by 
“พี่ห่าว เราจะทำอย่างไรดี” ลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามา
“ขอฉันเงียบสักพักนะ” สีหน้าของพี่ห่าวดูไม่ดีเอาเสียเลย เขาอารมณ์ไม่ดี ไม่มีความสุขเอาเสียเลย เขารู้สึกว่าถึงเวลาที่ต้องคุยกับเย่ห่าวซวนเสียที เย่ห่าวซวนบอกว่าจะช่วยเขาให้ไปถึงจุดสูงสุด แต่เขาก็ต้องแสดงความจริงใจให้คนอื่นเห็นด้วย พี่ห่าวอยากรู้ว่าเย่ห่าวซวนจะช่วยเขาไปถึงจุดสูงสุดได้อย่างไร คุณรู้ไหม เบื้องหลังคุณเอ็มคือกลุ่มชิงหลงทั้งหมด
คลินิกแห่งหนึ่ง
ซูเจ๋อรู้สึกเสียใจกับการจากไปของเย่ห่าวซวนเสมอมา ความจริงแล้ว เขาไม่เคยเห็นใครที่มีความสามารถเทียบเท่าเย่ห่าวซวนมาก่อน ทักษะทางการแพทย์ของเขาเหนือกว่าตัวเขาเองมาก และนี่คือช่วงเวลาที่ความทรงจำของเขาไม่สมบูรณ์ หากวันหนึ่งความทรงจำของเย่ห่าวซวนกลับมาเป็นปกติ เขาจะวิเศษขนาดไหนกันนะ?
เมื่อไม่นานมานี้ เขาพยายามตามหาเย่ห่าวซวนอยู่ แต่เย่ห่าวซวนออกจากคลินิกไปอย่างหัวเสียในวันนั้น ดูเหมือนเขาจะหายตัวไปจากไชน่าทาวน์เสียแล้ว ในไชน่าทาวน์อันกว้างใหญ่นั้น ไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับเย่ห่าวซวนเลย ราวกับว่าเขาหายตัวไปในแมกนีเซียม
“มีข่าวอะไรไหม” ซูเจ๋อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อน เขาอาศัยอยู่ในเยาวราชมานานหลายสิบปี และมีเครือข่ายคนรู้จักมากมาย ทุกวันนี้เขาคอยขอให้คนช่วยตามหาเย่ห่าวซวน น่าเสียดายที่ยังไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับเย่ห่าวซวนเลย ดูเหมือนเขาจะหายตัวไปอย่างกะทันหัน ราวกับจมดิ่งลงสู่ทะเล
หลังจากได้คำตอบจากเพื่อน ซูเจ๋อก็รู้สึกผิดหวังไม่น้อย เขาถอนหายใจและวางสายไป เขาโทษตัวเองที่ไว้ใจจื้อชิวมากเกินไป จนนำไปสู่นิสัยของจื้อชิว ไม่เช่นนั้น เย่ห่าวซวนคงไม่หายตัวไปอย่างไร้เหตุผล
“ท่านอาจารย์… นี่คือชาปี้ลั่วชุนที่นำมาจากจีน เป็นชาที่ท่านชอบที่สุด” จื้อชิวพยายามอย่างหนักเพื่อทำให้สวี่เจ๋อพอใจในช่วงนี้ เขาต้องการจะเรียกความไว้วางใจจากสวี่เจ๋อกลับคืนมา แต่สวี่เจ๋อกลับเพิกเฉยต่อเขาเสมอ
“รับไปเถอะ ฉันไม่กระหายน้ำ” ซู่เจ๋อโบกมือ เขาไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้เลย
แน่นอนว่าใบหน้าของจื้อชิวดูน่าเกลียดมาก แต่ในตอนนี้ เขาไม่รู้จะพูดอะไร จึงเดินออกไปพร้อมกับถ้วยชา
“พ่อคะ ยังไม่มีข่าวคราวจากเขาเลยเหรอคะ” ซูรั่วหมิงเดินเข้ามาหา นับตั้งแต่เย่ห่าวซวนจากไป ซูรั่วหมิงก็ตามหาเขาอย่างบ้าคลั่งมาตลอด แม้จะนอนกลางดึกแล้วได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เธอก็จะตื่นขึ้นมาคิดว่าน้องชายกลับมาแล้ว
“ไม่เป็นไร” ซูเจ๋อถอนหายใจและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะจงใจหลีกเลี่ยงเรา”
