by 
ดวงตาที่คมกริบและลึกซึ้งของเย่หวู่เชอ เปล่งประกายดุจแสงเจิดจ้าดุจแสงวาบในห้วงเหวมืดมิดแห่งแดนตะวันตกไกลโพ้น ราวกับมีเงาสะท้อนอันน่าสะพรึงกลัว เขาค้นหาทุกความทรงจำและทุกรายละเอียดในอดีต แต่ยังไม่เคยพบใครที่มีพลังอำนาจน่าสะพรึงกลัวเท่า “ชู”
“ผู้อาวุโสชูผู้นี้อ้างว่าเป็นคนรู้จักเก่าแก่ แต่ข้าไม่เคยพบเขาเลย ดูเหมือนว่าหากไม่มีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้น อนาคตก็ต้องเกิดขึ้น”
แววตาของเย่หวู่เชอฉายวาบขึ้น และเขาก็เข้าใจ
ผู้อาวุโสชูผู้นี้ทรงพลังไม่แพ้ขง พลังการฝึกฝนของเขาเหนือกว่าพลังแห่งการสร้างสรรค์ เขาคือผู้ไร้เทียมทาน สามารถข้ามผ่านห้วงเวลาและอวกาศอันกว้างใหญ่ไพศาลได้ นั่นหมายความว่าเขาสามารถเดินทางข้ามห้วงเวลาและอวกาศได้!
เนื่องจากเขาสามารถปรากฏตัวในปัจจุบันได้ เขาจึงสามารถเดินทางข้ามห้วงเวลาและอวกาศได้เช่นกัน
เย่หวู่เชอหวนนึกถึงภาพอนาคตที่เขาเคยเห็นบนชั้นหกของหอคอยทดสอบเส้นทางศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์ แววตาเต็มไปด้วยความงุนงง
หญิงสาวผู้สมบูรณ์แบบ ผมขาวดุจโลหิต ใบหน้าขาวซีดเผือกงดงาม กอดรัดอยู่ในอ้อมกอดของตัวตนในอนาคต ความโศกเศร้าและความรักที่บีบคั้นหัวใจ ความสิ้นหวังที่บีบคั้น ทำให้เย่หวู่เชอรู้สึกเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ทุกครั้งที่นึกถึงเธอ ความทรงจำนั้นลึกซึ้งจนเขาไม่อาจลืมเลือนได้ แม้อยากจะลืมก็ตาม ตอน
นั้นเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้น นับประสาอะไรกับตอนนี้ และมันก็เป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่… หยูเจียวเสว่!
เธอช่างเป็นคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิง!
เย่หวู่เชอรู้สึกขัดขืนเล็กน้อยในใจ เขารักเพียงหยูเจียวเสว่ และทั้งสองก็ได้ทำพันธสัญญาที่จะอยู่ร่วมกันและตายจากกัน หากเขาไม่สามารถอยู่กับหยูเจียวเสว่ได้ เขาคงอยากจะอยู่โดดเดี่ยวไปตลอดชีวิต!
“อนิจจา…ไว้ค่อยคุยกันเรื่องอนาคตทีหลัง”
ในที่สุด เย่หวู่เชอก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ
แต่แล้ว ประกายแห่งความสว่างไสวก็ฉายวาบในดวงตาของเย่หวู่เชอ พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก ดวงตาอมตะแห่งการดับสูญเบ่งบานบนหน้าผาก พลังศักดิ์สิทธิ์แห่งแดนราชันวิญญาณก็พลุ่งพล่าน ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็พุ่งออกมาจากรูม่านตาสีทองของเขา และลงจอดในความว่างเปล่า
ร่างนี้ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากไคหยางจื่อ!
ในขณะนั้น ไคหยางจื่อยังคงหมดสติ ถูกพันธนาการด้วยโซ่ทองคำเก้าเส้นตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ละโซ่เปรียบเสมือนมังกรทอง โบราณและลึกลับ เปี่ยมไปด้วยรัศมีอันยิ่งใหญ่ที่ทะลวงผ่านกาลเวลาอมตะ!
โซ่ทองคำแต่ละเส้นแทงทะลุวิญญาณของไคหยางจื่อ ผูกมัดเขาไว้แน่น
ชายสายฟ้าทองคำมอบไคหยางจื่อให้กับเย่หวู่เชอ และแน่นอนว่าเขายังมอบวิธีควบคุมเขาด้วย ท้ายที่สุด จิตวิญญาณของไคหยางจื่อนั้นทรงพลังยิ่งกว่ากระแสของเย่หวู่เชอ ราวกับโลกแห่งความแตกต่าง
และวิธีการควบคุมนั้นคือโซ่ทองคำเก้าเส้นนี้ หรือที่รู้จักกันในชื่อโซ่เก้ามังกรผูกสวรรค์!
