Category: มรดกการแพทย์นักบุญ เย่ ห่าวซวน

สิ่งที่จะมาถึงย่อมมาถึงในที่สุด เขาเชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะค้นพบตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง แต่ก่อนหน้านั้น เขาอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่นี่ และซึมซับชีวิตที่นี่ ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตู และเสียงของเหลียงเฟิงก็ดังขึ้น “น้องชาย น้องชาย เจ้าหลับอยู่หรือเปล่า?” “ไม่ ฉันอยู่ที่นี่” เย่ห่าวซวนยืนขึ้นและเปิดประตู มีเพียง Liang Feng, Zhibai และ Zhiye เท่านั้นที่อยู่ที่นั่น “ฮ่าๆ น้องชาย พวกเรากำลังจะจัดพิธีต้อนรับนาย ถ้าสะดวกก็ออกไปเดินเล่นและดื่มกันหน่อย” จื้อไป๋เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณ พี่ชายคนที่สอง” เย่ห่าวซวนยิ้ม ปิดประตู…

“เชิญนั่งครับ” ซู่เจ๋อโบกมือไปทางด้านข้างแล้วนั่งลงที่หลังโต๊ะ “ครับท่านอาจารย์” เย่ห่าวซวนโค้งคำนับและนั่งลงตรงหน้าซูเจ๋อ “ยื่นมือของคุณออกมาแล้วให้ฉันเห็น” ซู่เจ๋อกล่าว เย่ห่าวซวนยื่นมือออกไปตามคำแนะนำ แล้ววางลงบนโต๊ะ บนโต๊ะมีเบาะรองนั่ง และภายในเบาะมียาที่ไม่รู้จักอยู่ เย่ห่าวซวนรู้สึกเย็นสบายที่หลังมือเมื่อวางมือลงไป ซู่เจ๋อวางมือลงบนข้อมือของเย่ห่าวซวน ค่อยๆ สัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงของชีพจร ครั้งนี้เขารู้สึกอยู่นานขึ้น ห้านาทีผ่านไป เขาส่งสัญญาณให้เย่ห่าวซวนเปลี่ยนมือ หลังจากผ่านไปอีกห้านาที ซู่เจ๋อก็ปล่อยมือเธอในที่สุด คิ้วขมวดมุ่น ครุ่นคิด ราวกับมีบางสิ่งที่เขาไม่แน่ใจ หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดซูเจ๋อก็พูดออกมา: “ห่าวซวน คุณรู้จักร่างกายของตัวเองมากแค่ไหน?” “ฉันไม่เข้าใจเลย” เย่ห่าวซวนกล่าวด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง” ซู่เจ๋อถาม…

“ไม่ต้องกังวล บางทีคุณอาจจะฟื้นตัวได้ในอนาคต” ซูรั่วหมิงปลอบใจ “แล้วถ้าชีวิตนี้ข้าฟื้นขึ้นมาไม่ได้ล่ะ?” เมื่อเย่ห่าวซวนเอ่ยถาม หัวใจของเขาก็สั่นสะท้านเล็กน้อย แม้จะไม่ได้ตั้งใจ แต่ในใจกลับหวั่นเกรงว่าปัญหานี้จะกลายเป็นความจริง “ไม่เป็นไรหรอก ฉันมั่นใจว่าฉันจะหายดี” ซูรั่วหมิงรีบพูด “พูดอีกอย่างก็คือ ต่อให้หายดีไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่มีอะไรผิดกับการเป็นคนธรรมดา” “ใช่แล้ว ไม่มีอะไรผิดกับการเป็นคนธรรมดา” เย่ห่าวซวนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และกินต่อไป บ่ายแล้ว คนในร้านยังไม่ค่อยเยอะนัก หลังจากกินปอเปี๊ยะเสร็จ เย่ห่าวซวนกับซูรั่วหมิงก็เดินออกมาด้วยกัน ร้านนี้เป็นเพียงถนนเล็กๆ ย่านไชน่าทาวน์ ของที่นำมาจัดแสดงล้วนเป็นของใช้จีนและของว่างนานาชนิด หายากมากที่จะเจอร้านแบบนี้ในต่างประเทศ เย่ห่าวซวนเหลือบไปเห็นไม้กางเขนแขวนอยู่บนแผงเล็กๆ ไม้กางเขนสีเงินนั้นดูบอบบางมาก หัวใจของเขาเต้นแรง ความรู้สึกคุ้นเคยพลุ่งพล่านในหัวใจ เขาหยุดโดยไม่ได้ตั้งใจ…