“แล้วเราจะทำอย่างไรดี” ซูรั่วหมิงพูดอย่างกังวล “เขาไม่มีกรีนการ์ดที่นี่ ซึ่งเทียบเท่ากับการเป็นผู้อพยพผิดกฎหมาย เขาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ถ้าเขาอยู่ในเยาวราชก็คงจะดีกว่า แต่ตอนนี้เขากลับอยู่ข้างนอก เขาจะอยู่รอดได้อย่างไร”
“นิสัยเขายังดื้อรั้นอยู่เลย” ซูเจ๋อส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง เขายิ้มอย่างขมขื่นพลางกล่าวว่า “ก็เป็นความผิดของผมเหมือนกัน ตอนแรกผมไว้ใจพี่ชายคุณมากเกินไป นั่นแหละคือเหตุผลที่เขามีนิสัยแบบนี้ เขาคิดว่าคลินิกแรกเป็นของเขา แล้วการที่ห่าวเซวียนมาที่นี่ก็เพื่อขโมยซีนเขาเต็มๆ”
“อย่าพูดถึงจื้อชิวกับฉันเลย ตอนนี้ฉันรู้นิสัยเขาแล้ว” ซูรั่วหมิงพูดอย่างเย็นชา เธอไม่อยากพูดถึงจื้อชิวเลยสักนิด เธอไม่รู้ว่าตัวเองเคยหลงกลคนหน้าไหว้หลังหลอกคนนี้มาก่อนได้อย่างไร ปกติเขาจะยิ้ม แต่ที่จริงแล้วเขาซ่อนมีดสั้นไว้ เขาเป็นคนประเภทที่ชอบแทงข้างหลังคนอื่นเป็นบางครั้ง
“เอาล่ะ เหตุการณ์จบลงแล้ว จื้อชิวถูกลงโทษแล้ว และสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือจะเอาห่าวซวนกลับมายังไง” ซูเจ๋อกล่าว
“เขาจะกลับมาไหม” ซูรั่วหมิงถอนหายใจ “พ่อครับ ตั้งแต่เขาตื่นขึ้นมา ผมรู้สึกว่าเขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ เสมอ ถึงแม้เขาจะคิดว่าอี้เจินถังเป็นบ้านของเขา แต่ผมรู้สึกว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องจากเราไป”
“ใช่ สักวันหนึ่งเขาจะไป” ซูเจ๋อพึมพำ “แต่ฉันไม่คาดคิดว่าเขาจะจากไปเร็วขนาดนี้ ถ้าเพียงแต่ฉันไม่ไปวันนั้น”
จื่อชิวถือชาไว้ในมือไม่ไปไหน เขาได้ยินบทสนทนาระหว่างสวี่เจ๋อกับลูกสาว มือของเขากำถ้วยชาแน่น เขาโกรธ เขาโกรธจริงๆ
เขาทำงานที่คลินิกเฟิร์สมาเป็นเวลานานพอสมควร แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับซูเจ๋อจะธรรมดา แต่ซูเจ๋อก็มักจะพูดเสมอว่าเขาปฏิบัติกับเขาเหมือนลูกชายแท้ๆ อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะด้อยกว่าเย่ห่าวซวนที่เพิ่งย้ายมาจากต่างเมือง
“ศิษย์พี่…ท่านมาทำอะไรที่นี่?” ในขณะนั้นเอง เสียงของเหลียงเฟิงก็ดังขึ้น
“ไม่มีอะไรครับ ผมเอาน้ำชามาให้อาจารย์” จื่อชิวยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ เขามองเหลียงเฟิงแล้วถามว่า “ท่านมาทำอะไรที่นี่ครับ”
“โอ้ ข้ารู้สึกว่าตำรายาอายุรศาสตร์ของจักรพรรดิเหลืองของข้าดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ข้าจึงอยากท่องให้อาจารย์ฟัง” เหลียงเฟิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ข้าหวังว่าครั้งนี้ข้าจะผ่านการทดสอบได้อย่างราบรื่น ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าอาจารย์จะสอนทักษะการแพทย์ให้กับข้าโดยเร็วที่สุด”
