by “ใช่… ฉัน ฉันชอบคุณ” หลิว จูจื่อพูดอย่างเขินอาย “ฉันอยากให้คุณเป็นภรรยาของฉัน”
“เพราะคุณชอบฉัน ฉันจึงต้องเป็นภรรยาของคุณ” เซว่ถิงหยู่โกรธมาก นี่มันตรรกะบ้าบออะไรกันเนี่ย คุณมันโง่จริงๆ เข้าใจมั้ย คุณรู้ไหมว่าการชอบหมายความว่ายังไง
“ฉันชอบคุณ ทำไมคุณไม่มาเป็นภรรยาฉันล่ะ” หลิว จูจื่อแสดงออกถึงความประหลาดใจ ความโกรธ ความเจ็บปวด และความรู้สึกด้อยค่า เขาตะโกนออกมา “ทำไม ฉันชอบคุณ ทำไมคุณไม่มาเป็นภรรยาฉันล่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” เซว่ถิงหยู่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะหาเหตุผลกับคนประเภทนี้ เขาเป็นเพียงคนโง่ เขาหวาดระแวงและเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง ดังนั้นเขาจึงไม่เคยฟังเหตุผลของตัวเองเลย
การพูดกับคนโง่ก็เหมือนพูดกับวัว เพราะคนโง่เป็นคนโง่ ดังนั้นในความคิดของคนโง่ ทุกคนล้วนผิดปกติ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่ปกติ
หลังจากได้ยินสิ่งที่เซว่ติงหยู่พูด ท่าทีของหลิวจู๋จื่อก็ผ่อนคลายลงในที่สุด เขาพูดกับเซว่ติงหยู่ด้วยท่าทีเขินอายและไม่ค่อยสบายใจนักว่า “งั้น… คุณชอบฉันไหม”
“คุณรู้ไหมว่าความรักหมายถึงอะไร” เซว่ติงหยูถามกลับ
“ผมไม่รู้” หลิว จูซื่อตกตะลึง แต่เพื่อพิสูจน์ว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ เขาจึงพูดต่อว่า “ผมชอบมันเพราะว่า…”
ขณะที่เขาพูด เขาก็เกาหูและแก้มของเขาแล้วพูดว่า “เพราะคุณสวยมาก สวยมาก ฉันจึง… ฉันชอบคุณ ฉันจึงอยากให้คุณเป็นภรรยาของฉัน…” หลิว จูจื่อบิดชายเสื้อผ้าของเขาขณะที่เขาพูดเหมือนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ขี้อาย
เซว่ถิงหยู่รู้สึกว่าหนังศีรษะของเขารู้สึกเสียวซ่านเพียงแค่มองดูมัน คุณเป็นผู้ชายตัวใหญ่และแข็งแรง แต่คุณกลับอยากแกล้งทำเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ นี่มันโอเคจริงๆ เหรอ?
แต่เมื่อเห็นว่าเขาดูโง่เขลาเล็กน้อย เซว่ถิงหยู่ก็อดถอนหายใจเล็กน้อยไม่ได้ เขาเป็นเพียงคนจนคนหนึ่ง
“คุณถอนหายใจทำไม คุณ…คุณไม่ชอบฉันเหรอ” หลิว จูจื่อพูดด้วยความเศร้า
“ฉันไม่ชอบ” เซว่ถิงหยูไม่ใช่คนที่ยอมประนีประนอมได้ง่าย ๆ แม้ว่าเธอต้องการทำให้คนโง่คนนี้มีความสุข แต่เธอก็ทำไม่ได้
เพราะในใจเธอมีคนเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ และตำแหน่งของคนนั้นก็ไม่สามารถทดแทนได้ เธอเชื่อว่าตอนนี้ชายคนนั้นต้องคอยตามหาเธออย่างใจจดใจจ่อ และเขาจะมาช่วยเธอแน่นอน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ดูเหมือนจะไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว คุณรู้ไหมว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเป็นแค่คนโง่ ถึงแม้ว่าเขาจะน่ากลัว แต่เขาก็เป็นแค่คนโง่ เธอซึ่งเป็นผู้หญิงที่เก่งที่สุดในเมืองหลวงจะกลัวคนโง่ได้อย่างไร น่าขัน.
