Category: จักรพรรดิ์จิ่วอิน

ยอดเขาทงโหยว หลี่ฉีจ้องมองซ่งเต๋อจวินด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ “ใช่แล้ว ฮั่นเสวี่ยจะกลับมาช่วยพวกเราไหม?” ซู่หยาโกหกและกล่าวว่า “พ่อ ไม่ต้องกังวล พี่ชายฮั่นเสว่จะต้องกลับมาช่วยพวกเราแน่นอน” ความไว้วางใจที่หลี่ฉีมีต่อซูหยาเป็นรองเพียงหลี่หานเสวี่ยเท่านั้น เมื่อได้ยินคำพูดของซูหยา เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีแล้ว” แต่ซู่หยาได้อธิษฐานอย่างสิ้นหวังภายในใจ: “พี่ฮั่นเซว่ โปรดอย่ากลับมา!” ซ่งเต๋อจวินนั่งขัดสมาธิอยู่บนฟ้า เขารอมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นหลี่ฮั่นเสวี่ยกลับมา “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรออีกต่อไปแล้ว คนทรยศหลี่ฮั่นเสว่คงได้ยินข่าวแล้วหนีไปแล้ว” ซ่งเต๋อจุนยืนขึ้นช้าๆ และยกฝ่ามือขวาขึ้น เมื่อเห็นท่าทางของซ่งเต๋อจุน เจ๋อหลงเซิงจุนก็ตกตะลึงและตะโกนเสียงดังว่า “ท่านจุน รอสักครู่ รอสักครู่!” ซ่งเต๋อจุนหยุดด้วยมือขวาของเขาและกล่าวว่า “พวกเจ้าคนทรยศ…

บนยอดเขาถงโหยวนั้นเป็นเวลาเช้าตรู่ของฤดูหนาว ถึงแม้จะไม่มีหิมะตก แต่ท้องฟ้ากลับมืดครึ้มผิดปกติ ลมหนาวที่พัดผ่านใบหน้านั้นรุนแรงราวกับมีด ครอบครัวหลี่และสมาชิกที่เหลือของกุ้ยเหมินเดินทางมาถึงยอดเขาทงโหยวแล้ว ยอดเขาถงโหยวนั้นไม่กว้างขวางนัก และไม่อาจรองรับผู้คนนับหมื่นได้ นักรบจำนวนมากต้องลอยตัวอยู่กลางอากาศ รอคอยการกลับมาของหลี่ฮั่นเสว่อย่างเงียบๆ หลี่ฉี ซู่หยา และท่านเซ่อหลงอยู่ตรงกลางฝูงชน ขณะที่ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น นักบุญเซหลงมองไปยังขอบฟ้า ความกังวลเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ “ท่านอาจารย์ตรงต่อเวลาเสมอ และแผนการก็เปลี่ยนแปลงได้ยาก ท่านน่าจะกลับมาได้ภายในเวลานี้” ซู่หยากล่าวว่า “พี่ฮั่นเสว่คงเจออะไรบางอย่างและมาช้าไประหว่างทาง รอเขาก่อนเถอะ” “นั่นคือทั้งหมดที่ฉันทำได้” ทุกคนต่างมองดูท้องฟ้ากว้างใหญ่ทางทิศตะวันตกเป็นครั้งคราว แต่พวกเขาไม่เคยเห็นหลี่ฮั่นเซว่ปรากฏตัวเลย ในขณะนี้ คุณชายไจ้ซิงได้ยืนอยู่บนภูเขาสูงห่างจากยอดเขาทงโหยวไปหนึ่งร้อยไมล์ และกำลังมองดูไปในระยะไกล “หลี่ฮั่นเสว่น่าจะกลับมาแล้ว โจวอวี้เฉินกับซ่งเต๋อจวินจะมาถึงที่นี่เร็วๆ…

ทะเลดันโม เงาดำปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบอยู่เสมอ แม้หลี่ฮั่นเสวี่ยจะใช้พลังจิตทั้งหมดเพื่อทดสอบมัน แต่เขาก็ไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของอีกฝ่ายได้ ผมของหลี่ฮั่นเสว่ลุกตั้งชัน “เจ้าเป็นใคร?” หลี่ฮั่นเสว่รู้โดยสัญชาตญาณว่าผู้ชายตรงหน้าเธอไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน! เสียงของเงาพูดคลุมเครือและไม่แน่นอน “ไม่สำคัญว่าฉันเป็นใคร” “คุณกำลังเล่นตลกกับฉัน! ถ้าคุณไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริง ฉันจะเสียมารยาท” “อยากลองสู้กับฉันไหมล่ะ” เงาดำพูดพร้อมรอยยิ้ม “เยี่ยมเลย ฉันก็เบื่อเหมือนกัน ทำไมเราไม่ลองสู้กันที่นี่ล่ะ” หลี่ฮั่นเสว่เรียกดาบสังหารออกมาโดยตรง และรัศมีสังหารนับพันที่มีมูลค่าหนึ่งหยวนก็กลิ้งเข้าหาเงาดำราวกับพายุ ปัง ปัง ปัง! เสียงระเบิดดังขึ้นหลายครั้ง รัศมีสังหารของอี้หยวนไม่มีผลต่อชายผู้นี้เลย ทุกอย่างพังทลายลงทันทีที่มันเข้าใกล้เขา “หมอนั่นเป็นใคร?” หลี่ฮั่นเสว่ตกใจ “เฮยหวู่ ไป่เฟิง ออกมา!”…

“คุณชื่ออะไร” กษัตริย์นักบุญถามด้วยความประหลาดใจ “โจว หยู่เฉิน” “คุณมีข้อมูลเกี่ยวกับกบฏหลี่ฮั่นเสว่จริงหรือ?” “จริงแท้แน่นอน พาข้าไปพบผู้นำระดับสูงของอู่จง นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะจับกุมหลี่ฮั่นเสวี่ย ซู่หยา คงคงเสวียนโช่ว และกบฏคนอื่นๆ ได้ในคราวเดียว!” โจวหยูเฉินกล่าว กษัตริย์นักบุญทรงทราบว่าเรื่องนี้มีความสำคัญมาก ดังนั้นพระองค์จึงทรงขอให้ใครสักคนคอยจับตาดูโจว ยูเฉิน ทันที และในเวลาเดียวกันก็บินไปยังระดับที่แปดของวู่จงอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็มาหาโจวหยูเฉินพร้อมกับชายชราผมขาวคนหนึ่ง ชายชราผมขาวผู้นี้มีรัศมีที่สงบนิ่ง เฉกเช่นชายชราทั่วไป แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าชายชราผู้นี้น่าเกรงขามอย่างยิ่ง ไม่มีใครรู้ว่าเขาแข็งแกร่งเพียงใด แต่เขามีชื่อว่า ซองเต๋อจุน เจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์กล่าวว่า “นี่คือท่านซ่งเต๋อ ท่านสามารถพูดคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง เขาเป็นผู้รับผิดชอบในการจับกุมหลี่ฮั่นเสว่อย่างเต็มที่” ในวันที่หิมะตกหนัก…

“ผู้ที่ขาดการควบคุมตนเอง มีแต่จะผลักดันตนเองและคนรอบข้างลงสู่เหวลึกอันไร้ทางกลับ” หลี่ฮั่นเสว่กล่าว “ชิวหยง ข้าอาจฆ่าเจ้าวันนี้ไม่ได้ แต่ข้าสามารถละเว้นโทษประหารชีวิตเจ้าได้ แต่ข้าไม่อาจหนีพ้นโทษของเจ้าได้ นับจากนี้ไป เจ้าจะไม่เป็นมัคนายกอีกต่อไป และจะถูกลดตำแหน่งลงเป็นศิษย์สามัญของหลงเหมิน” Li Hanxue เลื่อนตำแหน่ง Zhang Liang ให้เข้ามาแทนที่ตำแหน่งของ Qiu Yong ชิวหย่งไม่เต็มใจอย่างยิ่งและเก็บงำเจตนาฆ่าไว้ในใจ เขาไม่พอใจหลี่ฮั่นเสวี่ยมาก หลี่ฮั่นเซว่มองไปที่ชิวหย่งอย่างเย็นชาและตบหัวเขา ปัง หัวของชิวหย่งระเบิดทันที! ทุกคนตกตะลึง ตัวสั่นไปหมด ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ แต่ในช่วงเวลาถัดมา หัวของ Qiu Yong…

เมื่อหลี่ฮั่นเสว่มาถึงทะเลตันโมก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ในทะเลตันโมนั้นปั่นป่วนอย่างยิ่ง หลี่ฮั่นเสว่ได้ยินเสียงคลื่นคำรามจากระยะสิบไมล์ ท้องฟ้ายามค่ำคืนยิ่งมีสีสันมากขึ้น พลังเวทนับไม่ถ้วนปะทะกันอย่างรุนแรง ข้างหน้านี้ การต่อสู้อันดุเดือดที่สร้างความตกตะลึงให้กับโลกกำลังเกิดขึ้นอย่างชัดเจน พลังจิตของหลี่ฮั่นเซว่แพร่กระจายออกไปอย่างกะทันหัน และเขารู้ความจริงของเรื่องนี้ “ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีใครกล้าท้าทายรองหัวหน้าหลงเหมินในขณะที่ฉันไม่อยู่” หลี่ฮั่นเสว่ฉายวาบและมาถึงขั้นชีวิตและความตายใกล้กับหม้อต้มตันโม แท่นชีวิตและความตายนี้ไม่มีจริง ต่อมาหลังจากที่หลี่ฮั่นเสว่ปกครองทะเลตันโม เขาได้ส่งรองหัวหน้าหลู่ฉีไปสร้างแท่นนี้ขึ้นโดยเฉพาะ เพื่อแก้ปัญหาบางอย่างที่ต้องแก้ด้วยความตาย อย่างไรก็ตาม อย่างไม่คาดคิด หลังจากที่หลี่ฮั่นเสว่จากไป มัคนายกทั้งสิบคนไม่พอใจกับการจัดการของหลี่ฮั่นเสว่ โดยคิดว่ารองหัวหน้านิกายไม่มีความสามารถและไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้ มัคนายกหกคนจากสิบคนคัดค้าน นำโดยนักรบป่าเถื่อนระดับเก้าชื่อชิวหย่ง เขายุยงมัคนายกคนอื่นๆ ให้รวมพลังและต่อต้านลู่ฉี แม้ว่ามัคนายกทั้งสี่คนที่เหลือจะเข้าข้างลู่ฉี แต่พวกเขาก็เสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดด้วยอัตราส่วนห้าต่อหก มัคนายกทั้งสิบคนและรองหัวหน้านิกาย ลู่ฉี ล้วนเป็นนักรบผู้ทรงพลังที่บรรลุถึงจุดสูงสุดของแดนยุทธ์ป่าเถื่อน…

นายน้อยไจ้ซิงกล่าวว่า “เฉินเอ๋อ เหตุร้ายทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับคุณเกิดจากเพื่อนที่น่ารังเกียจคนนั้นคือหลี่ฮั่นเสว่” “ความโชคร้ายทั้งหมดของฉันเกิดจากหลี่ฮั่นเสว่” ดวงตาของโจว ยูเฉินดูหม่นหมองขณะที่เขาพึมพำกับอาจารย์ไจ้ซิง “เจ้าอยากจะฆ่าเขาจริงๆ ใช่ไหม? ชายนอกใจที่เจ้าโหยหามาทั้งวันทั้งคืนคนนี้ บัดนี้กำลังจะแต่งงานกับคนอื่น หากไอ้สารเลวนั่นยังอยู่ในโลกนี้ต่อไป เขาจะทำร้ายเจ้าอย่างต่อเนื่อง เจ้าจะต้องฆ่ามันด้วยมือของเจ้าเองอย่างแน่นอน ใช่ไหม?” คุณชายไจ้ซิงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า เร่งเร้าให้วิหารบาปกัดกร่อนจิตใจของโจวอวี้เฉินอย่างต่อเนื่อง และควบคุมนางทีละน้อย หลังจากได้ยินคำพูดของคุณชายไจ้ซิง ดวงตาที่ไร้ชีวิตของโจวหยูเฉินก็พลันแสดงความสับสนออกมา “ข้าเกลียดหลี่ฮั่นเสวี่ย แต่…ข้าไม่อยากฆ่าเขา เขาไม่สมควรตาย ข้าไม่อยากให้เขาตาย ข้าแค่หวังว่าจะได้รับความรักจากเขา” โจวอวี้เฉินเปิดใจอย่างมึนงงและเอ่ยสิ่งที่เธอไม่เคยพูดมาก่อนในชีวิต ทันใดนั้น ศีรษะของเธอก็รู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาดและฟ้าร้อง ดังกึกก้องและกลิ้งไปมา ทันใดนั้น ดวงตาของโจว…