“ไม่ต้องห่วง ฉันบอกอาจารย์ไปแล้ว” จื่อชิวยิ้มแล้วพูดว่า “อาจารย์ยังบอกอีกว่าเจ้าไม่ใช่เด็กแล้ว ต่อไปเจ้าจะต้องสร้างครอบครัวและสร้างอาชีพ เจ้าจ่ายยาในคลินิกอย่างเดียวไม่ได้หรอก”
“ขอบคุณครับ ศิษย์พี่” เหลียงเฟิงรู้สึกประหลาดใจและดีใจ เขาใฝ่ฝันอยากเรียนแพทย์มาตลอด แต่อาจารย์กลับไม่เห็นด้วย พรสวรรค์ด้านการแพทย์ของเขาไม่เป็นที่น่าพอใจ ศิษย์น้องต่างพากันหัวเราะเยาะ มีเพียงศิษย์พี่เท่านั้นที่ไม่เพียงแต่ไม่หัวเราะเยาะ แต่ยังปลอบใจเขาด้วย ศิษย์พี่เองก็ช่วยให้เขากลับมามีความมั่นใจอีกครั้ง
“ศิษย์พี่ ท่านยังโกรธท่านอยู่อีกหรือ” เหลียงเฟิงถามขณะที่เขามองดูจื้อชิวออกไปพร้อมกับชา
“ครับ ท่านอาจารย์ยังโกรธผมอยู่” จื่อชิวแสร้งทำเป็นหน้าซื่อใจคดพลางกล่าวว่า “เรื่องมันเกิดขึ้นมานานแล้ว ต่อให้ท่านอาจารย์โกรธจริง ๆ ก็น่าจะสงบลงได้แล้ว แต่ครั้งนี้ผมคิดผิด ผมไม่น่าทำกับน้องเย่แบบนั้นเลย”
“พี่ใหญ่…ไม่เป็นไรหรอก ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป” เหลียงเฟิงพูดพร้อมรอยยิ้ม “อาจารย์เป็นคนที่มีคุณธรรมมาก ตอนนี้เขากำลังโกรธอยู่ แต่ข้าเชื่อว่าเขาจะให้อภัยท่านเมื่อเขาสงบลง”
“น้องชาย ช่วยส่งชานี้ให้อาจารย์หน่อยสิ มันเป็นชาที่ดีที่สุดเลยนะปี้ลั่วชุน อาจารย์เคยชอบดื่มชานี้ แต่ครั้งนี้ท่านโกรธข้า ท่านเลยไม่ดื่มชาของข้าเลย” จื้อชิวพูดพลางเยาะเย้ยตัวเอง
“ตกลงครับพี่” เหลียงเฟิงรับชาจากมือโดยไม่ลังเล เขาเหลือบมองชาปี้ลั่วชุนแล้วพูดว่า “อาจารย์เข้าใจถึงความพยายามอันแสนสาหัสของท่านแน่นอนครับพี่ ไม่ต้องห่วง… ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย ผมไปก่อนนะครับ…”
“ไป” จื้อชิวโบกมือ และเหลียงเฟิงก็เดินไปข้างหน้า
จื้อชิวมองเหลียงเฟิงด้วยหางตา พลางแสยะยิ้มเยาะเล็กน้อย เขาหยิบขวดกระเบื้องเล็กๆ ออกมาจากเสื้อผ้า มองขวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า พึมพำกับตัวเองว่า “ฮัวกุย ฮัวกุย ข้าหวังว่าผงเซียวเหยาของเจ้าจะทรงพลังอย่างที่เจ้าพูด ฮ่าฮ่า ถ้าซูเจ๋อจับไม่ได้ แสดงว่าเจ้าไม่ได้โกหกจริงๆ”
แผนการสมคบคิดค่อยๆ เปิดเผยขึ้นรอบๆ อี้เจิ้นถัง แต่เย่ห่าวซวนที่อยู่ห่างไกลไม่รู้เรื่องใดๆ เกี่ยวกับอี้เจิ้นถังเลย
วันหยุดสุดสัปดาห์ของชาวต่างชาติมีสีสันมากกว่า เพราะพวกเขารู้สึกว่าหลังจากสัปดาห์ที่วุ่นวาย วันหยุดสุดสัปดาห์คือช่วงเวลาพักผ่อน โดยทั่วไปแล้ว พวกเขาจะเตรียมกิจกรรมที่มีสีสันในช่วงสุดสัปดาห์
