by 
แต่เธอก็แอบรู้สึกสงสารหลินอวี้ถงอยู่ลึกๆ เธอเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวย แล้วทำไมเธอถึงกลัวว่าจะหาแฟนไม่ได้ ทำไมเธอต้องทุ่มเทให้กับผู้ชายคนนั้นขนาดนี้ มีอะไรในตัวเขาที่คู่ควรกับความรักของเธอ
“ไม่ ฉันจะไม่ออกไปจากที่นี่จนกว่าเรื่องนี้จะชัดเจน” หลิน ยู่ถง กล่าวอย่างหนักแน่น
“หยูถง บางทีเจ้าอาจจะจำผิดจริงๆ ก็ได้” หลี่นาถอนหายใจพลางกล่าว “อย่าดื้อสิ ไปกันเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเรา”
ที่จริงแล้ว สถานที่แบบนี้มีทั้งคนดีและคนเลวปะปนกัน และไม่เหมาะกับคนรวยอย่างหลินอวี้ถงเลย โชคดีที่หลินอวี้ถงไม่ได้ก่อเรื่องวุ่นวายในคืนนั้น ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาคงเกินจะจินตนาการได้
แต่ตอนนี้สถานการณ์ของหลินอวี้ถงดูจะยิ่งหนักหนาสาหัสขึ้นไปอีก เธอมั่นใจว่าเย่ห่าวซวนช่วยเธอไว้ หรือชายที่หายตัวไปสามเดือนจะวิ่งมาที่นี่อย่างกะทันหัน? อย่ามาพูดเล่นนะ พวกเขาบอกว่าเป็นเครื่องบินตก และในพื้นที่ทะเลนั้น เครื่องบินตกแทบจะไม่มีโอกาสรอดเลย หลินอวี้ถงยังคงรักเขามาก
“ฉันจะได้ไม่จำผิด” หลิน ยู่ถง พูดทีละคำ
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของหลินอวี้ถงก็ดังขึ้น เป็นพ่อของเธอที่โทรมา เธอรับสายและพูดอย่างกังวลว่า “พ่อ…”
“หยูทง…” ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร หลินเฉิงหยูก็เอ่ยขึ้นก่อน “พวกเรายืนยันแล้วว่าเย่ห่าวซวนได้กลับบ้านแล้ว เขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่จากข่าวบอกว่าเขาสบายดี เขากำลังพักฟื้นอยู่ที่เมืองหลวง และคงจะหายดีในอีกไม่นาน”
“เป็นไปไม่ได้” หลิน ยูทง ร้องออกมา
“อะไรเป็นไปไม่ได้?” หลินเฉิงอวี่ถอนหายใจพลางกล่าว “หยูทง เธอแก่แล้ว เธอมีความรู้สึกและความคิดเป็นของตัวเอง เราควบคุมมันไม่ได้ ส่วนเรื่องอารมณ์ของเธอ สุดท้ายแล้วมันจะไปทางไหน มันก็อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา ฉันหวังว่าเธอจะดูแลตัวเองได้นะ”
“ฉัน…” หลินอวี้ถงอยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่อีกฝ่ายก็วางสายไปแล้ว หลินเฉิงอวี้คงผิดหวังในตัวลูกสาวอยู่บ้าง
ความผิดหวังของเขาไม่ใช่เพราะเย่ห่าวซวนไม่ดีพอ แต่เป็นเพราะมีผู้หญิงอยู่รอบตัวเย่ห่าวซวนมากเกินไป เขาไม่แน่ใจว่าลูกสาวจะมีความสุขหรือไม่หลังจากติดตามเย่ห่าวซวนไป
“หยูทง ฟังนะ พ่อเธอพูดไปแล้ว ไอ้หมอนั่นกลับประเทศไปแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะอยู่ที่นี่หรอก” หลี่นาถอนหายใจ เธอกอดหลินหยูทงปลอบใจ “ไปกันเถอะ เธอมาที่นี่โดยไม่พูดอะไรสักคำ แม้แต่จะทักทายก็ไม่มี แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