“ท่านอาจารย์…” เย่ห่าวซวนโค้งคำนับเล็กน้อย “ตกลง ข้าจะรับเจ้าเป็นศิษย์” ซู่เจ๋อยิ้มเล็กน้อย “หลี่หมิง พาน้องชายของเจ้าออกไปเดินเล่นหน่อยสิ เขาน่าจะคุ้นเคยกับที่นี่ดี” “ตกลง” ซูรั่วหมิงพยักหน้า เธอเดินไปหาเย่ห่าวซวนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ น้องชายตัวน้อยของฉัน” “พี่สาว” เย่ห่าวซวนยิ้ม และเขาและซูรั่วหมิงก็เดินออกไปด้วยกัน ในฐานะไชน่าทาวน์ที่ใหญ่ที่สุดในแอฟริกา สถานที่แห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยของชาวจีนหลายหมื่นคน และคนส่วนใหญ่ที่นี่มีบรรพบุรุษที่อพยพข้ามมหาสมุทรมาที่นี่เมื่อนานมาแล้ว อย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงมีจิตวิญญาณแบบจีนที่ฝังรากลึก ดังนั้นสถานที่แห่งนี้จึงได้อนุรักษ์ประเพณีจีนอันดีงามไว้ได้อย่างดี แม้จะดั้งเดิมกว่าบางแห่งในจีนเสียอีก ถึงแม้ที่นี่จะเป็นประเทศสหรัฐอเมริกา แต่พวกเขาก็ไม่เคยฉลองคริสต์มาสเลย มีเพียงเทศกาลตรุษจีนและเทศกาลโคมไฟเท่านั้น เมื่อเทียบกับบางพื้นที่ในจีนที่เฉลิมฉลองเทศกาลของต่างชาติแล้ว ที่นี่ก็น่าพิจารณาอย่างยิ่ง เย่ห่าวซวนอยู่ในอาการโคม่ามาสองเดือนแล้ว เทศกาลโคมไฟผ่านไปนานแล้ว…

“ฉันจะลองดู” เย่ห่าวซวนกล่าว “ฉันไม่คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตและกินฟรีที่นี่” “โอเค ดีขึ้นแล้ว ขยับตัวหน่อยเถอะ ไปต่อเถอะ” ซู่เจ๋อยิ้มแล้วเริ่มมองคนไข้คนต่อไป “คุณชื่อเย่ห่าวซวนใช่ไหมครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อเหลียงเฟิง ศิษย์คนสุดท้ายของอาจารย์” เหลียงเฟิงพูดอย่างกระตือรือร้น เขาหยิบเครื่องชั่งออกมาแล้วกล่าวว่า “เอกลักษณ์ของยี่เจิ้นถังอยู่ที่ประเพณีดั้งเดิม ในร้านขายยาจีนเราไม่ใช้เครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์ แต่ที่นี่เราใช้เครื่องชั่งแบบนี้มาตลอด อาจารย์ค่อนข้างเคร่งครัด เวลาจ่ายยา เราต้องมั่นใจว่ามันถูกต้องแม่นยำ เราใช้เครื่องชั่งนี้ชั่งน้ำหนัก รับรองว่าไม่มีพลาดแม้แต่สตางค์เดียว” เย่ห่าวซวนพยักหน้า แสดงว่าเข้าใจ “รับอันนี้ไปก่อน ฉันจะสอนวิธีใช้ให้” เหลียงเฟิงชี้ไปที่ใบสั่งยาแล้วพูดว่า “ทุกอย่างที่นี่วัดเป็นเหรียญ หนึ่งเหรียญเท่ากับห้ากรัม อย่างเช่นในใบสั่งยานี้…

“แล้วคนอื่นๆ ล่ะคะ” หญิงสาวถามอย่างไม่แน่ใจ “ผมไม่รู้” เย่ห่าวซวนส่ายหน้า เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล บางทีอาจเป็นเพราะเขาหมดสติมานานเกินไป จนหงุดหงิดและอยากฆ่าใครสักคน “ไม่เป็นไร ถ้าไม่รู้ก็ค่อยหาคำตอบทีหลังก็ได้” หญิงสาวรีบปลอบเขา “ฉันชื่อซูรั่วหมิง และนี่คือบ้านของฉัน” “ขอบคุณ…” เย่ห่าวซวนพยักหน้า “นี่คือสถานที่อะไร” “นี่คือมุมหนึ่งทางตะวันตกสุดของประเทศแมกนีเซียม สถานที่แห่งนี้คือแหล่งรวมตัวของชาวจีน ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วทุกคนล้วนเป็นคนจีน คุณเข้าใจภาษาอังกฤษไหม” ซูรั่วหมิงถาม “ฉันไม่เข้าใจ” เย่ห่าวซวนส่ายหัว “ไม่เป็นไรครับ คนส่วนใหญ่ที่นี่เป็นคนจีน ที่นี่เป็นเมืองเล็กๆ ของจีน กฎเกณฑ์ต่างๆ ก็ยังเหมือนกับที่จีนอยู่เลย คุณรู้สึกเหมือนอยู่บ้านเลย…

ไม่ทราบว่าเขาได้รับบาดเจ็บมานานเท่าใดแล้ว ด้วยมรดกแห่งวิญญาณฟีนิกซ์ ร่างกายของเขาจึงแข็งแกร่งอย่างยิ่ง แม้ถูกคมมีดบาด บาดแผลก็จะหายทันที แต่ครั้งนี้อาการบาดเจ็บที่เขาได้รับดูเหมือนจะเกินกว่าที่คาดหวังไว้เล็กน้อย หลังจากไหล่ของเขาถูกตัดด้วยใบมีดบางๆ เลือดก็พุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ และวิญญาณฟีนิกซ์ก็ดูเหมือนจะสูญหายไป เย่ห่าวซวนตบไหล่ตัวเองหลายครั้งเพื่อห้ามเลือด เขาเหลือบมองหลิงเซียวแล้วพูดว่า “ไม่เลวเลย ดูเหมือนนายจะตั้งใจทำมากเลยนะ ไม่งั้นแผลที่ไหล่ฉันคงไม่สาหัสขนาดนี้” “ฮ่าๆ ข้ากล้าล้อเล่นต่อหน้าหมอศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไง” หลิงเซียวยิ้มและพูดว่า “เพื่อพัฒนาการเตรียมการนี้ นักวิทยาศาสตร์ของพวกเราได้ใช้เงินจำนวนมหาศาล และข้อสรุปก็คือมันสามารถดักจับเจ้าได้นานถึงหนึ่งชั่วโมง” “แต่ตอนนี้ผลกระทบนี้ลดลงไปมากแล้ว เพราะจู่ๆ ข้าก็ตระหนักได้ว่าสิ่งนี้สามารถกักขังเจ้าได้แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ขอโทษนะ หมอเทวดา เวลาใกล้หมดแล้ว ข้าคิดว่าข้าคงเล่นกับเจ้าพอแล้ว” หลิงเซียวดึงมือของเธอกลับ และใบมีดคมในมือของเธอก็หายไปทันที จากนั้นเธอก็หยิบกระดุมออกจากเสื้อผ้าของเธอ…

