Category: เทพเจ้าแห่งสงคราม

 รอยแยกมิติ! เย่หวู่เชอคุ้นเคยกับคำสี่คำนี้เป็นอย่างดี! ดูสิ ผู้อาวุโสปาได้ตกลงไปในรอยแยกมิติและได้รับบาดเจ็บสาหัส ซึ่งนำพาเขาไปสู่อาณาจักรชางหลาน จากนั้นเขาก็ใช้เวลาหลับใหลอยู่หนึ่งหมื่นปีเต็ม ก่อนที่จะฟื้นคืนพลังได้แม้เพียงเสี้ยวเดียว! หาก     สัตว์ประหลาดโบราณอย่างผู้อาวุโสปาเกือบตาย คงจินตนาการได้ว่าผลที่ตามมาจากการตกลงไปในรอยแยกมิติจะน่ากลัวเพียงใด …

“อ้อ? ผู้อาวุโสปามีทางหรือ?”  เย่หวู่เชอรีบถามพลางหายใจติดขัดเล็กน้อย! “แน่นอน! จำได้ไหมตอนที่เราตกลงกันได้ ข้าบอกว่าจะให้โอกาสอันยิ่งใหญ่และโชคลาภมหาศาลแก่เจ้า? ในแง่หนึ่ง อักษรโบราณนี้ก็รวมอยู่ในนั้นด้วย”     ความเย่อหยิ่งของผู้อาวุโสปายังคงไม่ลดน้อยลง แต่สำหรับเย่หวู่เชอ …

เย่หวู่เชอก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือออกไป หยิบเหรียญทองคำลึกลับขึ้นมาตรวจสอบอย่างละเอียด     เหรียญนั้นอุ่นเมื่อสัมผัส สบายอย่างเหลือเชื่อ แม้จะมีความอบอุ่นแฝงอยู่บ้าง เขาสงสัยว่ามันทำมาจากอะไร และมันค่อนข้างหนัก เทียบเท่าภูเขาลูกเล็กๆ     “เหรียญทองคำ? …

บูม! ทันทีที่เย่หวู่เชอก้าวเท้าแรก เสียงคำรามประหลาดก็ดังขึ้นจากภายใน ราวกับภูเขาและแม่น้ำปะทะกัน ราวกับภูเขาไฟที่ฝังลึกอยู่ใต้ดินได้ปะทุขึ้นอย่างกะทันหัน พ่นแมกมาเดือดพล่านออกมาไม่รู้จบ กลืนกินสวรรค์และผืนแผ่นดิน! ความร้อนอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งพล่าน พลังโลหิตสีทองหลั่งไหลดุจแม่น้ำแยงซี ร่างอมตะนิรันดร์กาลและพลังศักดิ์สิทธิ์สังหารมังกรนิรันดร์ก็ระเบิดขึ้นพร้อมกัน …

ทางเดินด้านนอกส่องประกายแสงระยิบระยับ ราวกับพลุ่งพล่านด้วยพลังโบราณอันลึกลับ!  เย่หวู่เชอรู้สึกราวกับกำลังก้าวเข้าสู่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวชั่วนิรันดร์ ความรู้สึกนี้ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ   ทว่า จิตใจของเย่หวู่เชอไม่ได้จดจ่ออยู่กับทางเดินด้านนอกเลย ดวงตาที่สดใสของเขาจับจ้องไปที่ดอกบัวขาวเก้ากลีบที่ลอยอยู่ในความว่างเปล่า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านั้นอีกแล้ว!     เย่หวู่เชอจำไม่ได้ว่าเขาฝันถึงฉากนี้กี่ครั้ง กี่ครั้งที่เขาโหยหามัน! …

ครึ่งชั่วโมง สิบห้านาที สองสิบห้านาที…     เย่หวู่เชอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ร่างกายเอนกายพิงประตูแดนชางหลาน มือขวาสั่นไม่หยุด ลมหายใจถี่ขึ้น พลังสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขาหมดสิ้นลง เขากำลังจะล้มเหลว!     เฟิงไฉ่เฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ …

ทันทีที่เย่หวู่เชอเอ่ยในใจ ผู้อาวุโสปาในห้วงมิติวิญญาณก็พ่นลมออกมาทันที “ฮึ่ม มั่นใจได้เลย ข้ารักษาสัญญาเสมอ!”  ชั่วพริบตาต่อมา สายตาของเย่หวู่เชอคมขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความผันผวนอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากห้วงมิติวิญญาณของเขา ซึ่งแผ่ออกมาจากจิตวิญญาณดั้งเดิมของผู้อาวุโสปาโดยธรรมชาติ!     ตราบใดที่เย่หวู่เชอไม่ขยับกุญแจเก้ามังกรผูกสวรรค์ …

พระจันทร์สว่างไสวลอยสูง ดวงดาวเต็มท้องฟ้า     นกอินทรีสีเงินจากเบื้องบนพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า มุ่งหน้าสู่ทางออกของอาณาจักรสวรรค์เหนือ ความมืดมิดนี่เองที่ทำให้มันดูพร่างพรายและงดงามยิ่งนัก ดึงดูดความสนใจของผู้ฝึกฝนนับไม่ถ้วนจากอาณาจักรสวรรค์เหนือ ขณะที่มันทะยานผ่านความว่างเปล่า!     “ดูสิ! นั่นคือเรือรบรักษาเสถียรภาพของอาณาจักรเซียนเย่!”     “ใช่แล้ว …

 ชายหนุ่มร่างสูงในชุดคลุมสีดำยืนอยู่ท่ามกลางห้องโถงที่สว่างไสว แสงไฟส่องกระทบใบหน้างามสง่า ราวกับยืนอยู่ใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนอันลึกลับและลึกซึ้ง     “หวู่เชอ!”     มู่หรง ฉางชิง เดินเข้ามาด้วยความตื่นเต้นและประหลาดใจ     “ข้าหาเจ้าไม่ทันแล้วหลังจากกลับไปสู่เส้นทางศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์ โปรดอภัยให้ข้าด้วยเถิด ท่านลุงฉางชิง” …

 “หวู่เชอ เจ้าคือมังกรศักดิ์สิทธิ์ที่ทะยานผ่านเก้าสวรรค์ จงโบยบินอย่างอิสระ หากเจ้าเหนื่อยล้า จงกลับมาได้ทุกเมื่อ ดินแดนสวรรค์เหนือจะเป็นบ้านของเจ้าเสมอ!”     ผู้อาวุโสเทียนจินกล่าว น้ำเสียงของเธอเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ที่ผันผวนและสงบนิ่ง แต่รอยยิ้มกลับปรากฏบนใบหน้า สายตาที่มองเย่หวู่เชอ …