“ฉันเห็นเขาอย่างชัดเจน” หลิน ยูทง พึมพำ
“บางทีเธออาจจะมองผิดก็ได้นะ” หลี่นาอยากจะจ้องหลินอวี้ถงให้ชัดๆ จนกระทั่งตอนนี้ เด็กสาวคนนี้ยังไม่เชื่อว่าตัวเองกำลังประสาทหลอนอยู่เลย
“ฉันเห็นผิดหรือเปล่า?” หลิน ยูทง พึมพำ
เธอนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น นึกถึงอ้อมแขนของเย่ห่าวซวน และรัศมีบนร่างของเย่ห่าวซวน มันช่างสมจริง เหมาะสมอย่างยิ่ง ความรู้สึกนั้นช่างสมจริง ไม่มีอะไรผิดพลาดเลย ความรู้สึกของเธอต้องแม่นยำมากแน่ๆ
แต่การที่พ่อโทรมาทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจอีกครั้ง เธอต้องเชื่อพ่อ เพราะพ่อไม่มีวันโกหกเธอ
“ไปกันเถอะ” Li Na กอด Lin Yutong
“โอเค” หลิน ยู่ถง ถอนหายใจ และในที่สุดก็ยืนขึ้น
เมื่อมองหญิงสาวจากไป หลี่เฮ่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุด เขาพยายามเกลี้ยกล่อมหญิงสาวให้เดินจากไป หากเธอไม่ไป เขาจะคุกเข่าขอร้องเธอ
“พี่ห่าว คุณเอ็มมาแล้วครับ” น้องชายคนหนึ่งเดินเข้าไปหาพี่ห่าวแล้วกระซิบ
“โอเค เข้าใจแล้ว” สีหน้าของพี่เฮาหม่นหมองลง สิ่งที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุดตอนนี้คือคำว่า “คุณเอ็มมาแล้ว” เพราะยังมีเรื่องบางเรื่องที่เขายังไม่ได้รายงานให้คุณเอ็มทราบ
ในห้องส่วนตัว คุณเอ็มยังคงสวมสูทผูกเน็คไท เขากำลังสูบบุหรี่ซิการ์และพ่นควัน เขายังคงมีรัศมีแห่งความเหนือกว่าอันแข็งแกร่ง ซึ่งทำให้หลี่เฮารู้สึกอิจฉาและโกรธแค้น
เขาอิจฉาตำแหน่งและอำนาจอันสูงส่งของนายเอ็ม และโกรธแค้นที่ชีวิตของเขาไม่มีสุขสบายเช่นนี้ ยิ่งเขาอิจฉาริษยามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมุ่งมั่นที่จะเดินตามรอยเท้าของเย่ห่าวซวน และก้าวเดินต่อไปอย่างไม่หวั่นไหว
“คุณเอ็ม คุณอยู่ที่นี่” แม้ว่าเขาจะสาปแช่งผู้ชายคนนี้ในฐานะหลานชายในใจ แต่หลี่ห่าวยังคงต้องทำสีหน้าระมัดระวังภายนอก
“เป็นยังไงบ้าง” คุณเอ็มถามขณะที่เขาดับซิการ์ในมือ
พูดตามตรง เขารู้สึกไม่พอใจหลี่เฮามาก เพราะรู้สึกว่าหลี่เฮาใจดีเกินไป เขาไม่ได้มีความโหดเหี้ยมแบบโจวเฟิง คนแบบนี้ไม่มีทางประสบความสำเร็จได้หรอก เพียงแต่รอบตัวเขาไม่มีใครที่จะถูกใช้ประโยชน์ได้ และเจ้าเด็กนี่แทบรอไม่ไหวที่จะไต่เต้าขึ้นไป เขาจึงต้องใช้มัน แม้ว่าความสามารถของเขาจะธรรมดามากก็ตาม
“เรื่องนี้…” หลี่เฮาก้มหน้าลง เขาไม่รู้จะตอบคำถามของคุณเอ็มยังไง เพราะไม่รู้จะเริ่มตรงไหน
“ไม่มีเบาะแสอะไรเลยอีกแล้วเหรอ?” เสียงของนายเอ็มดังขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ และเขามองไปที่หลี่ห่าวอย่างเย็นชา
