by 
ภายใต้เสื้อคลุม เย่หวู่เชอมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยใบหน้าบึ้งตึง สายตาอ่อนโยนลง เขาถามตรงๆ ว่า “ดอกไม้ของเจ้าราคาเท่าไหร่”
เมื่อได้ยินเรื่องดอกไม้ของเย่หวู่เชอ ดวงตาที่สดใสของเด็กหญิงกลับฉายแววกังวลขึ้นมา แต่เธอก็ยังคงกัดฟันพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ท่านเจ้าข้า ข้า… ดอกไม้ของข้า… หนึ่ง… แก่นหยวนระดับต่ำหนึ่งร้อย…”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สายตาของเย่หวู่เชอก็คมกริบขึ้นทันที!
แก่นหยวนระดับต่ำหนึ่งร้อย!
เย่หวู่เชอแทบจะสงสัยในหูของเขา แม้ว่าดอกไม้ในตะกร้าของเด็กหญิงจะสวยงาม แต่มันก็เป็นแค่ดอกไม้ธรรมดาๆ พวกมันไม่คุ้มค่ากับแก่นหยวนระดับต่ำหนึ่งร้อย แม้แต่ผลึกหยวนระดับต่ำเพียงชิ้นเดียว!
หลังจากบอกราคา ดวงตากลมโตของเด็กหญิงก็จ้องมองไปที่เย่หวู่เชอด้วยความไม่สบายใจ ความกังวล และความเศร้าเล็กน้อย
เขาเห็นภาพแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่มีใครสงสารนางและอยากซื้อดอกไม้ให้นาง แต่ทุกคนต่างพากันตกใจกับราคาอันน่าสะพรึงกลัวของสารสกัดหยวนเกรดต่ำห้าร้อย
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เด็กหญิงตัวน้อยไม่เคยลดราคาลงเลย แม้ไม่มีใครขาย นางก็ไม่ยอมลดราคา เพราะแม่ของเธอสั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ขายแค่สารสกัดหยวนเกรดต่ำหนึ่งร้อย
เด็กหญิงตัวน้อยจำคำสั่งของแม่ได้แม่นยำเสมอ
ดังนั้นแม้นางจะขายดอกไม้ไม่ได้แม้แต่ดอกเดียวตลอดทั้งวัน นางก็จะไม่ลดราคาลง
“ฮึ่ม! ข้าเจอคนอวดดีมาเยอะแล้ว! เจ้าเป็นคนดีอะไรเช่นนี้ ถ้าไม่มีเงิน คนยากไร้ไร้เงินควรจะอยู่เฉยๆ เสียเถอะ เจ้ายังจะซื้อสารสกัดหยวนเกรดต่ำหนึ่งร้อยได้รึ?”
ทันใดนั้น ชายที่โต๊ะข้างๆ ก็หัวเราะเยาะในที่สุด เขารอคอยโอกาสนี้ที่จะเย้ยเย่หวู่เชอ!
ขณะเดียวกัน เสียงหัวเราะเยาะก็ดังก้องไปทั่วร้าน ผู้ชมต่างเฝ้ารอฉากนี้อย่างใจจดใจจ่อ
ชายโต๊ะข้างๆ หันไปมองเด็กหญิงอีกครั้งแล้วพูดว่า “ขอทานน้อย หมอนี่มันยากจนข้นแค้นสิ้นดี เขาไม่มีเงินซื้อดอกไม้ให้เธอเลย เธอมาดื่มอย่างว่าง่ายเถอะ ฉันจะซื้อให้ ว่าไงล่ะ”
สีหน้าของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความขบขันอย่างร้ายกาจ ขณะที่เขายังคงยั่วยวนเด็กหญิง
เด็กสาวเหลือบมองเย่หวู่เชอ ดวงตากลมโตหรี่ลง แต่เธอก็ยังคงโค้งคำนับให้เขาอย่างเคารพ จากนั้นเธอก็หยิบตะกร้าเก่าๆ ขึ้นมา คลานลงจากม้านั่ง ราวกับจะเดินกลับไปดื่มที่โต๊ะข้างๆ
ภายใต้เสื้อคลุมของเขา สายตาของเย่หวู่เชอสงบลง แก่นหยวนระดับต่ำหนึ่งร้อยนั้นแพงจริง แต่เขาก็พอจ่ายไหว
อย่างไรก็ตาม เขากลับพบสิ่งแปลกประหลาด เด็กหญิงตัวน้อยคงไม่รู้หรอกว่าดอกไม้ที่เขาขายนั้นแพงลิบลิ่วขนาดนี้ แล้วทำไมเธอถึงยังยืนกรานที่จะขายล่ะ?
