป็นสุนัขรับใช้ของเผ่าพันธุ์อื่นเพื่อแสวงหาอำนาจ? มีอะไรผิดกับการที่เรากลืนกลายไปกับเผ่าพันธุ์พระเจ้าผู้หลงเหลือ? เราแค่เลือกฝ่ายอื่น ใครกันที่กำหนดว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ต้องจงรักภักดีต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์?…

เจี้ยนหวู่เฟิงรักชิงหลิงมากจนเขาเสียใจมากและไม่สามารถทนเห็นชิงหลิงเป็นแบบนี้ได้ “หลี่ฮั่นเสว่ ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือ? ต่อให้เราช่วยนางไม่ได้ อย่างน้อยก็ปล่อยให้นางตายแบบคนปกติ!” เจี้ยนหวู่เฟิงคำราม หลี่ฮั่นเซว่ส่ายหัวอย่างหมดหนทาง “ไอ้ตระกูลแคนเซินเอ๊ย ถ้าข้า เจี้ยนอู่เฟิง หนีรอดไปได้ ข้าจะกลับมาฆ่าพวกเจ้าให้หมดแน่!” เจี้ยนอู่เฟิงโกรธจัด “และเจ้าคนทรยศนั่น ปราบเซียนลอร์ด ข้าจะตัดหัวหมาของเจ้าทิ้งเพื่อปลอบประโลมเหล่ามนุษย์ที่พวกเจ้าฆ่าไป!” ชิงหลิงใกล้ตายแล้วเหลือลมหายใจเพียงหนึ่งครั้ง แต่เฉิงอี้เป่ยไม่ยอมปล่อยให้เธอตาย เมื่อแสงสีขาวพุ่งเข้าใส่ร่างของชิงหลิง ร่างของชิงหลิงก็ฟื้นคืนสภาพอย่างไม่คาดคิด! จากนั้น เฉิงอี้เป่ยก็ใช้เล็บยาวของเขาแทงทะลุเนื้อของชิงหลิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าและดึงมันออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเสียงกรีดร้องอันน่าสลดใจก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทุกครั้งที่ชิงหลิงกำลังจะตาย เฉิงอี้เป่ยจะละเว้นชีวิตของชิงหลิงเสมอ และใช้ช่วงชีวิตของเขาเพื่อช่วยชิงหลิงปรับรูปร่างของเขาเพื่อรับมือกับการทรมานรอบต่อไป ต้องบอกว่าเมื่อโอนิมูชะทรมานผู้คน เขาเป็นคนวิปริตจริงๆ นี่มันโหดร้ายยิ่งกว่าการเฆี่ยนศพอีก ผู้คนทางตอนเหนือของเมืองต่างทรมานชิงหลิงและหัวเราะในเวลาเดียวกันด้วยความเพลิดเพลิน…

“เย่หวู่ฮวน?” กู่ซู่เฟิงเทียนขมวดคิ้ว “ นายกเทศมนตรีเมืองเทียนหู เขามาทำอะไรที่นี่?” พ่อบ้านไม่ส่งเสียงใดๆ แต่ก้มหัวลงรอรับคำสั่ง “บอกให้เขารอในห้องโถงใหญ่ ฉันจะมาทีหลัง” พ่อบ้านพยักหน้าแล้วถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กู่ซู่เฟิงเทียนก็รีบวิ่งกลับจากสนามฝึกมายังห้องโถงใหญ่ ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องโถง เขาก็เห็นชายชุดดำคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ต้อนรับ ไม่เพียงแต่ร่างกายของเขาถูกคลุมด้วยผ้าสีดำเท่านั้น แม้แต่ศีรษะของเขาก็ยังถูกห่อหุ้มด้วยผ้าสีดำ สิ่งที่ทำให้ Gu Su Fengtian ประหลาดใจมากยิ่งขึ้นก็คือ Ye Wuhuan ซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีเมือง Tianhu นั้นมีรัศมีแห่งความชั่วร้ายอันแข็งแกร่งอยู่ในตัวเขา แม้ว่าวิธีการฝึกฝนของแต่ละสำนักจะแตกต่างกัน แต่ในทางทฤษฎีแล้ว ล้วนยึดมั่นในรากฐานและฝึกฝนวิชาอันเที่ยงธรรม อย่างไรก็ตาม…