หลี่เฮารู้สึกขนลุกเล็กน้อยเมื่อถูกมอง เขาก้มหน้าลงกระซิบว่า “ขอโทษครับ คุณเอ็ม ผมยังหาที่อยู่ของผู้หญิงคนนั้นไม่เจอ ส่วนเย่เฮาซวน… ผมไม่มีทางจัดการกับเขาได้ดี”
“ฮ่าๆ” คุณเอ็มหัวเราะ ดวงตาของเขาค่อยๆ แหลมคมขึ้น และเขามองจ้องไปที่หลี่ห่าวอย่างเย็นชา
“หลี่เฮา คุณต้องเข้าใจสิ่งหนึ่งนะ ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาที่นี่เพื่อช่วยเลื่อนตำแหน่ง เพราะฉันไม่อยากให้คุณมาบอกว่าคุณไม่มีความรู้” คุณเอ็มสูดซิการ์เข้าปอดลึกๆ แล้วพูดอย่างสบายๆ ว่า “นานมากแล้ว ต่อให้ผมเลี้ยงหมา ผมก็ควรจะได้รางวัลบ้าง ฮ่าๆ อย่าทำให้ฉันผิดหวังนะ คุณต้องเข้าใจว่าฉันใจร้อนมาก ถ้าคุณทำให้ฉันผิดหวัง ฉันรับรองว่าคุณจะต้องเสียใจ”
“คุณเอ็ม คุณรู้จักผมดี” หลี่ฮ่าวเช็ดเหงื่อที่หน้าผากพลางกล่าวว่า “ถึงผมจะทำอะไรช้า แต่ผมก็ระมัดระวังตัวเสมอ พยายามหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้น อีกอย่าง คุณก็รู้ว่าเย่ห่าวซวนกับผู้หญิงคนนั้นเป็นคนสร้างปัญหา แถมความแข็งแกร่งของผม…ก็อ่อนแอเสียด้วย ผมสงสัยว่าคุณเอ็มจะส่งผู้เชี่ยวชาญมาช่วยผมได้ไหมครับ”
หลี่เฮาพูดพลางมองหน้าเจ้านาย เขากำลังทดสอบคุณเอ็ม จริงๆ แล้วสองสามวันมานี้เขารู้สึกสับสนมาก เขาตั้งตารอที่จะได้ตำแหน่งปัจจุบัน และในที่สุดเขาก็สมหวังเสียที ทว่าเขากลับพบว่าความกดดันจากการนั่งอยู่ตรงนี้ไม่น้อยเลย เขาไม่รู้ว่าโจวเฟิงทนมาได้อย่างไรในอดีต รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาเหนื่อยมาก
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเย่ห่าวซวนไม่ใช่คนธรรมดา และเขาได้ยินมาว่าหญิงที่ชื่อหยานชิงเฉิงนั้นทรงพลังยิ่งกว่า ตอนนี้เขาไม่มีบุคคลสำคัญอยู่ใต้บังคับบัญชา มีเพียงปลาและกุ้งตัวเล็กๆ ไม่กี่ตัวเท่านั้น เอ็มรู้ดีถึงความแข็งแกร่งของเขา
การปล่อยให้ตัวเองขัดแย้งกับเย่ห่าวซวนก็เหมือนไข่กระทบหิน ถ้าเขาสามารถขอความช่วยเหลือจากต่างประเทศได้ก็คงจะดี แต่เมื่อเห็นสีหน้าของนายเอ็มดูไม่สบายใจ เขาจึงรู้ว่าการขอความช่วยเหลือจากต่างประเทศในวันนี้คงเป็นเรื่องยาก
“ฉันดูโง่ไปหน่อยไหมในสายตาคุณ?” หลังจากจ้องมองหลี่ฮ่าวอยู่นาน คุณเอ็มก็หัวเราะออกมาทันที เสียงหัวเราะของเขาฟังดูหดหู่เล็กน้อย อันที่จริงแล้ว ชายคนนี้มีพฤติกรรมวิปริตเล็กน้อย ดังนั้นเมื่อเขาหัวเราะ หลี่ฮ่าวจึงรู้สึกขนลุกเล็กน้อย
“ไม่ ไม่… เจ้านาย ผมเป็นคนโง่เอง ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ ผมจะต้องจับเย่ห่าวซวนและผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ผมสัญญา ภายในครึ่งเดือน” หลี่ห่าวกัดฟัน