“ทำไม ทำไมคุณถึงไม่ชอบฉัน ฉันเป็นอะไรไป ทำไม…” หลิว จูจื่อเดินไปเดินมาในห้องด้วยความตื่นเต้น
จู่ๆ เขาก็คำรามและต่อยกำแพงอย่างดุเดือด พร้อมกับคำรามขณะที่ต่อย “ทำไมคุณไม่ชอบฉัน ทำไม ฉันเป็นอะไรไป ฉันชอบคุณมาก”
ทุกครั้งที่หมัดของเขากระทบพื้น ห้องจะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง คนโง่คนนี้เกิดมาพร้อมกับพลังเหนือธรรมชาติและแข็งแกร่งมาก
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งใจ จากนั้นหันกลับมาจ้องมองเซว่ถิงหยู่และพูดว่า “ทำไมคุณไม่ชอบฉัน ทำไม ทำไมคุณไม่โกหกฉัน ผู้หญิงทุกคนในอดีตจะโกหกฉันและบอกว่าพวกเธอชอบฉัน”
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา” เซว่ติงหยู่ถามอย่างใจเย็น
ถาม.
“ฉัน… ฉันบีบคอพวกเขาจนตายในเวลาต่อมา พวกเขาโกหกฉัน พวกเขาบอกว่าชอบฉันแต่พวกเขาพยายามหลบหนี ฉันทนบีบคอคุณไม่ได้ ดังนั้นอย่าบังคับฉันเลย” หลิว จูจื่อพูดด้วยดวงตาสีแดง
“ไม่ ฉันจะไม่โกหกคุณ ผู้หญิงที่โกหกคุณจะไม่มีวันทำดีกับคุณ” เซว่ถิงหยู่พูดอย่างเบา ๆ “คุณคิดว่าถ้าฉันโกหกคุณแล้วทำให้คุณมีความสุข คุณจะรู้สึกดีขึ้น แต่นั่นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า สนุกไหม” เซว่ถิงหยู่กล่าว
“มันน่าเบื่อ พวกเขาโกหกฉัน พวกเขาโกหกฉันกันหมด” หลิว จูจื่อพูดอย่างมึนงง
“ฉันดีกว่าพวกเขา อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้โกหกคุณ เพราะฉันไม่ชอบบังคับตัวเองหรือคนอื่น คุณเข้าใจไหม” เซว่ถิงหยูพยายามเลี่ยงประเด็นกับคนโง่คนนี้
จูจื่อพยักหน้าด้วยความสับสน แต่เขาลังเลและพูดว่า “แต่ฉันชอบคุณ ฉันชอบคุณจริงๆ ฉันควรทำอย่างไรดี ฉันคิดว่าคุณแตกต่างจากผู้หญิงที่ฉันชอบก่อนหน้านี้”
“พวกเขาเป็นผู้หญิงหมดเลย มีอะไรต่างกันล่ะ” เซว่ติงหยู่กล่าว
“คุณสวยกว่าพวกเขาอีกนะ… ฉันชอบผู้หญิงสวยทุกคน” หลิวจูพูดอย่างจริงจัง
“งั้นฉันขอถามคุณหน่อยว่าน้องสาวของคุณสวยไหม” เซว่ถิงหยู่กล่าว
“สวย…” หลิวจูตอบโดยไม่ลังเล
“คุณนายอยู่ไหน แม่ของคุณ” เซว่ติงหยู่ถามอีกครั้ง
“มันก็สวยเหมือนกัน” จูซื่อตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ในเมื่อพวกเธอสวยกันหมด ทำไมเธอถึงไม่ชอบให้พวกเธอไปล่ะ ทำไมเธอไม่เลือกพวกเธอเป็นภรรยาล่ะ” เซว่ถิงหยู่ถามกลับ
“พวกนี้…พวกเขา…พวกเขาเป็นญาติของฉัน” หลิว จูซื่อพูดไม่ออก
“แต่พวกเธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน คุณไม่ได้บอกว่าคุณชอบผู้หญิงสวยเหรอ” เซว่ถิงหยู่กล่าว “พวกเธอไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ พวกเธอไม่สวยเหรอ”
“ไม่หรอก พวกมันสวยมาก” หลิว จูซื่อพูดอย่างโกรธเคือง
“แล้วทำไมคุณถึงไม่ชอบพวกเขาและแต่งงานกับพวกเขาล่ะ คุณไม่ได้บอกว่าคุณชอบผู้หญิงที่สวยทุกคนเหรอ” เซว่ถิงหยู่ถามกลับ
พูดตามตรง เธอไม่อยากเป็นคนใจร้ายขนาดนั้น บุคลิกของเธอค่อนข้างอ่อนโยน แต่คนโง่คนนี้ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน แค่เพราะคุณเป็นคนโง่ คุณก็สามารถทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการงั้นเหรอ คุณเป็นคนโง่ แล้วคุณสามารถบังคับคนอื่นได้หรือ?
