Category: มรดกการแพทย์นักบุญ เย่ ห่าวซวน

“อ้อ ไม่มีอะไร มีอะไรเหรอ” เย่ห่าวซวนเหลือบมองเฮนรี่ เขารู้ว่าเฮนรี่ต้องมีเรื่องต้องคุยกับเขาแน่ๆ ชาวแมกนีเซียนไม่ใส่ใจอะไร พวกเขาไม่ได้สุภาพเท่าชาวจีน ถ้ามีอะไร พวกเขามักจะแสดงออกมาให้เห็นภายนอก “ฉันรู้ว่ามันกะทันหันไปหน่อย …

ไม่… เขาไม่ดีเท่าคนไร้บ้านด้วยซ้ำ เพราะแม้แต่ร่องรอยสุดท้ายของจิตสำนึกก็จะหายไป พูดอีกอย่างก็คือ เขาจะหายสาบสูญไปอย่างสิ้นเชิงในสามพันภพ “ฮ่าๆ เลิกดื้อดึงได้แล้ว” เย่ห่าวเซวียนเยาะเย้ย “ถึงตอนนี้ข้าจะสูญเสียความทรงจำไปแล้ว แต่ข้าก็ไม่ได้โง่ …

เรื่องมันแปลกอยู่แล้ว แต่เมื่อพบเย่ห่าวซวน ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่มีใครเสียเวลาคิดเรื่องนี้เลย จริงๆ แล้ว อย่างที่เส้าชิงอิงบอกไว้ ตอนนี้เย่ห่าวซวนมีปัญหา… ต้องมีใครสักคนจัดการแน่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ… …

ปัจจุบันมีฐานเทคโนโลยีขั้นสูงที่เป็นความลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ถึงกระนั้น บางแห่งก็ยังไม่สามารถตามทันอัตราการเติบโตของการพัฒนาของจีนได้ ฐานนี้อยู่ภายใต้การดูแลของสถาบันวิจัยชีวเคมีหัวเซี่ยโดยตรง งานวิจัยที่นี่ครอบคลุมทุกด้าน นับตั้งแต่เย่ห่าวซวนถูกค้นพบและช่วยเหลือ เขาก็ถูกโดดเดี่ยวอยู่ในสถานที่แห่งนี้ เพราะเย่ห่าวซวนมีความสำคัญต่อจีนมาก และเหตุการณ์เครื่องบินตกของเขายังไม่สามารถระบุได้ว่าเกิดจากฝีมือมนุษย์หรืออุบัติเหตุ จนกว่าจะมีคำชี้แจงที่ชัดเจนกว่านี้ …

“ฉันเกรงว่ามันจะยาก อย่างน้อยเขาก็เป็นนักรบโบราณ” หยางต้าหลี่ส่ายหัว “ใช่ เขาเป็นนักรบโบราณ การจะเอาชนะเขาเป็นเรื่องยากมากสำหรับเรา…” พี่ห่าวส่ายหัวแล้วพูดว่า “อีกอย่าง… เจ้ายอมให้คนอื่นควบคุมเจ้าไปตลอดชีวิตเลยหรือ?” “พี่ห่าว…ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร” …

“หยางต้าหลี่ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่” ทันใดนั้นก็มีเสียงโกรธดังขึ้น ปัง! ประตูถูกกระแทกเปิดออกจากด้านนอก ปรากฏว่าเป็นพี่เฮาที่รีบมาพร้อมกับลูกน้องของเขา “ฮ่าว…พี่ฮ่าว เจ้าหมอนี่กำลังก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่” หยางต้าหลี่พูดตะกุกตะกัก “แกสร้างปัญหา …

“หนุ่มน้อย วางผู้หญิงคนนี้ลง นี่เป็นรางวัลสำหรับนาย” หลี่เฉียงและคนอื่นๆ วิ่งไล่ตามเขาไป แล้วเขาก็โยนปึกธนบัตรไปให้เย่ห่าวซวน “นี่มันน้อยไปหน่อยไหม?” เย่ห่าวซวนหันกลับมาและยิ้ม “บอกแล้วไงว่าอย่าโลภมาก ฉันให้เกียรติเธอแล้วด้วยเงินน้อยๆ …

“เธอคิดจริงๆ เหรอว่าฉันหนีเขา? ได้โปรดเถอะ ฉันหนีเธออยู่ เข้าใจไหม? เธอนั่นแหละที่คอยกดดันฉัน เธอนั่นแหละที่ทำให้ฉันหายใจไม่ออก ฉันโตแล้ว ฉันไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจแบบนั้นอีกแล้ว…” “หยูทง…” …

“เจ้าเป็นใคร” เย่ห่าวซวนถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก ทุกสิ่งเบื้องหน้าดูแปลกไปบ้าง แต่เขาไม่ได้กลัวเลยสักนิด ในใจเขารู้สึกราวกับหินก้อนนี้ควรจะเป็นหินที่ยอมจำนนต่อเท้าของเขา “ฮ่าๆ ฉันเป็นใคร” เสียงทุ้มลึกดังขึ้น “ฉันคือผู้ปกครองทุกสิ่ง ฉันมาจากอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์…” …

“ไม่ใช่อย่างนั้นจริงๆ” ถังเฟิงพิจารณาอย่างละเอียดอีกครั้ง เขายังคงรู้สึกว่าเย่ห่าวซวนแตกต่างจากหมอศักดิ์สิทธิ์ในรูปถ่าย เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “ข้าคิดมากไป เอาล่ะ เริ่มกันเลย” “ตกลง ฉันจะเรียกคุณว่าพี่ถัง คุณอายุมากกว่าฉันสองสามปี” …