“หลี่เฮา ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าไม่ได้แข็งแกร่งนัก หากเจ้าแข็งแกร่ง เจ้าคงฆ่าโจวเฟิงไปนานแล้ว แต่เจ้าลากมันมาจนถึงตอนนี้ มันไม่ได้พิสูจน์อะไรเลย” คุณเอ็มเยาะเย้ย “จริงๆ แล้ว ข้าไม่ได้คัดค้านการที่พวกเจ้าต่อสู้กันเอง มันเป็นการต่อสู้แบบหมากัดหมา ไม่ว่าหมาตัวไหนชนะก็แสดงว่ามันแข็งแกร่งกว่า ข้าจะเลือกตัวที่แข็งแกร่งกว่า”
“เหตุผลที่ฉันช่วยคุณก็คือ ฉันไม่อยากให้โจวเฟิงมีชีวิตที่ง่ายดายเช่นนี้ ฉันอยากให้คุณสู้กับเขา แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะโง่ขนาดนี้” คุณเอ็มยื่นซิการ์ในมือให้
หลี่เฮารีบยื่นมือออกมาใช้เป็นที่เขี่ยบุหรี่ คุณเอ็มกดขี้เถ้าในมือลงบนมือของหลี่เฮาโดยไม่ลังเล จากนั้นคุณเอ็มก็กดก้นบุหรี่ลงบนฝ่ามือของหลี่เฮา ความรู้สึกแสบร้อนทำให้หลี่เฮาเหงื่อแตกพลั่ก แต่เขาไม่พูดอะไรอีก เพราะถ้าเขากล้าพูดออกมาแม้แต่คำเดียว เขาต้องเดือดร้อนแน่
“เจ้านายพูดถูก เขาฉลาดและเด็ดขาด” หน้าผากของหลี่เฮาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ก้นบุหรี่ที่เพิ่งเผาไปเมื่อครู่นี้ทำให้มีจุดแดงขนาดใหญ่บนฝ่ามือของเขา
“อย่ามาประจบฉันเลย เพราะคุณก็รู้ว่าการประจบฉันมันไม่ดี” คุณเอ็มยิ้มอย่างร้ายกาจ “ครึ่งเดือนมันนานเกินไป ผู้หญิงคนนั้นสำคัญมาก ส่วนเย่ห่าวซวน ดูเหมือนจะสำคัญยิ่งกว่า ฉันให้เวลาคุณแค่สัปดาห์เดียว คุณต้องจับทั้งสองคนให้ได้ ไม่งั้นฉันจะส่งคุณกลับที่เดิม เข้าใจไหม?”
“ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจ” หลี่ห่าวเหงื่อไหลท่วมตัวและพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง
คุณเอ็มหันหลังเดินออกไป ลูกน้องหยิบเสื้อโค้ทที่วางอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมา จากนั้นก็หรี่ตามองหลี่เฮาด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “หลี่เฮา” เจ้านายพูด “ถ้าหาคนสองคนนั้นไม่เจอภายในหนึ่งสัปดาห์ คุณก็รู้ผลที่จะตามมา”
“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณที่เตือนนะ” หลี่ห่าวพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง
ตอนนี้เขากำลังซึมเศร้าอย่างหนัก ชายคนนี้เป็นแค่หมาข้างบ้านเอ็ม แต่เขากลับกล้าชี้นิ้วใส่เขาโดยอาศัยหมาตัวนี้ เขารู้สึกว่าสถานะที่เพิ่งได้รับมานั้นไม่คุ้มค่าเลย ใครๆ ก็ชี้นิ้วใส่เขาได้
“ฮ่าๆ ฉันกลัวคุณหมาตัวนี้แทบตายเลย ฉันต้องหาหมาตัวอื่นมาแทนคุณ” ชายผิวดำหัวเราะเยาะแล้วหันหลังเดินจากไปพร้อมกับเสื้อผ้าของมิสเตอร์เอ็ม