คนโรคจิตจะไม่รับโทษสำหรับการฆ่าใครสักคน ดังนั้นในปัจจุบัน หลายคนจึงเรียกตัวเองว่าคนโรคจิตเมื่อพวกเขาทำร้ายผู้อื่นและแสดงพฤติกรรมที่น่าสมเพช อย่างไรก็ตาม ต้องมีบางอย่างที่น่ารังเกียจเกี่ยวกับคนที่น่าสงสาร พวกเขาไม่ใช่คนศักดิ์สิทธิ์ และไม่สามารถทนต่อความโง่เขลาหรือความไร้เดียงสาของผู้อื่นได้
พูดสั้นๆ ว่า การโง่ไม่ได้เป็นข้อแก้ตัว
“นี่มัน…” จูซื่อจับหัวตัวเองด้วยความทุกข์ เขารู้สึกสับสนกับคำพูดของเซว่ถิงหยู เขาเดินไปมาด้วยความเจ็บปวด หัวโขกกับผนัง
ใช่แล้ว น้องสาวและแม่ของเขาดูสวยมากในสายตาของเขา แต่เขาไม่สามารถแต่งงานกับพวกเธอได้ อย่างไรก็ตาม พวกเธอก็เป็นผู้หญิงอย่างชัดเจน ทำไม ทำไม?
เมื่อความคิดของคนโง่ไปถึงทางตัน มันก็กลายเป็นเรื่องน่ากลัวมาก สถานการณ์ปัจจุบันของ Liu Zhuzi คือเขาไปถึงทางตันแล้ว
สาเหตุที่เขาวิตกกังวลก็คือเขากล่าวว่า “ผมชอบผู้หญิงที่สวยทุกคน”
แต่เขาก็พูดอีกว่าน้องสาวและแม่ของเขาสวยมาก แม้ว่าเขาจะโง่ แต่เขาก็รู้ว่าน้องสาวและแม่ของเขาไม่สามารถแต่งงานกับเขาได้
แต่เขาพูดไปแล้วเขาจะทำยังไงล่ะ? เขาจะต้องทำอย่างไร?
ปัง ปัง ปัง… เขาฟาดหัวตัวเองเข้ากับกำแพงแข็งๆ แม้ว่าหัวของเขาจะแข็งพอแล้ว แต่มันก็ยังไม่แข็งพอเมื่อกระแทกกับกำแพง
ไม่นานนัก หัวของเขาก็เปื้อนเลือดไปหมด แต่เขาไม่มีเจตนาจะหยุด เขาตะโกนไม่หยุดว่า “ทำไม ทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้น ไม่มีเหตุผล เหตุใดเรื่องนี้จึงเกิดขึ้น”
จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของคนโง่คือความดื้อรั้นของเขา เซว่ถิงหยู่ล่อเขาเข้าสู่กับดักสำเร็จ หากเขาไม่สามารถออกจากเงานี้ได้ เขาอาจทุบหัวตัวเองก็ได้
เซว่ถิงหยู่เฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ จากด้านข้าง เธอมองไปรอบ ๆ อย่างเงียบ ๆ พยายามหาว่าสถานที่นี้คือที่ไหน
แต่น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรให้ดูที่นี่เลยนอกจากกำแพงหินเย็นๆ และแสงไฟสลัวๆ
ขณะที่หลิว จูจื่อกำลังโขกหัวตัวเองอย่างสิ้นหวัง หลิว เอ้อกังก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างรีบร้อน เขาโยนลูกชายลงพื้นอย่างโกรธจัดและพูดอย่างโกรธจัดว่า “เจ้าบ้าไปแล้ว เจ้าอยากตายหรือไง”
“ฉัน… ฉันคิดไม่ออก ฉันคิดไม่ออก…” หลิว จูจื่อพูดอย่างไม่ชัดเจน
“หลีกไปซะ พระเจ้าทรงชอบผู้หญิงคนนี้เข้าแล้ว” หลิวเอ๋อร์กังโยนหลิว จูจื่อออกไป จากนั้นเขาก็ดึงเซว่ติงหยูขึ้นและกำลังจะออกไป
“นี่…นี่คือภรรยาของฉัน” หลิว จูซื่อพูดด้วยความโกรธ
“เจ้าสามารถหาภรรยาได้ แต่ตอนนี้พระเจ้าขอผู้หญิงคนนี้โดยเฉพาะ เจ้าจะขัดคำสั่งของพระเจ้าหรือไม่” หลิวเอ๋อร์กังพูดอย่างเย็นชา
หลิว จูจื่อตัวสั่นราวกับกำลังนึกถึงเรื่องเลวร้ายบางอย่าง จากนั้นเขาก็ปล่อยมือพ่อของเขาอย่างเงียบๆ ตอนนี้เขาดูขี้ขลาดเล็กน้อย
อย่างที่กล่าวไว้ว่า คนหยิ่งยโสกลัวคนโง่ คนโง่กลัวคนสิ้นหวัง แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะดูโง่และไม่กลัวใครก็ตาม นั่นเป็นเพราะว่าเขาไม่เคยพบใครที่โหดร้ายกว่าเขา
ดูเหมือนว่าพระเจ้าที่เรียกกันว่าพระเจ้าได้ทิ้งความทรงจำอันเลวร้ายไว้ให้กับเขา ดังนั้น Liu Zhuzi จึงไม่มีเจตนาที่จะต่อต้านเลย แม้ว่าพระเจ้าจะต้องการพรากคนรักของเขาไป เขาก็ยังไม่กล้าที่จะต่อต้าน
“เจ้าไม่ชอบข้าหรือ? เจ้าเต็มใจที่จะมอบข้าให้กับพระเจ้าของเจ้าหรือไม่?” เซว่ถิงหยู่รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย
แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าพระเจ้าคืออะไร แต่เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวของหลิวจู๋จื่อ เธอรู้สึกว่าพระเจ้าไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน เขาคงน่ากลัวมากแน่ๆ ที่สามารถหลอกคนโง่ๆ แบบนี้ได้
“ฉัน… ฉัน…” หลิว จูซือ ลังเล
“หยุดพูดไร้สาระแล้วมากับฉันเถอะ พระเจ้าได้ชื่นชอบคุณและต้องการใช้คุณเป็นยาชูกำลัง นี่คือเกียรติของคุณ ร่างกายของคุณจะคงอยู่เป็นอมตะที่นี่ นี่คือเกียรติที่พระพุทธเจ้าเท่านั้นที่มี” ใบหน้าของหลิวเอ๋อร์กังแดงก่ำ เขาจับเซว่ติงฉีขึ้นแล้วเดินออกไป
“ช่วยฉันด้วย…ฉันจะตาย”
ผู้หญิงทุกคนเกิดมาเพื่อเป็นนักแสดง และเซว่ติงหยูก็ไม่มีข้อยกเว้น แม่ของจางอู่จีเคยพูดว่าผู้หญิงยิ่งสวยเท่าไร ก็ยิ่งมีแนวโน้มที่จะโกหกมากขึ้นเท่านั้น คำพูดนี้เป็นความจริง แววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเซว่ติงหยูทำให้หลิว จูซื่อกัดฟันแน่น
เขารู้สึกเหมือนมีบางสิ่งที่เขารักถูกพรากไปจากเขา เช่นเดียวกับตุ๊กตาบาร์บี้ที่สวยงามที่เขาได้รับมาโดยบังเอิญเมื่อกว่า 10 ปีที่แล้ว เขารักตุ๊กตาตัวนี้มาก แต่งตัวให้เธอและนอนกับเธอทุกวัน แต่เธอกลับถูกพรากไปจากเขา
เซว่ติงหยู่ที่อยู่ตรงหน้าเขาเตือนเขาถึงสิ่งที่เขาสูญเสียไป ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดที่เด็กชายมัธยมต้นรู้สึกเมื่อเขาสูญเสียสิ่งที่เขารัก เขาแพ้ไปครั้งหนึ่งแล้ว และไม่อยากแพ้เป็นครั้งที่สองอีก
เขาตะโกนว่า “ปล่อยเธอไป”
เขาจึงรวบรวมความกล้า วิ่งไปที่รั้ว และปิดทางออกด้วยร่างกายอันใหญ่โตของเขา
“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง? นี่คืออาหารของพระผู้เป็นเจ้า พระผู้เป็นเจ้าคือพระเจ้าองค์เดียวในโลกนี้ พวกเราทุกคนล้วนเป็นผู้รับใช้ของพระเจ้า เจ้าอยากจะขัดกับความปรารถนาของเจ้านายหรือไง” หลิวเอ๋อร์กังพูดด้วยความโกรธ
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com