แต่เฮนรี่กับภรรยาไม่ได้ไปเจอเพื่อนๆ สุดสัปดาห์นี้ เพราะอยากพาลูกสาวไปสนามเด็กเล่น ลิลลี่อยากไปที่นั่นมานานแล้ว เพราะมีกิจกรรมสนุกๆ มากมายและมีเด็กๆ มากมายที่นั่น
หลังจากการรักษาของเย่ห่าวซวนในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อาการป่วยของเธอก็หายเป็นปลิดทิ้ง ก่อนหน้านี้เมื่อฤดูใบไม้ผลิ เธอรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อยหลังจากเดินไม่กี่ก้าว แต่ตอนนี้เธอสามารถออกกำลังกายแบบแอโรบิกได้นานกว่าครึ่งชั่วโมง เธอยังเรียนว่ายน้ำกับเย่ห่าวซวนอีกด้วย เธอสามารถกลั้นหายใจได้หนึ่งนาทีหลังจากกระโดดลงสระว่ายน้ำ น่าแปลกใจจริงๆ ที่อายุขนาดนี้เธอมีปอดที่ใหญ่โตขนาดนี้
เมื่อเห็นลูกสาวของตนดีขึ้นทุกวัน เฮนรี่และภรรยาก็มีความสุขมาก เย่ห่าวซวนเปรียบเสมือนผู้ช่วยชีวิตของพวกเขา
หลังจากเล่นไปได้สักพัก ลิลลี่และเย่ห่าวซวนก็ขับรถขุดขนาดเล็กไปยังสนามทรายเพื่อเล่นกับทราย รถขุดคันนี้ออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อปลูกฝังความอยากรู้อยากเห็นให้กับเด็กๆ ที่สำคัญกว่านั้นคือรถคันนี้นำเข้าจากประเทศจีน
ไม่ว่าเด็กๆ จะมาจากที่ไหน พวกเขาก็มีงานอดิเรกร่วมกันเสมอ นั่นคือชอบทรายและน้ำ สนามเด็กเล่นได้เตรียมกองทรายไว้เป็นพิเศษเพื่อสนองความสนใจของเด็กๆ และสร้างชายหาดเทียมขึ้นมา
“โอ้โห ของจากจีนพวกนี้มันน่าสนุกจริงๆ เลยนะ ว่ากันว่าเจ้าของสวนสนุกแห่งนี้เป็นคนจีน เขาเป็นอัจฉริยะทางธุรกิจจริงๆ เลย แม้แต่หาวิธีทำให้เด็กๆ มีความสุขก็ยังได้” เฮนรี่ยิ้มให้เย่ห่าวซวน
“ฮ่าๆ คนจีนมีความคิดทางธุรกิจที่ดีมากเลยนะ” เย่ห่าวซวนพยักหน้า เขาเห็นด้วยกับประเด็นนี้ เพราะคนจีนมักจะคิดเรื่องแปลกๆ เพื่อหาเงิน และชาวต่างชาติเหล่านี้ก็ยินดีจ่ายเงินเช่นกัน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา จีนได้รับความสนใจจากทั่วโลกมากขึ้นเรื่อยๆ
“ใช่ ไปเล่นสิ่งที่เรียกว่าเรือโจรสลัดกันเถอะ ดูน่าสนใจดี” เฮนรี่พูดพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่เอาหรอก พวกนายไปเถอะ ฉันต้องหาที่พักผ่อน” เย่ห่าวซวนยิ้ม เขาเกิดที่จีน บางอย่างอาจจะหายากสำหรับชาวต่างชาติ แต่สำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องธรรมดา เขามาที่นี่ไม่ใช่เพื่อเล่น แต่เพื่อชมวิวทิวทัศน์ สวนสนุกที่นี่ใหญ่กว่าที่จีนมาก เขานึกขึ้นได้ จึงอยากเดินเล่น
แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คืออีกด้านหนึ่งของสนามเด็กเล่น หลิน ยูทง และเพื่อนดีของเธอ หลี่ นา ก็กำลังเดินเล่นอยู่ที่นี่เช่นกัน
แม้ว่าหลินหยูถงจะได้รับข่าวว่าเย่ห่าวซวนกลับจีนแล้ว แต่เธอก็ยังคงอารมณ์ไม่ดีนัก ภาพที่เธอถูกวางยาในวันนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวราวกับภาพยนตร์