by 
เหนือความว่างเปล่า ดวงตาของชายสายฟ้าสีทองวาบขึ้น ขณะที่เขาจ้องมองลูกปัดหยกสีขาว เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้น
“สักวันหนึ่ง บางทีเราอาจจะพบกันอีกครั้ง… นี่คือคำพูดสุดท้ายของคงก่อนที่เขาจะจากไป”
เย่หวู่เชอพยักหน้าช้าๆ ความตื่นเต้นเริ่มจางหายไป จากนั้นเขาก็เก็บลูกปัดหยกสีขาวอย่างเคร่งขรึม แสงสว่างในดวงตาของเขายิ่งสว่างไสวขึ้น!
ชายสายฟ้าสีทองถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง แต่แววตาประหลาดกลับฉายวาบขึ้น ขณะที่เขาจ้องมองเย่หวู่เชอ เย่
หวู่เชอดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงสายตาของชายสายฟ้าสีทอง และมองเขาจากระยะไกล
“เพื่อตามทันคง เพื่อที่จะได้พบเขาอีกครั้ง เจ้าต้องพยายามมากขึ้นกว่าเดิม เจ้าแบกรับภาระมากมาย และทั้งหมดนี้ต้องใช้พละกำลังมหาศาล มีบางสิ่งที่เจ้าอาจไม่เข้าใจในตอนนี้ แต่สักวันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจ เมื่อถึงเวลานั้น ข้าหวังว่าเจ้าจะมีพละกำลังมากพอที่จะเผชิญหน้ากับมัน”
“อนาคตอยู่ไม่ไกล ทุกอย่างเป็นไปได้”
ชายสายฟ้าสีทองกระซิบ คำพูดของเขาดูเหมือนจะแฝงไปด้วยความลึกลับ เย่หวู่เชอไม่อาจเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ แต่เขารู้ว่ามันมีความหมายลึกซึ้ง
“เส้นทางสู่แดนสูงสุดคือเส้นทางสู่การเป็นพลังอำนาจสูงสุดที่คงสร้างให้เจ้า แต่คงได้ล่วงลับไปแล้ว เส้นทางสู่สองแดนถัดไป ประตูมังกรและราชันย์มนุษย์ จะเป็นของข้า…”
บุรุษสายฟ้าสีทองกล่าวพลางแตะมือขวาเบาๆ ไปทางเย่หวู่เชอ ทันใดนั้น สายแสงสีทองก็พุ่งผ่านช่องว่างและแทรกเข้ามาระหว่างคิ้วของเย่หวู่เชอ
“เมื่อพลังของเจ้าถึงระดับที่เพียงพอ เจ้าก็จะรู้ ส่วนเส้นทางสู่แดนสูงสุดเหนือราชันย์มนุษย์ ข้าคิดว่าถึงตอนนั้นมันคงขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว! เพราะเส้นทางสู่แดนสูงสุดก็ถูกสร้างโดยมนุษย์เช่นกัน หากคนอื่นทำได้ ทำไมเจ้าจะทำไม่ได้? มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รู้เส้นทางที่เหมาะสมกับเจ้าที่สุด”
บุรุษสายฟ้าสีทองยิ้ม ดวงตาของเย่หวู่เชอเป็นประกาย เขาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
“เอาล่ะ เรื่องนี้จบแล้ว ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้ว แต่ก่อนที่ข้าจะไป ข้าจะมอบของขวัญสุดท้ายให้เจ้าสองชิ้น…”
แววตาเศร้าสร้อยฉายวาบผ่านดวงตาของเย่หวู่เชอ แม้จะคาดหวังไว้นานแล้วว่าชายสายฟ้าสีทองผู้ลึกลับผู้นี้จะจากไปเช่นกัน แต่การจากไปที่กำลังจะเกิดขึ้นก็ยังคงทิ้งร่องรอยของความลังเลไว้
ชายสายฟ้าสีทองแตะมือขวาอีกครั้ง ลำแสงสีทองอีกสองสายพุ่งเข้าสู่คิ้วของเย่หวู่เชอ และเดินทางสู่แดนวิญญาณของเขา
ลำแสงสีทองสายหนึ่งสลายหายไปในทันที แปรเปลี่ยนเป็นเส้นทางโบราณอันลึกซึ้ง มันคือวิชากระบี่ลึกลับที่ทำให้เย่หวู่เชอรู้สึกถึงรัศมีอันเฉียบคมราวกับจะข้ามผ่านกาลเวลาและห้วงอวกาศ ชำระล้างอดีตและปัจจุบัน!
“วิชากระบี่ไร้นามนี้เป็นของขวัญชิ้นแรกของข้าที่มอบให้เจ้า หากเจ้าเชี่ยวชาญได้ ขอให้มันเจริญรุ่งเรืองในยุคสมัยนี้”
ทันใดนั้น ลำแสงสีทองสายที่สองที่เข้าสู่แดนวิญญาณของเย่หวู่เชอก็สลายหายไปเช่นกัน และจากสายนั้น แสงสว่างอันลึกลับก็ปรากฏขึ้น!
แต่ในชั่วพริบตาถัดมา จิตใจของเย่หวู่เชอก็คำรามขึ้นมาทันที!
เพราะภายในกระแสแสงที่สอง เขาเห็นร่างสูงผอมบางถูกพันธนาการด้วยโซ่ทองตั้งแต่หัวจรดเท้า สวมหน้ากากเหล็กสีดำ มันคือ… ไคหยางจื่อ!
ไคหยางจื่อยังไม่ตาย แต่ดูเหมือนจะหมดสติ “นี่คือ… ไคหยางจื่อ?”
เย่หวู่เชอถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เดิมทีเขาคิดว่าไคหยางจื่อถูกขงจื่อกำจัดไปนานแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ใช่ขงจื่อที่โจมตี แต่เป็นชายสายฟ้าสีทอง!
และชายสายฟ้าสีทองดูเหมือนจะไว้ชีวิตเขา
“ชายผู้นี้มีประโยชน์ต่อเจ้ายิ่งกว่าเมื่อมีชีวิต เขาคือของขวัญชิ้นที่สองของข้าสำหรับเจ้า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่า… เจ้าจะใช้มันได้หรือไม่”
ชายสายฟ้าสีทองกล่าวพร้อมรอยยิ้ม เขาได้มอบไคหยางจื่อให้กับเย่หวู่เชอ พร้อมกับวิธีการที่เย่หวู่เชอควบคุมเขา ซึ่งเป็นความลับอันลึกซึ้งประการที่สอง
เมื่อได้ยินคำพูดของชายสายฟ้าสีทอง ดวงตาของเย่หวู่เชอเป็นประกายด้วยความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง ขณะที่เขามองไปที่ไคหยางจื่อที่หมดสติ สายตาของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นปัญญา ทันใดนั้น เสียงคลื่นยักษ์ที่ซัดสาดบนท้องฟ้าก็ดังขึ้น แม่น้ำอันกว้างใหญ่และทรงพลังปรากฏขึ้นต่อหน้าชายสายฟ้าสีทอง เปล่งประกายและเปี่ยมไปด้วยรัศมีแห่งกาลเวลา! สีหน้าของเย่หวู่เชอเปลี่ยนไปอย่างมาก
เมื่อ
จ้องมอง
ไปยังแม่น้ำที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันนี้ รู้สึกเหมือนภูเขานับแสนลูกได้ระเบิดขึ้นภายในตัวเขา!
“สายน้ำแห่งห้วงอวกาศและกาลเวลา? นี่คือสายน้ำแห่งห้วงอวกาศและกาลเวลา! ผู้อาวุโส…”
ราวกับจำสายน้ำที่อยู่ตรงหน้าได้ ดวงตาของเย่หวู่เชอเป็นประกายด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขาจึงหันไปหาชายสายฟ้าสีทองทันที
ทว่า ชายสายฟ้าสีทองผู้ซึ่งเคยยืนอยู่ในความว่างเปล่า บัดนี้ก้าวไปข้างหน้า ก้าวเข้าสู่สายน้ำแห่งห้วงอวกาศและกาลเวลา เดินตามลำน้ำอย่างช้าๆ!
