by 
ด้วยเสียงหวือหวา เย่หวู่เชอก็ลอยขึ้นจากพื้นดินทันที ยืนตัวตรงในความว่างเปล่า ร่างที่เหมือนมัมมี่ของเขาปะทุขึ้นอย่างกะทันหันด้วยออร่าที่ไม่มีใครเทียบได้!
พลังชีวิตที่อุดมสมบูรณ์อย่างหาที่เปรียบไม่ได้พุ่งออกมาจากร่างของเย่หวู่เชอ เสียงกระทบกันคล้ายกับแม่น้ำแยงซีที่ไหลเชี่ยวกรากสะท้อนไปทุกทิศทุกทาง ทันใดนั้น กระแสเลือดสีทองก็ไหลออกมาจากร่างของเย่หวู่เชอ ดุจดั่งดวงอาทิตย์ที่จุดสูงสุด เปล่งออร่าอันบริสุทธิ์และทรงพลัง! เสียงก้องกังวานราวกับน้ำที่เทลงมา
สะท้อนออกมา
ร่างกายที่เหมือนมัมมี่ของเย่หวู่เชอ เปี่ยมไปด้วยสารอาหารจากพลังหยางบริสุทธิ์ที่ลุกโชนและร้อนแรง พุ่งพล่านด้วยพลังชีวิตอันเข้มข้น!
มัญจสาจที่กลายพันธุ์ถูกเย่หวู่เชอดูดซับไปจนหมด ดอกไม้แห่งความตายที่เดิมทีเบ่งบานด้วยการดูดซับพลังชีวิตทั้งหมดของเย่หวู่เชอ บัดนี้ถูกเย่หวู่เชอดูดซับไปอย่างไร้อุปสรรค
ราวกับเป็นการผสมผสานที่ลงตัว ทว่า พลังภายในมัญชุสาไม่ได้เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ภายนอกของเย่หวู่เชอ แต่กลับส่งผลต่อส่วนลึกที่สุดของร่างกาย ดึงเขากลับจากขอบเหวแห่งความตาย และสะสมพลังชีวิตอันไร้ขีดจำกัดให้เย่หวู่เชอดูดซับโดยตรง
เสียงดังกึกก้อง…
พลังโลหิตสีทองระเบิดออก พร้อมกันนั้น ลูกบอลแสงก็พุ่งออกมาจากตันเถียนของเย่หวู่เชอ แผ่รัศมีความยิ่งใหญ่ และความยิ่งใหญ่อลังการอันไร้ขอบเขต มันไม่ใช่อื่นใด นอกจากต้นกำเนิดของวิชายุทธ์ศักดิ์สิทธิ์!
เย่หวู่เชอได้ผ่านพ้นความยากลำบากครั้งแรกของวิชายุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ “เส้นเอ็นเผาผลาญทำลายเส้นโลหิต” ไปแล้วในช่วงเวลาที่เขาอยู่ในเส้นทางศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์ ทันใดนั้น ท่ามกลางความมืดมิด เขาก็สำเร็จการท้าทายครั้งที่สองของต้นกำเนิดวิชายุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ “การกำเนิดใหม่แห่งเนื้อและเลือด” นี่คือของขวัญสุดท้ายที่คงมอบให้เขา
ต้นกำเนิดของวิชายุทธ์ศักดิ์สิทธิ์เป็นกุญแจสำคัญสู่การผงาดขึ้นของเย่หวู่เชอมาโดยตลอด การเปลี่ยนแปลงแต่ละครั้งบ่งบอกถึงการเกิดใหม่ ก้าวไปข้างหน้าอีกขั้น เสียง
หึ่ง!
ลูกบอลแสงสีทองลอยอยู่ในตันเถียนของเย่หวู่เชอ จากนั้น ราวกับถูกวิญญาณเข้าสิง ความว่างเปล่าก็แผ่ขยายออก กลืนกินเย่หวู่เชอทั้งตัว!
จากระยะไกล เย่หวู่เชอเปรียบเสมือนดวงตะวันสีทองที่ส่องสว่างห้วงลึกตะวันตก!
เหนือความว่างเปล่านั้น ชายคนหนึ่งเปล่งประกายสายฟ้าสีทอง มือไพล่หลัง ดวงตากวาดมองท้องฟ้า เมื่อเห็นต้นกำเนิดของวิชายุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ แววตาแห่งความตกใจและความเข้าใจฉายวาบขึ้น ราวกับความคิดแวบเข้ามาในหัว ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง
“ก็อย่างที่ข้าคาดไว้นั่นแหละ…” ต้นกำเนิดของ
กฎ
การต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์ที่กลืนกินเย่หวู่เชอเริ่มเต้นระรัว พลุ่งพล่านด้วยพลังที่ไม่อาจจินตนาการได้ ราวกับกำลังเผชิญกับความยากลำบากแห่งการเกิดใหม่ทั้งกายและใจ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สามวันผ่านไป
ภายในเหวตะวันตก เย่หวู่เชอยังคงลอยอยู่ในอากาศ ถูกห่อหุ้มด้วยต้นกำเนิดของกฎการต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์ แต่รัศมีที่พลุ่งพล่านนั้นกลับไม่ร้อนแรงอีกต่อไป แต่กลับลึกล้ำและสงบนิ่ง ชั่ว
ขณะหนึ่ง ต้นกำเนิดของกฎการต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์ก็สั่นไหวอย่างกะทันหัน จากนั้นก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว แปรเปลี่ยนเป็นกระแสแสงสีทองพุ่งทะยานเข้าสู่ตันเถียนของเย่หวู่เชออีกครั้ง
จากความว่างเปล่าอันมืดมิด ร่างพร่ามัวปรากฏขึ้น ยืนนิ่งเงียบ ใบหน้าพร่า
มัว ฉึบ!
ชั่วขณะต่อมา ดวงตะวันสีทองสุกสกาวขึ้นจากเบื้องหลังความพร่ามัว ส่องสว่างทุกสิ่งรอบตัว รวมถึงใบหน้าของร่างนั้นด้วย!
ใบหน้างดงามสง่าผ่าเผยท่ามกลางแสงจ้า ผมสีดำหนาสยายสะบัดพลิ้วไหวไร้ลม เย่หวู่เชอนั่นเอง!
ณ บัดนี้ เย่หวู่เชอดูสมบูรณ์แบบไร้ซึ่งร่องรอยของภาพมัมมี่อันน่าสะพรึงกลัวที่เขาเคยมีมาก่อน เขารอดพ้นจากหายนะแห่ง “การเกิดใหม่แห่งเนื้อและเลือด” ฟื้นคืนพลังชีวิต และกลับสู่จุดสูงสุด!
รัศมีอันทรงพลังและกว้างใหญ่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเย่หวู่เชอ ปลุกปั่นไปทั่วห้วงตะวันตก!
ดวงตาของเขายังคงหลับลงเล็กน้อย ราวกับยังไม่ตื่นเต็มที่ หลังจากหายใจเข้าออกสองสามครั้ง ดวงตาก็ค่อยๆ ลืมขึ้น ร่องรอยแห่งความสับสนก็ปรากฏขึ้นในดวงตา
“เนื้อหนังและโลหิตกำเนิดใหม่ พลังชีวิตกลับคืนมา สมกับเป็นต้นกำเนิดของกฎการต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์…”
ทันใดนั้น เสียงชายหนุ่มผู้มีเสน่ห์ก็ดังก้องอยู่ในหูของเย่หวู่เชอ ราวกับมาจากอีกฟากหนึ่งของกาลเวลาและอวกาศอันไกลโพ้น แฝงไปด้วยบรรยากาศอันลึกลับและเหนือจริง
ดวงตาของเย่หวู่เชอที่เคยพร่ามัวกลับเพ่งมองอย่างฉับพลัน ทันใดนั้นก็มีประกายแห่งความเข้าใจฉายวาบผ่านดวงตา เขามองไปทางต้นเสียงนั้นทันทีและเห็นร่างสายฟ้าสีทองตั้งตระหง่านอยู่เหนือความว่างเปล่า!
บูม!
ทันทีที่เขาเห็นร่างสายฟ้าสีทอง จิตใจของเย่หวู่เชอก็คำรามกึกก้อง ราวกับเสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ในหัว!
เขาเคยเห็นร่างนี้
มาก่อน! ในวินาทีสุดท้ายของชีวิต เย่หวู่เชอได้เข้าสู่แดนวิญญาณและเห็นความว่างเปล่า จากนั้นเขาก็เห็นร่างสายฟ้าสีทองนั่งขัดสมาธิ ราวกับว่าร่างนั้นอยู่ในแดนวิญญาณของเขามาตลอด คอยเฝ้ามองเขาเติบโตแข็งแกร่งขึ้นทีละก้าว
เดิมทีเย่หวู่เชอเชื่อว่าเป็นเพียงภาพลวงตา ไร้ซึ่งความจริง แต่กลับต้องประหลาดใจที่มันเป็นจริง!
ร่างสายฟ้าสีทองนั้นมีอยู่จริง!
“คนผู้นี้คือใคร? แต่ข้ากลับไม่รู้สึกถึงความเป็นศัตรูจากเขาเลย แม้แต่ความเชื่อมโยงที่ไม่อาจอธิบายได้…”
เย่หวู่เชอจ้องมองชายผู้เปล่งประกายสายฟ้าสีทองอย่างตั้งใจ จิตใจของเขาพลุ่งพล่าน
จากนั้นสายตาของเขาก็ผ่อนคลายลง ความระมัดระวังก็จางหายไป เขารู้ว่าคงรู้ถึงการปรากฏตัวของชายผู้นี้ และเนื่องจากคงไม่ได้โจมตี จึงพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่ใช่ศัตรู
แต่แล้ว เย่หวู่เชอก็สัมผัสได้ถึงรัศมีอันเหนือจริงที่ไม่อาจบรรยายได้จากชายผู้นี้ ราวกับว่าเขาเป็นเทพจากสวรรค์ ผู้ทรงอำนาจครอบคลุมจักรวาลและไม่มีใครเทียบได้
ความรู้สึกนี้เหมือนทุกครั้งที่เขาเห็นคง!
ชายผู้นี้ช่างยิ่งใหญ่เกินกว่าจะจินตนาการได้อย่างแท้จริง!
เย่หวู่เชอสูดหายใจเข้าลึกๆ สายตาจดจ้อง และเอ่ยด้วยความเคารพเล็กน้อยว่า “สวัสดีครับ ท่านผู้อาวุโส ขอถามหน่อยได้ไหมครับว่าท่านเป็นใคร?”
ขณะเดียวกัน เย่หวู่เชอก็ร้องเรียกคองในใจ หวังจะได้รับคำตอบ
แต่สิ่งที่ทำให้เย่หวู่เชอประหลาดใจคือ ไม่ว่าเขาจะเรียกอย่างไร เสียงของคองก็ยังคงเงียบงัน ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงนั้นเลย ชั่วขณะหนึ่ง ความรู้สึกวิตกกังวลและสูญเสียอย่างอธิบายไม่ถูกผุดขึ้นในอกเย่หวู่เชอ
“ไม่ต้องร้อง คองหายไปแล้ว…”
ทันใดนั้น ชายในชุดสายฟ้าสีทองก็พูดขึ้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยเสียงถอนหายใจ
บูม!
ร่างกายของเย่หวู่เชอสั่นสะท้าน ราวกับภูเขานับแสนลูกระเบิดอยู่ในใจ ความไม่เชื่อฉายวาบในดวงตาที่เปล่งประกายของเขา และลมหายใจของเขาก็หยุดลง!
คองหายไปแล้ว! หายไปแล้ว!
คำพูดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในใจอย่างบ้าคลั่ง เย่หวู่เชอร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่งในใจ หวังจะได้ยินเสียงของคองอีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ!
การจากไปอย่างกะทันหันทำให้เย่หวู่เชองงุนงง แม้แต่สภาพจิตใจที่บ่มเพาะจากความโดดเดี่ยวมานานสิบปีก็พังทลายลงในชั่วพริบตา เขาตื่นตระหนกอย่างที่สุด!
คลื่นแห่งความโศกเศร้าโหมกระหน่ำในหัวใจของเย่หวู่เชอ น้ำตาเอ่อคลอ!
มนุษย์ไม่ได้หลั่งน้ำตาได้ง่ายๆ มีแต่เมื่ออกหักเท่านั้น
“ไม่! ข้าไม่เชื่อ! คงไปทันใดได้อย่างไร? ข้าไม่เชื่อ! คง! เจ้าอยู่ไหน? ออกมาเร็วเข้า? เจ้าอยู่ไหน?”
เย่หวู่เชอคำรามขึ้นฟ้าพลางคุกเข่าลงครึ่งหนึ่ง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความโศกเศร้าก้องก้องอยู่ในห้วงเหวอันเงียบสงัดของส่วนตะวันตกสุดเป็นเวลานาน!