“อย่าไป ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่ซื้อ!”
เย่หวู่เชอพูดช้าๆ ทำให้แววตาของเด็กหญิงดูประหลาดใจเล็กน้อย!
จากนั้น เย่หวู่เชอก็โบกมือขวา ทันใดนั้น แก่นแท้หยวนระดับต่ำหนึ่งร้อยก็ปรากฏขึ้นบนโต๊ะ แผ่พลังหยวนอันเข้มข้นอย่างน่าเหลือเชื่อ ทำให้ทั้งร้านเงียบกริบ!
รอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าของชายที่โต๊ะข้างๆ แข็งค้างไป ราวกับกลืนแมลงวันตาย!
เขาไม่คาดคิดว่าเย่หวู่เชอจะผลิตแก่นแท้หยวนระดับต่ำได้หนึ่งร้อยชิ้น ต่อให้มีทรัพยากรทั้งหมดรวมกันก็เก็บได้ไม่ถึงห้าสิบชิ้น!
“ขอบคุณครับ! ขอบคุณครับ…”
เด็กหญิงดีใจมากและรีบโค้งคำนับเย่หวู่เชอ จากนั้นเธอก็หยิบดอกไม้บอบบางออกมาจากตะกร้าเก่าอย่างระมัดระวัง แม้แต่ดวงตากลมโตก็ยังดูลังเลอยู่บ้าง แต่เธอก็ยังยื่นมันให้เย่หวู่เชอ
เย่หวู่เชอถือดอกไม้ไว้ในมือและได้กลิ่นหอมสดชื่นทันที แม้จะเป็นดอกไม้ธรรมดาๆ แต่มันก็งดงามอย่างยิ่ง
เด็กหญิงตัวน้อยจ้องมองเย่หวู่เชอด้วยความปรารถนา ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่แก่นแท้หยวนระดับต่ำหนึ่งร้อยอยู่ตลอดเวลา
เย่หวู่เชอยิ้มจางๆ แวบหนึ่งที่มือขวาของเขาปรากฏแหวนเก็บขึ้นมา เขาใส่แก่นแท้หยวนระดับต่ำหนึ่งร้อยลงไป แล้วยื่นให้เด็กหญิงตัวน้อย
“แหวนเก็บอันนี้ก็สำหรับเธอด้วย ในอนาคตเธอจะขายดอกไม้ได้สะดวกขึ้นเยอะเลย”
“ขอบคุณค่ะ!”
เด็กหญิงตัวน้อยเอื้อมมือไปรับแหวนเก็บที่บรรจุแก่นแท้หยวนระดับต่ำหนึ่งร้อยไว้ในมือทั้งสองข้าง น้ำตาคลอเบ้าตากลมโตของเธอขณะที่เธอโค้งคำนับเย่หวู่เชอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เย่หวู่เชอไม่ได้ห้ามปรามเธอ เขารู้ว่าถ้าไม่ปล่อยให้เด็กหญิงตัวน้อยโค้งคำนับ เธอคงจะรู้สึกไม่สบายใจและกังวลมากเกินไป ซึ่งจะส่งผลเสียต่อสุขภาพของเธอ
เหตุผลที่เย่หวู่เชอซื้อดอกไม้ไม่ใช่เพื่อทำให้ชายที่โต๊ะข้างๆ อับอายขายหน้า แต่เพียงเพื่อช่วยเด็กหญิงตัวน้อย แม้ว่าจะเป็นเพียงการช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม
ทันใดนั้น ชายที่โต๊ะข้างๆ ก็พูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเยาะเย้ยอย่างเย็นชาว่า “เจ้าใช้แก่นหยวนระดับต่ำไปหนึ่งร้อยเพื่อซื้อดอกไม้ไร้ประโยชน์! ทุกปีมีคนโง่ แต่วันนี้ดูเหมือนจะมีมากกว่านั้น!”
เสียงของชายคนนั้นดังก้อง เย่หวู่เชอจงใจเยาะเย้ยและพยายามจะกดเขาลง
ขณะเดียวกัน แววตาโลภะและร้ายกาจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาลึกๆ ของชายคนนั้น ขณะที่เขามองเย่หวู่เชอและเด็กหญิงตัวน้อย!
เด็กหญิงโค้งคำนับเย่หวู่เชอสามครั้ง ขอบคุณเขาอีกครั้ง จากนั้นก็เตรียมลงจากม้านั่ง ดวงตากลมโตของเธอเต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น!
“เยี่ยม! ด้วยแก่นหยวนระดับต่ำหนึ่งร้อยนี้ พวกเราสามารถซื้อยาเม็ดเมฆหิมะเพื่อรักษาโรคของคุณแม่เฉียงได้!”
ที่โต๊ะ เย่หวู่เชอไม่สนใจคำยั่วยุของชายคนนั้น เขาเฝ้ามองเด็กหญิงตัวน้อยปีนลงมาจากม้านั่ง เห็นความสุขและความตื่นเต้นในดวงตากลมโตของเธอ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าใต้เสื้อคลุม
ทันใดนั้น เสียงของเฒ่าป้าก็ดังขึ้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างที่สุด!
“รูปร่างของมันคล้ายกับเมฆหมอก กลิ่นหอมชวนหลงใหล ใบของมันมีเส้นใยแห่งวิญญาณ แต่กลับไม่แสดงความรู้สึกใดๆ เลย! แท้จริงแล้วมันคือ…ดอกไม้วิญญาณสวรรค์ที่หายากยิ่ง!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเย่หวู่เชอก็เป็นประกาย เขาจึงถามทันทีว่า “เฒ่าป้า ดอกไม้นี้มีต้นกำเนิดพิเศษอะไรหรือ?”
“ร้านอาหารทั้งร้านเต็มไปด้วยคนโง่ไร้ประโยชน์! พวกเขาเห็นสมบัติแต่ไม่รู้จัก! ดอกไม้ในมือของท่านคือดอกไม้วิญญาณสวรรค์ที่หายากยิ่ง! ยาเม็ดอาทิตย์อัสดงวิญญาณสวรรค์ ซึ่งทำจากดอกไม้ชนิดนี้เป็นหลัก เป็นหนึ่งในยาเม็ดล้ำค่าเพียงไม่กี่เม็ดที่สามารถเปิดบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ในอาณาจักรราชามนุษย์ได้!”
เมื่อได้ยินคำอธิบายของเฒ่าปาเกี่ยวกับผลของดอกวิญญาณสวรรค์ ดวงตาของเย่หวู่เชอก็เปล่งประกายระยิบระยับขึ้นทันที ลมหายใจของเขาสะดุดเล็กน้อย!
“ตอนแรกข้าคิดว่าข้าเข้าใจผิด—เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะมีดอกวิญญาณสวรรค์ได้อย่างไร! ตอนนี้ดูเหมือนข้าจะเข้าใจผิดไปเสียแล้ว! ดอกวิญญาณสวรรค์เพียงดอกเดียว นับประสาอะไรกับแก่นแท้หยวนระดับต่ำหนึ่งร้อย คงไม่มีค่าเท่ากับแก่นแท้หยวนระดับกลางหนึ่งแสนหรอก! มันประเมินค่าไม่ได้เลย!”
“พวกไร้ค่าพวกนี้มันโง่เง่าสิ้นดี! รีบหยุดเด็กน้อยคนนั้นแล้วซื้อดอกวิญญาณสวรรค์ที่เหลือทั้งหมดซะ! สมบัติแบบนี้หายากยิ่งนัก! เจ้าซื้อดอกวิญญาณสวรรค์มาในราคาแก่นแท้หยวนระดับต่ำหนึ่งร้อย—เจ้านี่มันได้ทองจริงๆ!”
เฒ่าปากล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิด แม้เขาจะมีประสบการณ์มากเพียงใด เขาก็ไม่เคยเจอสิ่งดีๆ เช่นนี้มาก่อน แต่เย่หวู่เชอกลับบังเอิญไปเจอเข้า การเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นช่างน่าโมโหเสียจริง!