“เย่หวู่เชอ จำคำของข้าไว้ อนาคตอยู่ไม่ไกล ทุกอย่างเป็นไปได้! จงพยายามอย่างหนัก และขอให้เจ้ากลายเป็นตำนานคนต่อไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวนิรันดร์นี้!”
ร่างของชายสายฟ้าสีทองล่องลอยไปตามสายน้ำแห่งห้วงอวกาศ ค่อยๆ เลือนหายไป เสียงของเขาก้องกังวาน มีพลังอันลึกซึ้งและก้องกังวาน เหนือกาลเวลาและห้วงอวกาศ
สิ่งมีชีวิตที่ไร้ร่องรอยของดอกไม้ไฟ คร่อมสายน้ำแห่งห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่ กลืนกินจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาลด้วยรัศมีอันทรงพลังที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งจักรวาล!
ภาพนั้นงดงามตระการตา มหัศจรรย์อย่างแท้จริง!
เย่หวู่เชอ จ้องมองทุกสิ่งจากระยะไกลด้วยความตกตะลึง!
เขาเข้าใจว่าชายสายฟ้าสีทองผู้ลึกลับผู้นี้ ทรงพลังไม่แพ้ท้องฟ้า คงไม่ใช่สิ่งมีชีวิตในยุคปัจจุบันนี้ บางทีเขาอาจมาจากอนาคตอันไกลโพ้น!
“สิ่งมีชีวิตแบบไหนกันที่จะข้ามพ้นสายธารแห่งกาลเวลาและอวกาศได้? แล้วทำไมเขาต้องเดินทางข้ามกาลเวลาและอวกาศด้วย?”
เย่หวู่เชอไม่อาจเข้าใจสถานการณ์ได้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจถึงพลังและความน่าสะพรึงกลัวของชายสายฟ้าสีทอง
ทันใดนั้น เย่หวู่เชอก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ท่านผู้อาวุโส ท่านเป็นใคร? ข้าจะเรียกท่านว่าอย่างไร? ท่านเป็นญาติกับข้าหรือไม่?”
นี่คือคำถามที่ใหญ่ที่สุดในใจของเย่หวู่เชอ และในที่สุดเขาก็ถามมันออกไป
เสียงดังกึกก้อง…
พื้นที่ที่ชายสายฟ้าสีทองเคยเหยียบย่ำในสายธารแห่งกาลเวลาและอวกาศอันยาวเหยียดเริ่มเลือนหายไป ร่างของเขาพร่ามัว ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของเย่หวู่เชอ
ราวกับแววตาแห่งความเสียใจฉายวาบผ่านนัยน์ตาของเย่หวู่เชอ เสียงของเด็กหนุ่มผู้มีเสน่ห์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง แฝงไปด้วยรอยยิ้มและความประหลาดใจเล็กน้อย!
“เจ้ากับข้าเป็นเพื่อนเก่า ข้าชื่อ… ชู…”
เสียงนั้นหยุดลงทันที!
ร่างของชายสายฟ้าสีทองหายไปอย่างสิ้นเชิง ณ ปลายสายธารแห่งกาลเวลาและอวกาศ และไม่นานหลังจากนั้น สายธารก็หายไป
ทั่วทั้งเวิ้งว้างตะวันตกกลับมืดลงอีกครั้ง เหลือเพียงร่างสูงเพรียวยืนโดดเดี่ยวเดียวดายในความว่างเปล่า โดดเดี่ยวและเต็มไปด้วยความเหงา
“เพื่อนเก่า… นามสกุลคือ ชู…”
เสียงกระซิบเจือปนความสับสนดังก้องชัดเจนในเวิ้งว้างตะวันตกอันเงียบสงัด