“คุณมีผู้หญิงกี่คน” หลิงเซียวมองเย่ห่าวซวนอย่างอึ้งๆ เธอเคยได้ยินเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของผู้ชายคนนี้มาบ้าง “เราหยุดถามคำถามนี้ได้ไหม” เย่ห่าวซวนเหลือบมองเธอแล้วพูดว่า “เรื่องนี้เป็นความลับส่วนตัว” “เพราะความอยากรู้อยากเห็นล้วนๆ” หลิงเซียวไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็เริ่มหั่นสเต็กอย่างระมัดระวังอีกครั้ง: “งั้นคราวนี้คุณจะไปที่นั่นเพื่อตามหาเธอเหรอ?” “ใช่ ฉันบอกเธอไปนานแล้วว่าให้รอฉันที่นั่นแล้วฉันจะไปหาเธอ” เย่ห่าวซวนพูดขณะกลืนสเต็ก “คุณกังวลเรื่องอะไรหรือเปล่า” หลิงเซียวหันไปมองเย่ห่าวซวน “ใช่ ทุกคนต่างมีเรื่องในใจ” เย่ห่าวซวนพยักหน้า เขาไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของหลิงเซียว “ฮ่าๆ ไม่คิดเลยว่าหมอศักดิ์สิทธิ์ชื่อดังจะมีอะไรอยู่ในใจ นี่มันค่อนข้างจะคาดไม่ถึงเลยนะ” หลิงเซียวยิ้ม “ฉันคิดว่านายจะใจร้ายอย่างที่ข่าวลือว่ากันซะอีก” “ฉันไร้หัวใจ?” เย่ห่าวซวนตกตะลึง: “ใครพูดอย่างนั้น?” “ข่าวลือในวงก็พูดกันแบบนั้น…

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว” หลิงเสี่ยวหมุนพวงมาลัย รถก็เลี้ยวเข้าสู่สนามบินด้วยความเร็วสูง ทันใดนั้นเธอก็เหยียบคันเร่ง รถที่ออกแบบมาเป็นพิเศษส่งเสียงคำรามและพุ่งทะยานขึ้นไปอย่างสุดกำลัง พุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงอย่างบ้าคลั่ง “เฮ้ นั่นเธอเองเหรอ” เย่ห่าวซวนหัวเราะเยาะ เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้หมายถึงอะไร เธอแค่อยากลงโทษตัวเองแบบนี้ ฮ่าฮ่า แต่เธอประเมินตัวเองต่ำไปจริงๆ เขาเป็นใครกัน? เขาคือหมอศักดิ์สิทธิ์ เข้าใจไหม? ต่อให้ขับเครื่องบินออกจากรถก็ไม่สำคัญอะไรหรอก? เย่ห่าวซวนไม่สนใจเธอเลย แค่หลับตาลงเพื่อพักสายตา หลิงเสี่ยวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอกำลังขับรถด้วยความเร็วสูงสุด จริงๆ แล้วผู้ชายคนนี้น่าจะกระโดดโลดเต้นอย่างไม่สบายใจ แต่ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งมันค่อนข้างแปลก หลิงเสี่ยวเล่นเกมนี้มาหลายครั้งแล้ว ทุกครั้งที่เธอเห็นใครที่เธอไม่ชอบ เธอจะล็อกเขาไว้ในรถ แล้วขับออกไปด้วยความเร็วที่ทำให้เขาอาเจียนออกมาบ่อยครั้ง แต่เย่ห่าวซวนกลับแตกต่างออกไป…

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เย่ห่าวซวนขมวดคิ้ว เหตุการณ์วันนี้ดูแปลกๆ นะ “ฉันไม่รู้รายละเอียดหรอก แต่นี่เป็นคำสั่งร่วมกันจากฝ่ายบริหารระดับสูงและพระราชวังสวรรค์ ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้ และไม่มีใครมีสิทธิ์ตั้งคำถามได้ พวกเจ้าแค่ต้องร่วมมือกันก็พอ” เย่ชิงเฉินกล่าว “ตกลง ฉันจะร่วมมือ” เย่ห่าวซวนพยักหน้า เมื่อเย่ห่าวซวนเปิดประตูและเดินออกไป หลิงเซียวก็ไม่ได้แปลกใจเลย เธอยิ้มแล้วพูดว่า “เป็นยังไงบ้าง? รู้เรื่องหรือยัง?” “ตกลง ฉันยอมประนีประนอม” เย่ห่าวซวนพยักหน้า “ฉันร่วมมือกับคุณได้ แต่คุณต้องเข้าใจว่านี่เป็นเพียงความร่วมมือ ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณ หากฉันต้องเลือกระหว่างผลประโยชน์ของประเทศชาติกับผลประโยชน์ของเพื่อน ฉันก็ยังคงเลือกผลประโยชน์ของเพื่อน” “ขอแค่คุณให้ความร่วมมือ ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย ฉันสัญญากับคุณถิงหยู่จะเรียบร้อย” หลิงเซียวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ…