บทที่ 3 คุณเป็นมนุษย์หรือผี?
ร่างที่บอบบางของโจวรั่วหยูสั่นสะท้าน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ: “พี่เป้ยเฉิน!!!” “ฉันเอง” เย่เป้ยเฉินเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เป่ยเฉิน…เย่เป่ยเฉิน!” โจว เทียนห่าว พ่อของโจว รั่วหยู และหลี่ ไห่เซีย แม่ของโจว หวั่นหยู ตกตะลึง มีท่าทีแปลกใจและไม่เชื่อ “เย่เป่ยเฉิน?” “ลูกชายคนเล็กของตระกูลเย่เมื่อห้าปีก่อนน่ะเหรอ?” “ตระกูลเย่ไม่ได้ตายไปตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้วเหรอ?” เหล่าเศรษฐีผู้มั่งคั่งจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ในล็อบบี้ของโรงแรมต่างก็ตกตะลึง “เย่ไป๋เฉิน เจ้าลูกสารเลว เจ้าไม่ตายหรอกหรือ?” คิ้วของจ่าวเอ๋อร์เฉินกระตุกขึ้น จากนั้นเขาก็ตะโกน: “ใครก็ได้ มาจับมันมาให้ฉันที!” “ใช่!” กลุ่มอันธพาลที่ตระกูลจ่าวเกณฑ์มาต่างก็สวมชุดสูทและเฝ้าทุกด้านของล็อบบี้โรงแรมในวันนี้ เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของจ่าวเอ๋อเฉิน…
บทที่ 2 ถอนหมั้น? ถ้าฉันไม่หย่ากับคุณแล้วใครจะพาคุณไปล่ะ?
“เบเชน!!!” เย่เป่ยเฟิงตื่นเต้นมาก เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปกอดเขา “พี่ชาย กลับมาแล้ว กลับมาอีกแล้ว วู้วววว!” ชายหนุ่มวัยผู้ใหญ่ร้องไห้เสียงดัง ดวงตาของเย่เหล่าฉีก็แดงเช่นกัน และเขาพึมพำกับตัวเอง “ดีแล้วที่คุณกลับมา ดีแล้วที่คุณกลับมา” แม่ของเย่เป่ยเฉินเช็ดน้ำตาไม่หยุด เธอนั่งตัวแข็งบนโซฟา มองลูกชายด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา “ครับพี่ชาย คุณแม่ คุณพ่อ ผ่านไปห้าปีแล้ว ผมกลับมาแล้ว” หลังจากอยู่บนเกาะปีศาจมาห้าปี หัวใจของเขากลับแข็งเหมือนหิน แต่ขณะนี้ เสียงของเขายิ่งสั่นเครือกว่าเดิม โจวรั่วหยูก็ตกตะลึงเช่นกัน นางจ้องดูเย่เป่ยเฉินตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อ ชายที่หายตัวไปนานกว่า 5 ปี ก็ได้กลับมาอีกครั้ง…
บทที่ 1 เจ้านายลงมาจากภูเขา และคู่หมั้นถอนหมั้นทันที
เกาะอัลคาทราซ นี่คือคุกที่น่ากลัวที่สุดในโลก มนุษย์ที่แข็งแกร่งน่าสะพรึงกลัวจำนวนเก้าสิบเก้าคนถูกตราหน้าว่าเป็นปีศาจและถูกจองจำไว้ที่นี่ โดยไม่สามารถออกไปได้ตลอดชีวิต “กรุณาออกไปโดยเร็ว เราไม่มีอะไรจะสอนคุณ พี่สาวสิบคนของคุณได้เรียนรู้และจากไปแล้ว กรุณาไปทำร้ายพวกเธอ” ปรมาจารย์ทั้งเก้าสิบเก้าท่านของเย่เป้ยเฉินต่างก็มีเส้นสีดำบนใบหน้าของพวกเขา สาวกคนนี้ขึ้นมาบนเกาะปีศาจเมื่อห้าปีก่อน ในเวลาเพียงห้าปี เขาได้เรียนรู้ทักษะทั้งหมดของเหล่าปีศาจชั้นสูงเก้าสิบเก้าตน ยิ่งกว่านั้น เธอยังเอาชนะพี่สาวผู้อาวุโสทั้งสิบคนที่อยู่ตรงหน้าเธอได้ ทำให้พวกเธออายเกินกว่าที่จะอยู่บนเกาะปีศาจต่อไป และพวกเขาทั้งหมดก็กลับไปยังเมือง “ท่านอาจารย์ ข้าพเจ้าไม่อยากไป เกาะปีศาจคือบ้านของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะไปได้อย่างไร” เย่เป้ยเฉินดูไร้เดียงสา “ฉันจะอ้วกเป็นเลือด!” ปรมาจารย์ทั้งเก้าสิบเก้าของเย่เป้ยเฉินกระจัดกระจายกันในคราวเดียว เห็นผู้ชายคนนี้ยิ้มแบบนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นแน่ๆ ปรมาจารย์ทั้งเก้าสิบเก้าคนเร่งเร้าให้เย่ไป๋เฉินขึ้นเรือเล็กลำเดียวบนเกาะปีศาจและบอกให้เขาออกไป “นี่คือบัตรธนาคารของเรา คุณสามารถถอนเงินจากธนาคารไหนก็ได้ในโลก นี่คือสิ่งตอบแทนจากเราสำหรับคุณ ออกไปจากที่นี่!”…