หลี่ฮั่นเซว่เหลือบมองคนจากกุ้ยเหมินและไม่พบเบาะแสใดๆ เห็นได้ชัดว่าคุณชายไจ้ซิงเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี ต่อให้หลี่ฮั่นเสว่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เธอก็คงจำเขาไม่ได้ เพียงเพราะมาคาทามะสีเขียวบนตัวเขาเท่านั้น “มีคนมากกว่า 50,000 คน ถ้าเราให้พวกเขาอพยพไปยัง Blue Inner Court ด้วยการเดินเท้า มันจะช้าเกินไป ฉันจะพาพวกเขาไปเอง โชคดีที่พื้นที่ Saint King ของฉันกว้างขวางพอที่จะรองรับคนได้มากขนาดนั้น” หลี่ฮั่นเซว่ยื่นมือออกไปในอากาศและเปิดพื้นที่ของท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ “ทุกคน เข้ามา!” ผู้คนจากประตูผีเดินเข้ามา และคุณชายไจ้ซิงก็ปะปนมาด้วย เขาซ่อนตัวจากหลี่ฮั่นเสวี่ย และเข้าสู่พื้นที่เทพเซียนของหลี่ฮั่นเสวี่ย หลี่ฮั่นเสว่ปิดพื้นที่ท่านนักบุญแล้วรีบกลับไปที่เมืองใกล้กับลานด้านในของชางหลาน ซึ่งซู่หยาและหลี่ฉีอยู่ทั้งคู่ คุณชายไจ้ซิงอยู่ในมิติเทพเซียนของหลี่ฮั่นเสว่ หัวเราะอยู่ในใจ…

จี้เหมยหงใช้ประโยชน์จากช่วงกลางคืนและมาถึงบ้านของโจวหยูเฉินอย่างรวดเร็ว “เฉินเอ๋อ เฉินเอ๋อ!” จีเหม่ยหงร้องออกมา โจว ยูเฉินเพิ่งจะหลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากฝึกฝนอย่างหนักมาสามเดือน เมื่อเธอได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธออยู่ข้างนอก เธอจึงลุกขึ้นอย่างช้าๆ โจว ยูเฉินสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วเดินออกจากหอพัก แต่กลับเห็นจี้เหมยหงวิ่งเข้าหาเขาอย่างรีบร้อน “พี่สาวเหมยหง คุณวิตกกังวลมาก เกิดอะไรขึ้น?” จี้เหมยหงกล่าวว่า: “เฉินเอ๋อ ฉันมีเรื่องสำคัญมากที่จะบอกคุณ” โจวหยูเฉินขยี้ตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เบิกตากว้าง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ดูสิ คุณดูวิตกกังวลจัง” จี้เหม่ยหงกล่าวว่า “มันเกี่ยวกับหลี่ฮั่นเสวี่ย” เมื่อโจว ยู่เฉินได้ยินคำสามคำนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที “เกิดอะไรขึ้นกับเขา? เขา……

Li Hanxue และ Su Ya ตั้งรกรากอยู่ในเมือง และ Li Qi และสมาชิกคนอื่นๆ ของตระกูล Li ก็ได้รับการปลดปล่อยจากพื้นที่ Saint Lord ของ Zelong เช่นกัน ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาล้วนเป็นนักรบธรรมดาที่ต้องกิน ดื่ม ขับถ่าย และปัสสาวะ เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะอยู่ในอาณาเขตของกษัตริย์นักบุญตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะอดตายแน่ หลังจากคืนหนึ่งในเช้าวันรุ่งขึ้น หลี่ฮั่นเสว่เตรียมตัวออกเดินทางกับซู่หยาเพื่อตามหาซากของกุ้ยเหมิน แต่ซูหยาไม่ได้ไปกับหลี่ฮั่นเสวี่ย เธอยืนอยู่ข้างหลี่ฉี ส่ายหน้า…