นี่คือมาตรการตอบโต้ที่ชายสายฟ้าสีทองทิ้งไว้ พลังของมันไม่ต้องพูดถึง วิธีการควบคุมโซ่เก้ามังกรผูกสวรรค์นั้นเป็นข้อความอันลึกซึ้งเดียวกับที่เข้ามาในจิตใจของเย่หวู่เชอหลังจากแสงระเบิดครั้งที่สอง
เย่หวู่เชอยืนอยู่ในความว่างเปล่า จ้องมองไคหยางจื่อในจิตไร้สำนึก ด้วยพลังแห่งจิตสำนึกศักดิ์สิทธิ์ เขาเปิดใช้งานโซ่เก้ามังกรผูกสวรรค์ ทันใดนั้น ลำแสงสีทองก็ส่องประกายจากดวงตาอมตะแห่งการทำลายล้าง ห่อหุ้มไคหยาง
จื่อ เสียงดังกึกก้อง!
โซ่ทองคำเก้าเส้นที่เคยสงบนิ่งเมื่อก่อนนี้ ส่องสว่างด้วยลำแสงสีทองก็กลับมีชีวิตขึ้นมาทันที ราวกับการเต้นรำอันดุเดือดของงูสีทอง รังสีสีทองพุ่งทะยานออกมา เจาะทะลุจิตวิญญาณของไคหยางจื่อ แผ่รัศมีโบราณออกมา
ครู่ต่อมา วิญญาณของไคหยางจื่อที่หมดสติก็สั่นไหวอย่างกะทันหัน ดวงตาที่ปิดสนิทของเขาก็พร่าเลือนราวกับพร้อมที่จะลืมตาขึ้นได้ทุกเมื่อ
“เมื่อเจ้าตื่นแล้ว จงเลิกเสแสร้ง”
เสียงของเย่หวู่เชอดังขึ้น ทันใดนั้น ดวงตาของวิญญาณของไคหยางจื่อก็เบิกกว้างขึ้น ร่องรอยของความกลัวและความสับสนอลหม่านยังคงหลงเหลืออยู่
“ข้า…ยังไม่ตาย?”
ไคหยางจื่อดูเหมือนจะนึกอะไรออกและลุกขึ้นนั่งทันที ดวงตาใต้หน้ากากเหล็กสีดำของเขาถูกแทนที่ด้วยความเย็นยะเยือกในทันที เขามองไปรอบๆ และตระหนักได้ทันทีว่าเขายังไม่ตาย ชั่ว
ขณะหนึ่ง ดวงตาของไคหยางจื่อเต็มไปด้วยความสับสนและงุนงง ในความทรงจำที่เหลืออยู่ เขายังคงวนเวียนอยู่ในภาพการเข้าสู่พื้นที่วิญญาณของเย่หวู่เชอและเตรียมที่จะเข้ายึดครองร่างของเขา แต่แล้วดวงตาของไคหยางจื่อก็เผยให้เห็นความกลัวที่ไม่อาจจินตนาการได้!
เขาหวนนึกถึงสองสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวอย่างเหลือเชื่อที่เคยพบเจอภายในอาณาจักรวิญญาณของเย่หวู่เชออีกครั้ง หนึ่งเปล่งแสงสีขาวบริสุทธิ์ อีกอันหนึ่งแผ่รังสีสายฟ้าสีทอง ทันใดนั้นเขาก็เห็นแสงสีทองอร่ามแผ่ออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จากนั้นก็โหยหวนด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะ
หมดสติไป ทว่าวิญญาณของเขายังไม่ดับสูญ มันกลับฟื้น
คืนชีพขึ้นมา ไคหยางจื่อผู้เป็นนักรบผู้มากประสบการณ์ รับรู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ สายตาภายใต้หน้ากากของเขาเย็นชาและเฉียบคมอีกครั้ง กวาดสายตามองไปทั่วความว่างเปล่า ก่อนจะเพ่งสมาธิไปยังเย่หวู่เชอที่ยืนเอามือไพล่หลัง
“เย่หวู่เชอ!”
ไคหยางจื่อพูดอย่างเย็นชา ก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที รัศมีสะท้านสะท้านแผ่ออกมาจากร่างของเขา มันไม่ใช่การฝึกฝน หากแต่เป็นรัศมีอันน่าเกรงขาม เพียงพอที่จะสร้างความหวาดกลัวแก่เหล่าสรรพชีวิตบนสวรรค์และโลก ที่กำลังเคลื่อนผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว!
“ท่านผู้เฒ่า ดูเหมือนท่านจะรอดพ้นจากภัยพิบัติมาได้ แต่ท่านยังมีพลังพอที่จะทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้?”
