ในหอพัก
โจว ยู่เฉินล้มลงบนเตียงโดยหมดสติ
คุณชายไจ้ซิงและอาจารย์ผียืนเคียงข้างกัน
Ghost Master ผู้นี้คือ Master ที่ซ่อนตัวอยู่ใน Saint Lord Space ของท่านหนุ่ม Zhaixing และยังเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านหนุ่ม Zhaixing อีกด้วย
คุณชายไจ้ซิงพึมพำว่า “ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่าซ่งเต๋อจวินจะโหดเหี้ยมยิ่งกว่าข้า แถมยังฆ่าพวกมันหมดด้วย ข้าคิดว่าเขาจะเอาพวกมันกลับมา แต่โชคดีที่หลี่ฮั่นเสว่ไม่ตาย ส่วนซู่หยาและคนอื่นๆ ก็ตายกันหมด เรื่องนี้ยิ่งทำให้เรื่องน่าสนใจขึ้นไปอีก”
อาจารย์ผีถามด้วยความสับสน “ท่านครับ ท่านใช้พลังงานไปมากกับการใช้สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งบาปเพื่อควบคุมโจวหยูเฉิน แล้วตอนนี้ท่านยังสั่งให้ลูกน้องลบความทรงจำของเธอบางส่วนอีก ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะครับ”
คุณชายไจ้ซิงยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าท่านคงคิดว่าสิ่งที่ข้าทำอยู่นั้นไม่จำเป็นเลยใช่ไหม? ท่านคิดว่าข้าน่าจะให้ท่านควบคุมโจวหยูเฉินโดยตรงให้ไปอู๋จงเพื่อเชิญคนมา แล้วทำไมท่านต้องมาควบคุมโจวหยูเฉินเองด้วยล่ะ? ท่านสับสนกับเรื่องนี้อยู่ใช่มั้ย?”
อาจารย์กุ้ยหมิงกล่าวว่า “ข้าพเจ้าเป็นผู้โง่เขลา โปรดประทานความรู้แก่ข้าพเจ้าด้วย”
คุณชายไจ้ซิงหัวเราะพลางกล่าวว่า “ตรงนี้เจ้าด้อยกว่าข้า หากข้าปล่อยให้เจ้าควบคุมโจวอวี้เฉินให้รายงานข่าว โจวอวี้เฉินก็คงไร้ทางสู้และนางก็จะไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย แม้นางจะรู้สึกผิดจริง ๆ ก็ตาม มันก็คงไม่ฝังรากลึกเท่าตอนนี้ ข้าใช้วิหารแห่งบาปควบคุมนาง แต่การกระทำส่วนใหญ่ของนางล้วนเป็นไปตามเจตนา หากนางไม่มีเจตนาฆ่าซูหยาแม้แต่น้อย นางก็คงไม่ไปรายงานข่าวที่อู่จง และนางก็จะไม่หลงกลข้าเช่นกัน เมื่อโจวอวี้เฉินตื่นขึ้น นางจะยิ่งแย่กว่าตายเสียอีก การทรมานนางแบบนี้สนุกกว่าการฆ่าเสียอีก”
ยิ่งไปกว่านั้น หลี่ฮั่นเสว่ยังมีความเอ็นดูโจวอวี้เฉินอยู่บ้าง หากหลี่ฮั่นเสว่รู้ว่าโจวอวี้เฉินเป็นคนฆ่าซูหยาและพ่อของเขา และโจวอวี้เฉินนั้นบริสุทธิ์แต่กลับมีความผิด และความผิด 99% ไม่ได้ตกอยู่ที่นาง หลี่ฮั่นเสว่จะกล้าฆ่าผู้หญิงเจ้าเล่ห์เช่นนี้หรือ? เรื่องนี้แม้แต่ข้าก็ไม่อาจคาดเดาได้ทั้งหมด ข้าเฝ้ารอผลที่จะตามมาอย่างใจจดใจจ่อ หยางเอิน นี่คือความละเอียดอ่อนในธรรมชาติของมนุษย์ เจ้าเข้าใจหรือไม่?
อาจารย์ผีจ้องมองคุณชายไจ้ซิง ขนลุกซู่ หนาวสั่นไปทั้งสันหลัง “ชายผู้นี้ช่างเป็นปีศาจร้ายกาจ ชอบเล่นกับจิตใจผู้อื่นเสียจริง ข้าเกรงว่าไม่มีใครที่นี่จะเอาชนะเขาได้ นอกจากคุณชายอู๋ซวน”
–
เมื่อซุนต้าฟู่มาถึงยอดเขาทงโหยว เขาก็ตกตะลึง มองไปรอบๆ อย่างว่างเปล่า ทุกสิ่งรอบตัวยังคงเดิม เส้นทางยังคงเดิม ภูเขาก็ยังคงเดิม และเมืองก็ยังคงหันไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือตามเดิม
แต่มีเพียงยอดเขาทงโหยวเท่านั้นที่หายไป ราวกับมันได้ระเหยหายไปจากพื้นโลก ไม่มีร่องรอยความเสียหายใดๆ รอบๆ ยอดเขา แต่ยอดเขานี้หายไปจริงๆ
ซุนต้าฟู่ขยี้ตา รู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก “แปลกจริง ๆ นะ ยอดเขาทงโหยวยังอยู่ที่นั่นเมื่อวานนี้ ทำไมจู่ ๆ ถึงหายไปล่ะ?”
ซุนต้าฟู่บินผ่านไปอย่างช้าๆ และมองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดสีขาวและผ้าโปร่งสีดำยืนอยู่คนเดียวบนท้องฟ้าสูง
ใบหน้าของซุนต้าฟู่สว่างไสวด้วยความยินดี เขาตะโกนว่า “พี่สาม เจ้ามาแล้ว! ข้านึกว่าเจ้าไปแล้ว พี่ชายคนโตและพี่ชายคนรองจะไม่ไปแดนลับแห่งศิลปะการต่อสู้อีกแล้ว ข้าจึงเหลือเพียงคนเดียวที่จะติดตามเจ้าไป พี่สาม เจ้าต้องดูแลข้าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”
Sun Dafu ยิ้มและเข้าหา Li Hanxue
แต่หลี่ฮั่นเสวี่ยกลับนิ่งเงียบ ไม่เอ่ยวาจาใดๆ เขาไม่พูดหรือหันกลับมา ยืนนิ่งอยู่กลางอากาศราวกับท่อนไม้
“วันนี้พี่สามเป็นอะไรไป” ซุนต้าฝูครุ่นคิดในใจ ก่อนจะรีบวิ่งไปหาหลี่ฮั่นเสวี่ย แต่กลับพบว่าดวงตาของหลี่ฮั่นเสวี่ยแดงก่ำ สีหน้าของเขาดุร้ายยิ่งนัก เส้นเลือดบนใบหน้าแทบทั้งหมดโผล่ออกมา ราวกับจะแตกได้ทุกเมื่อ
“พี่ชายสาม ท่านเป็นอะไรไป?” ซุนต้าฟู่ถามด้วยความประหลาดใจ
หลี่ฮั่นเสว่พูดช้าๆ และชัดเจน “ซุนต้าฟู่ คุณพ่อหยาและคนอื่นๆ อยู่ที่ไหน”
ซุนต้าฟู่ประหลาดใจอย่างยิ่ง “พี่สาม ข้าเพิ่งมาถึงนี่เอง แล้วก็เพิ่งเห็นท่านตอนที่มาถึง ข้าจะไปรู้ได้ยังไงว่าพี่สะใภ้กับลุงข้าไปไหน?”
หลี่ฮั่นเสว่กัดฟัน ระงับความตื่นตระหนกและความโกรธไว้ในใจ “ท่านเจ้าเมืองมาถึงแล้ว! ท่านเจ้าเมืองนั้นลงมือทำลายยอดเขาทงโหยวทั้งหมด!”
สีหน้าของซุนต้าฟู่ซีดเผือด “ท่านอาจารย์จุน? เป็นไปไม่ได้ ยอดเขาทงโหยวถูกทำลายไปแล้ว หรือว่าพี่สะใภ้ของข้าและคนอื่นๆ…”
ซุนต้าฟู่ไม่กล้าพูดต่อและรีบเปลี่ยนเรื่อง “พี่สาม สิ่งต่างๆ ไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิดไว้แน่นอน พี่สะใภ้และลุงของข้าคงยังมีชีวิตอยู่และสบายดี”
หลี่ฮั่นเสว่กางฝ่ามือขวาออก ในมือมีหินคางุยะสีเขียวสลักคำสามคำไว้บนฝ่ามือว่า เจิงหยา คำสามคำนี้สลักโดยหลี่ฮั่นเสว่เอง
เดิมทีด้านหลังของหินนั้นเรียบและแบน แต่ตอนนี้มีคำพูดเพิ่มเข้ามาอีกบรรทัดหนึ่งว่า “พี่ชายฮั่นเสว่ ลาก่อนตลอดไป”
หลี่ฮั่นเสว่ตะโกนใส่ซุนต้าฟู่ว่า “นี่คือสิ่งที่หยาทิ้งไว้เบื้องหลัง เธอตายแล้ว เธอตายไปแล้ว! พ่อก็ตายด้วย พวกเขาตายกันหมด! ทำไม บอกข้าทีว่าทำไม ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นหลังจากที่ข้าจากไปแค่คืนเดียว!”
“เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง!” ซุนต้าฟู่ตกตะลึงและพบว่ายากที่จะยอมรับความจริงข้อนี้ไปชั่วขณะ
ใบหน้าของหลี่ฮั่นเซว่ซีดเผือด และดวงตาของเขาดูมัวหมองและไม่มีชีวิตชีวา ราวกับว่าเขาเป็นคนตาย
เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ซุนต้าฟู่ ข้าบอกเจ้าแค่เพียงเสี่ยวฮั่นและลั่วอี้เกี่ยวกับการไปยังแดนลับแห่งศิลปะการต่อสู้ ใครในพวกเจ้าที่ปล่อยข่าวนี้ไป?!”
หัวใจของซุนต้าฟู่ตกตะลึง และสีหน้าของเขาแสดงถึงความไม่เชื่อ: “พี่ชายสาม เจ้ากำลังสงสัยว่าเป็นพวกเราหรือไม่?”
หลี่ฮั่นเสว่กล่าวอย่างเย็นชา: “นอกจากคุณแล้ว ฉันไม่สามารถนึกถึงใครอื่นได้”
ซุนต้าฝูรู้สึกเสียใจอย่างมาก “พี่สาม ถึงแม้ข้า ซุนต้าฝู จะไม่ใช่อัจฉริยะหรือบุคคลสำคัญ แต่ข้าจะไม่มีวันทรยศพี่น้องของข้า พี่สาม เจ้าไม่ใช่อาจารย์ผีหรอกหรือ? ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า ก็ลองค้นหาจิตวิญญาณของข้าดูสิ ข้า ซุนต้าฝู ไม่ได้ทำอะไรให้เจ้าผิดหวังเลย หลี่ฮั่นเสวี่ย”
หลี่ฮั่นเสวี่ยจ้องมองซุนต้าฟู่อย่างเย็นชา เขาไม่ได้โจมตี แต่หันหลังกลับอย่างรวดเร็วและบินไปยังลานชั้นในของชางหลาน
“พี่ชายสาม เจ้ากำลังจะไปไหน?”
ซุนต้าฟู่รีบเร่งตามให้ทัน
ทั้งสองมาถึงคฤหาสน์ของลั่วอี้ในทันที เซียวหานและลั่วอี้กำลังนั่งจิบชาอยู่ที่โต๊ะหิน
เซียวหานเห็นซุนต้าฟู่เดินกลับมาก็รู้สึกงุนงง “ซุนต้าฟู่ ทำไมเจ้าถึงกลับมาอีก? แล้วเจ้าพาน้องชายคนที่สามของข้ากลับมาด้วย?”
ซุนต้าฟู่ไม่กล้าพูดอะไรและทำได้เพียงกระพริบตาให้เซียวฮานอย่างสิ้นหวัง
เซียวฮานและหลัวอี้สังเกตเห็นทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหลี่ฮานเซว่
“น้องสาม ท่านเป็นอะไรไป?” เซียวฮั่นตกใจ ยื่นมือขวาไปวางบนไหล่ของหลี่ฮั่นเสวี่ย “หรือว่าท่านหลงผิดจากการฝึกฝน?”
หลี่ฮั่นเสวี่ยสะบัดข้อมือและสะบัดมือขวาของเซียวฮั่นออกทันที “เซียวฮั่น ลั่วอี้ บอกข้ามา ใครในพวกเจ้าที่ปล่อยข่าวการเข้าสู่ดินแดนลับแห่งศิลปะการต่อสู้?”