โมหยางและเต้าสิบสองที่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ อดไม่ได้ที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกัน เมื่อเห็นนางฟ้า ทั้งสองผู้เฒ่าผู้แก่ที่เคยติดตามหานซานเฉียนและมองโลกในแง่ดี ต่างก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงในความงามของนาง “นี่…นี่มันสวยเกินไปแล้วใช่ไหม?” เต๋าสิบสองอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา! โมหยางยิ้มเย็นชาและเตือนสติ: “คุณไม่เคยได้ยินเหรอ? ยิ่งผู้หญิงสวยเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น!” โม่หยางเหลือบมองทั้งสองคนแล้วเดินออกไปด้วยกัน โม่หยางถามหญิงสาวอย่างระแวงว่า “เจ้าเป็นใคร” คุณควรรู้ว่าพวกเขาอยู่ในโลกซวนหยวนมาโดยตลอด และมักจะใช้ชีวิตอย่างสันโดษ จุดประสงค์ของพวกเขาคือการหลีกเลี่ยงการติดต่อกับคนนอก และปกปิดตัวตนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดูจากสถานที่ที่คนทั้งสามอาศัยอยู่ตอนนี้แล้ว แทบจะอยู่ในหุบเขาและมีประชากรเบาบาง ยกเว้นสัตว์ป่าและสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ทั่วภูเขา ไม่ต้องพูดถึงร่างมนุษย์ แม้แต่วิญญาณก็มองไม่เห็น แต่ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวสวยปรากฏตัวขึ้น ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกแปลกไปมาก “ฉันเหรอ? ฉันมาช่วยเธอนะ” นางฟ้ายิ้มอย่างอ่อนโยน เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าหญิงบนยอดเขาบลูเมาน์เทน ลู่รั่วซิน!…

“ท่านอาจารย์ สำนักและนิกายทั้งหมดในโลกแปดทิศได้รับการแจ้งแล้ว” ใต้พระราชวังมีคนรับใช้กล่าวด้วยความเคารพ เหนือพระราชวังมีม่านหยกปิดลง ทำให้มองเห็นใบหน้าของผู้ที่อยู่ในวังได้ไม่ชัดนัก มีเพียงเขานั่งอยู่บนเตียงหยกหลังม่านพลางพยักหน้าเล็กน้อย “เสวียนเอ๋อและคนอื่นๆ เตรียมตัวเป็นอย่างไรบ้าง” “ท่านหนุ่มเซวียนกำลังเร่งฝึกฝนนายพลทั้งยี่สิบแปดแห่งภูเขาสีน้ำเงิน” คนรับใช้กระซิบ “บอกเสวียนเอ๋อร์ว่าในการประลองยุทธ์ เหล่าคนแปลกหน้าจากทั่วทุกมุมโลกจะออกมารุมล้อมผานกู่ขวานอย่างเต็มกำลัง อย่าประมาทเด็ดขาด เรามีแต่ความสำเร็จและความล้มเหลว การประลองยุทธ์ครั้งนี้เป็นทั้งโอกาสและความเสี่ยงสำหรับเรา เมื่อเราได้ผานกู่ขวานมาแล้ว โลกทั้งแปดทิศนี้จะเป็นของเราตลอดไป ยอดเขาบลูเมาน์เทน ปกคลุมท้องฟ้าด้วยมือข้างเดียว แต่หากตกอยู่ในมือของผู้อื่น มันจะเป็นปัญหาสำหรับเรา” เขากล่าวอย่างใจเย็น “ใช่” คนรับใช้พยักหน้า “แล้วเรื่องที่ฉันจัดการให้นายเป็นยังไงบ้างล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าเด็กคนนั้นมาจากโลกซวนหยวนของเรา” “รายงานแก่ผู้อาวุโสสูงสุด ฮั่นซานเฉียนได้ขึ้นจากโลกฟ้าครามไปยังโลกซวนหยวน และจากนั้นจากโลกซวนหยวนไปยังโลกแปดทิศทาง” “สบายดี…

หลังจากได้ยินคำตอบของหานซานเฉียน ทุกคนในตระกูลฟูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในที่สุดก็เผยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า พวกเขากลัวจริงๆ ว่าหานซานเฉียนจะไม่เต็มใจเข้าร่วม ท้ายที่สุดแล้ว ถึงแม้ตระกูลฟูจะใช้ฟูเหยาและลูกสาวของเขาข่มขู่เขา แต่พวกเขาก็ไม่รู้เลยว่าหานซานเฉียนรักฟูเหยามากแค่ไหน แล้วถ้าเขายอมสละฟูเหยาและลูกสาวของเธอเพื่อรักษาชีวิตตัวเองล่ะ? ด้วยความแข็งแกร่งที่ฮั่นซานเฉียนแสดงให้เห็นในเวลานั้น ตระกูลฟู่คงยากที่จะหยุดเขาได้! ในเวลานั้น ตระกูลฟู่จะตกอยู่ในความลำบาก ยอดเขาบลูเมาน์เทนและทะเลแห่งชีวิตนิรันดร์จะฉวยโอกาสนี้ลดระดับตระกูลฟู่และขับไล่พวกเขาออกจากกลุ่มตระกูลใหญ่ หลังจากนั้น พวกเขาจะทำให้ตระกูลเล็กๆ หายไปจากโลกนี้อย่างอธิบายไม่ถูก และสนับสนุนตระกูลหุ่นเชิดใหม่ของพวกเขาเพื่อยึดอำนาจ “อย่างที่คาดไว้ วีรบุรุษปรากฏตัวจากเยาวชน นายพลฮันช่างกล้าหาญจริงๆ” “ใช่ๆ” ผู้บริหารกลุ่มหนึ่งเริ่มกล่าวชื่นชมเขาทันที แต่ท่ามกลางคำชมเหล่านั้นก็ยังมีคำด่าทออีกมากมายเช่นกัน “ฮ่าฮ่า นักรบเทพจงหลาง ข้าคิดว่าเจ้าโง่จริงๆ การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ครั้งนี้มีปรมาจารย์มากมาย และคู่ต่อสู้ก็เล็งเป้าเขาไว้อย่างชัดเจน…

“ไม่, ไม่, ไม่!” เซียวหลงจีส่ายหัวและยิ้ม: “ฉัน เซียวหลงจี ไม่ใช่ผู้พิทักษ์อาณาจักรมังกร” “แค่เขาแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ตอนนี้เขากลายเป็นผู้บูชาภายใต้นามของกษัตริย์แห่งแคว้นตะวันตก” เย่เป่ยเฉินมองเขาอย่างเย็นชา: “คุณมาจากตระกูลผู้พิทักษ์ใช่ไหม?” เซียวหลงจีพยักหน้า: “ใช่ ฉันมาจากตระกูลผู้พิทักษ์ ตระกูลเซียว!” ดวงตาของเย่เป่ยเฉินเปลี่ยนเป็นเย็นชา: “กษัตริย์แห่งภูมิภาคตะวันตกขอให้ท่านมาหรือ?” เสียงจากหัวใจของเขาถูกส่งมา: “หอคอยคุกเฉียนคุนมอบความแข็งแกร่งให้กับฉัน เซียวหลงจีต้องตาย!” หอคอยคุกเฉียนคุนตอบว่า: “ใช่! แต่คนผู้นี้กำลังอยู่ในจุดสูงสุดของศิลปะการต่อสู้ และเขาต้องการพลังของคุณถึง 90% คุณแน่ใจเหรอ?” “แน่นอน!” เย่เป่ยเฉินตอบโดยไม่ลังเล “ดี!” เสี่ยวหลงจีขี้เกียจเกินกว่าจะซ่อนมันไว้…

บูม! มีเสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบมากมาย เย่ไป๋เฉินถือดาบทำลายมังกรแล้วรีบวิ่งไปหาผู้คนจากพระราชวังห่าวเหมี่ยว Mo Cangqiong และ Wenren Muyue ก็รีบวิ่งมาที่นี่เช่นกันและตกตะลึงเมื่อเห็นภาพนี้ “นี่เย่เป่ยเฉินบ้าไปแล้วเหรอ?” เหวินเหริน มู่เยว่ตกตะลึง: “ผู้อาวุโสโม โปรดช่วยเหลือพวกเขาด้วย!” “นี่คือนักบุญแห่งการต่อสู้ทั้งสาม เขาไม่รู้สึกแปลกๆ บ้างเหรอ?” Mo Cangqiong ก็ตกตะลึงเช่นกัน และจากนั้นดวงตาแก่ๆ ของเขาก็หรี่ลง: “รอดูสิ เย่เป่ยเฉินคนนี้ไม่ธรรมดา บางทีเขาอาจจะมีความมั่นใจในตัวเองก็ได้!” “ผู้อาวุโสโม ไม่ว่าเขาจะมั่นใจแค่ไหน จักรพรรดิศิลปะการต่อสู้ก็ไม่สามารถเทียบชั้นกับนักบุญศิลปะการต่อสู้ได้!” ด้วยเหตุผลบางประการ เหวินเหริน…

ห่างจากเมืองหวู่ตี้ประมาณ 30 กิโลเมตร ในเต็นท์ของกษัตริย์แห่งแคว้นตะวันตก มีเสียงดังโครมครามจนพื้นดินเละเทะ! กษัตริย์แห่งภูมิภาคตะวันตกคำรามด้วยความโกรธ: “ไอ้เวรเอ๊ย เย่เป่ยเฉิน!” “ข้า เฉาอิง จะกวาดล้างตระกูลของเจ้าทั้งหมดอย่างแน่นอนในขณะที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ไม่เช่นนั้น—” “ข้า! จะไม่! เรียกเจ้า! ราชา! แห่ง! ภูมิภาคตะวันตก! หรอก!” คำสุดท้าย. เฉาอิงเกือบจะพูดสิ่งนี้ในขณะที่กัดฟันแน่น ใบหน้าแก่ๆ ของเซียวหลงจีเย็นชา: “ข่าวล่าสุดคือเด็กคนนี้เข้าไปในหอคอย Wanbao จริงๆ” “เดิมที ข้าสามารถลงมือและฆ่าเย่เป่ยเฉินได้” “แต่ผู้หญิงจาก Wanbaolou…

ผู้หญิงที่สวมผ้าคลุมหน้าในฝูงชนรู้สึกไม่เชื่อ: “ผู้อาวุโสโม เด็กคนนี้มีความกล้าหาญขนาดนั้นจริงๆ เหรอ?” เธอคือเหวินเหริน มู่เยว่ ชายชราที่อยู่ข้างเขา ผู้อาวุโสของพระราชวังเสอจี โม่ ชางฉง! มีรัศมีพิเศษแผ่ออกมาจากพวกเขา และนักศิลปะการต่อสู้ที่อยู่ใกล้เคียงไม่กล้าเข้าใกล้พวกเขา ใบหน้าแก่ๆ ของ Mo Cangqiong รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย: “เด็กคนนี้เป็นต้นกล้าที่ดีจริงๆ” “คราวที่แล้วในหลงดู เขาปฏิเสธฉัน และฉันก็โกรธนิดหน่อย” “ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะมีทุนพอที่จะปฏิเสธแล้ว!” คิ้วของเหวินเหริน มู่เยว่ขยับเล็กน้อย: “ผู้อาวุโสโม พาเขาไปที่พระราชวังเสอจี?” “แน่นอน ต้นกล้าประเภทนี้ต้องถูกนำเข้าไปในพระราชวังแห่งรัฐและธัญพืช” โม่ ชางฉงพยักหน้า…