เย่หวู่เชอกล่าวอีกครั้ง ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า เขามองไปที่ไค่หยางจื่อ ไม่กลัวอีกต่อไป แต่ด้วยสายตาที่เหนือกว่า ไค่หยางจื่อกลายเป็นเหยื่อในมือ พร้อมที่จะถูกสังหาร
แต่ไค่หยางจื่อเองก็ไม่รู้ตัว
ไค่หยางจื่อจ้องมองเย่หวู่เชออย่างเย็นชา แต่แววตากลับแฝงไปด้วยความสงสัย เขาไม่สนใจเย่หวู่เชอเลย แต่สิ่งที่เขากลัวคือสองสิ่งมีชีวิตทรงพลังที่ไม่อาจจินตนาการได้ภายในห้วงวิญญาณของเย่หวู่เชอ! เพียง
แค่เหลือบมองจากสองสิ่งมีชีวิตทรงพลังเหล่านั้น ก็อาจสังหารเขาได้นับครั้งไม่ถ้วน โดยที่เขาไม่มีโอกาสต่อต้านใดๆ
จนกระทั่งทุกวันนี้ ไค่หยางจื่อยังคงไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเย่หวู่เชอเป็นใครกันแน่ หรือเหตุใดสิ่งมีชีวิตสูงสุดเหล่านั้นจึงปกป้องห้วงวิญญาณของเขา โดยไม่มีเจตนาจะครอบครองเขา
ภายใต้สายตาของเซียนผู้ดับสูญ ไคหยางจื่อทุกสีหน้าต่างหลุดลอยจากสายตาของเย่หวู่เชอ แววตาขบขันฉายวาบผ่านแววตาของเย่หวู่เชอ เขาพูดออกมาตรงๆ ว่า “ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกลัวไปหรอก สองคนในแดนวิญญาณของข้าได้ออกไปแล้ว”
คำพูดฉับพลันของเย่หวู่เชอทำให้สายตาของไคหยางจื่อที่อยู่ใต้หน้ากากเหล็กสีดำของเขาหรี่ลงอย่างกะทันหัน
ไคหยางจื่อไม่เชื่อคำพูดของเย่หวู่เชอเลย หากสองสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่นั้นจากไปจริง เย่หวู่เชอก็คงเป็นแค่ตั๊กแตนที่ถูกบดขยี้จนตายได้ง่ายๆ เย่หวู่เชอจะเปิดเผยทุกอย่างและแสวงหาจุดจบของตัวเองได้อย่างไร?
“เจ้ากำลังพยายามหลอกข้า ยั่วยุให้ข้าลงมือหรือ?” ไค
หยางจื่อพูดอย่างเย็นชาโดยไม่หุนหันพลันแล่น
“จิ๊ จิ๊ เจ้าเป็นทหารผ่านศึกจริงๆ ฉลาดมาก แต่ถึงเจ้าจะทำ มันก็จะมีประโยชน์อะไร? ข้าคนเดียวก็มากเกินพอที่จะจัดการกับเจ้าได้แล้วในตอนนี้”
สายลมสีดำของเย่หวู่เชอสั่นไหว คำพูดของเขาแฝงไปด้วยความสนุกสนานและความมั่นใจ
วิญญาณของไคหยางจื่อสั่นไหว ดวงตาใต้หน้ากากเหล็กสีดำจ้องมองไปที่เย่หวู่เชอ แววตาแห่งความดูถูกเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ในชั่วพริบตา วิญญาณของไคหยางจื่อก็เปล่งประกาย วิญญาณทั้งหมดของมันระเบิดด้วยความเร็วที่น่าประหลาดใจ!
ไคหยางจื่อพุ่งทะยานออกไปหลายร้อยฟุตอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่ได้รีบไปหาเย่หวู่เชอ กลับละทิ้งเขาและทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า พุ่งทะยานอย่างบ้าคลั่งไปยังทางออกของเหวตะวันตก!
วิญญาณของไคหยางจื่อเลือกที่จะหลบหนีอย่างเด็ดขาด!
วิญญาณของไคหยางจื่อหลบหนีไปอย่างเด็ดขาด ไร้ซึ่งความลังเลหรือถ้อยคำรุนแรงใดๆ ความเร็วของมันพุ่งทะยานไปถึงขีดสุด!
แสงอันดุร้ายพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า พุ่งผ่านเหวตะวันตกอันมืดมิดราวกับอุกกาบาต
ฉากนี้ดึงดูดสายตาของเย่หวู่เชอ ทำให้เขาเผยความประหลาดใจและชื่นชมออกมาเล็กน้อย
“อย่างที่คาดไว้สำหรับทหารผ่านศึก เขาจากไปทันทีเมื่อเห็นสิ่งผิดปกติ เขาไม่สะทกสะท้าน คาดไม่ถึงเลย”
แต่แล้วรอยยิ้มในดวงตาของเย่หวู่เชอก็ลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย ลำแสงเฉียบคมพุ่งทะลุผ่านความว่างเปล่าอันมืดมิด!
“อยากไปไหม? ขอร้องข้าหรือยัง?”
เสียงของเย่หวู่เชอที่เปี่ยมไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ ก้องกังวานไปทุกทิศทุกทาง ด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไร้ข้อกังขา!
เมื่อได้ยินเสียงของเย่หวู่เชอ ไคหยางจื่อหยวนเสินที่อยู่ไกลออกไป เผยให้เห็นความดูถูกเหยียดหยามอย่างลึกซึ้งในสายตาของเขาภายใต้หน้ากากเหล็กสีดำ ประกายแสงเย็นยะเยือกส่องผ่าน!