by 
“มานี่สิ ไอ้สารเลว” ฮันส์คว้าตัวเธอมาไว้ข้างๆ แล้วตบหน้าหยางเฉียนอย่างแรง เขาเยาะเย้ย “เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับเธอหรอก หึ แกก็เลี้ยงกิ๊กอยู่แล้วนี่? ไอ้สารเลว จะให้ผู้ชายพวกนั้นมาทำให้แกพอใจทุกคืนไม่ได้รึไง”
“ไม่นะ ปล่อยเขาไป ปล่อยเขาไป!” หยางเฉียนร้องเสียงแหบพร่า ตบเข้าที่ร่างของเธออย่างแรง “อย่าทำให้เขาลำบากใจนะ ฉันขอร้อง ฉันจะทำทุกอย่างที่เธอขอ ฉันจะทำทุกอย่างที่เธอต้องการ…”
“อีตัวนี่มันอีตัวจริงๆ เลย ยอมเปลืองเงินซื้อผู้ชายให้หมด ชิบหาย!” ฮันส์คำรามลั่น ต่อยเข้าที่ท้องของหยางเฉียน จากนั้นชายที่อยู่ข้างหลังก็ลากหัวหยางเฉียนไปที่มุมหนึ่งของร้านอาหาร แล้วเริ่มต่อยและเตะเธอ
“นี่คุณผู้ชาย นี่มันผิด ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปเถอะ” ชาวต่างชาติคนหนึ่งทนไม่ไหวแล้วลุกขึ้นยืนตะโกน “ถ้ายังทำแบบนี้อีก ฉันจะแจ้งตำรวจ”
“บ้าเอ๊ย แกมาจากไหนเนี่ย รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร” ฮันส์จ้องเขม็งไปที่ชายต่างชาติคนนั้น ก่อนจะชักมีดออกมา
“โอ้ ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ” ชาวต่างชาติคนนั้นรีบถอนหายใจทันที ชาวต่างชาติทุกคนไม่ได้มีปมด้อยแบบฮีโร่ แม้แต่เวลาเจอปัญหา สิ่งสำคัญที่สุดของพวกเขาคือการปกป้องตัวเองก่อน
“ออกไปให้หมดทุกคน นักสืบมาร์ตินเป็นเพื่อนรักของฉัน ถ้าไม่อยากโดนจับก็ออกไปซะ เฮ้ กฎหมายมีไว้สำหรับคนจน มันไม่ใช้กับฉัน” ฮันส์ยิ้มอย่างร้ายกาจ
ในที่สุดคนพวกนั้นก็หยุด พวกเขาลากหัวหยางเฉียนไปหาเย่ห่าวซวน หนึ่งในนั้นจับหัวเธอไว้แล้วยกขึ้นสูงพลางเยาะเย้ย “ไอ้ลูกหมาเอ๊ย นี่ลูกแกนะ ฉันตีแกต่อหน้าเขาแล้ว แกไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียง ฮ่าฮ่า ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าถ้าเราข่มขืนแกในที่สาธารณะ เขาจะทำยังไง”
“โอ้ จู่ๆ ผมก็สนใจข้อเสนอของตัวเองขึ้นมาซะงั้น” ฮันส์หัวเราะ “พวกคุณคิดยังไงบ้าง? ลองดูไหม?”
“เย่… เย่ ไปเร็วเข้า อย่ากังวลเรื่องฉัน” เสียงของหยางเฉียนแผ่วเบามาก แต่เธอยังคงตะโกนอย่างสิ้นหวัง เร่งเร้าให้เย่ห่าวซวนออกจากที่นี่ไปอย่างรวดเร็ว
เย่ห่าวซวนรู้สึกว่ามีบางอย่างในใจที่สะเทือนใจเขาในขณะนั้น ผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขามากนัก และเขาก็ไม่ได้รู้สึกผูกพันกับเธอมากนัก แต่เธอมีจิตวิญญาณบางอย่างที่เย่ห่าวซวนชื่นชอบ
“มีเวลาสามวินาทีที่จะปล่อยเธอลง” เย่ห่าวซวนพูดอย่างใจเย็นพลางชี้ไปที่ฮันส์ “ไม่อย่างนั้น ฉันจะฆ่าแก”
“ฮ่าฮ่า อยากให้ฉันตายนักรึไง ไอ้สารเลว เข้าใจสถานการณ์บ้างไหมเนี่ย ฮ่าฮ่า ไปกินขี้ซะ ไอ้ขยะ” ฮันส์พูดพลางชูนิ้วกลางให้เย่ห่าวซวน เขาคว้าหัวหยางเฉียนแล้วเดินจากไป
“ฉันจะพูดอีกครั้งว่า ให้วางเธอลง” ร่างของเย่ห่าวซวนสั่นไหว และเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าคนเหล่านี้อย่างอธิบายไม่ถูก
“โอ้ ไอ้หมอนี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เห็นชัดไหม” ฮันส์ถามลูกน้องสองคนที่อยู่ข้างหลัง
“ฉันมองเขาไม่ค่อยชัดนะ แต่เขาดูแข็งแกร่งทีเดียว” หนึ่งในนั้นยักไหล่แล้วพูดว่า “โอ้ ฉันคิดว่าหมอนี่น่าจะโดนเย็ดหนักๆ แล้วล่ะ…”
“เฮ้ ไอ้ลูกหมาเอ๊ย แกแค่พยายามจะเกษียณ!” ชายแปลกหน้าคนหนึ่งชี้ไปที่เย่ห่าวซวนแล้วตะโกน “ฉันจะเตะลูกอัณฑะแก…”
วูบ… ร่างของเย่ห่าวซวนพร่าเลือน เขาพุ่งเข้าหาชายคนนั้นด้วยความเร็วราวกับเงา ก่อนจะยื่นมือออกไป
แคร็ก… นิ้วของชายคนนั้นแยกออกทันที และขณะที่เขาเปิดปากและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เย่ห่าวซวนก็ต่อยหน้าเขา
ตุบ… หัวของชายคนนั้นบิดไปทางขวาอย่างผิดปกติขณะที่เขาล้มลงกับพื้นและเงียบไปทันที
“ฆาตกรรม! ฆาตกรรม!”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น ทุกคนในห้องแตกตื่น เย่ห่าวซวนขยับข้อมือ เขาสูญเสียการควบคุมพลังของตัวเองไป เพราะมันกำลังฟื้นตัวอยู่ตลอดเวลา และทุกวันก็อาจนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลง
เหมือนกับวันนี้ เขาไม่อยากให้หมอนี่ตาย เขาแค่อยากสั่งสอนบทเรียนให้หมอนี่ แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าหมัดเดียวจะฆ่าใครได้
“ไอ้สารเลว รู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่” ฮันส์คว้าหัวหยางเฉียนแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว ในมือของเขามีมีดสั้นจ่อที่คอหยางเฉียน
“อ๊ะ…” ชาวต่างชาติอีกคนพุ่งตัวไปข้างหน้า ถือมีดสั้นทหารไว้ในมือ เย่ห่าวซวนคว้าและบิดมันด้วยมือขวา ทันใดนั้นมีดสั้นในมือก็หักออกเป็นสองท่อน
เย่ห่าวซวนคว้ามีดทหารหักไว้ด้วยมือหลัง และหันหลังกลับและแทงมันเข้าที่ต้นขาของชายคนนั้นโดยไม่ลังเล
อ่า… เสียงกรีดร้องดังลั่นราวกับหมูถูกเชือด ชายหนุ่มกุมต้นขาที่เปื้อนเลือดไว้แน่นแล้วถอยกลับ ทว่า เขากลับโชคดีกว่าคนแรก เพราะครั้งนี้เย่ห่าวซวนระมัดระวังตัวมากกว่ามาก แต่ต้นขาของเขาคงจะพังพินาศไปตั้งแต่บัดนี้
“ไอ้เวร แกคือบรูซ ลี ใช่มั้ย” ฮันส์ด่าอย่างโกรธจัดและขู่ว่า “อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้ ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ”
“สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือผู้ชายที่ใช้ผู้หญิงเป็นโล่ห์” เย่ห่าวซวนยิ้มเยาะและก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน
เขาเดินอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้มีการเคลื่อนไหวที่แปลกตา แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ก้าวไป อากาศด้านหลังเขาก็บิดเบี้ยวไปบ้างเพราะความเร็วของเขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหมัดที่เขาโยนออกไปนั้นแทบจะเหมือนไฟที่กำลังโหมกระหน่ำ พุ่งเข้าที่หน้าอกของฮันส์โดยตรง
*ฮึ่ม…* ฮันส์พ่นเลือดออกมาเต็มปาก ทันใดนั้น มีดสั้นในมือก็ขาด เขาล้มลงไปกองกับพื้น กระแทกโต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาดไปมา กว่าเขาจะล้มลงกับพื้น เขาก็แทบจะตายอยู่แล้ว
เย่ห่าวซวนดึงเขาออกจากกำแพงแล้วโยนลงพื้น เพราะกระดูกของเขาหักหลายท่อน เขาจึงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทุกครั้งที่ขยับ
“ไม่นะ อย่าทำแบบนี้ เขา… เขาเป็นคนที่คุณไม่สามารถยุ่งด้วยได้” หยางเฉียนตกใจและรีบวิ่งไปหาเย่ห่าวซวนพร้อมคว้าแขนของเขาไว้
“ในเมื่อเจ้าได้ทำให้เขาขุ่นเคืองไปแล้ว หากเขาไม่ตาย เจ้าคงต้องเผชิญกับปัญหาไม่รู้จบในอนาคต” เย่ห่าวซวนหันกลับมาแล้วพูดว่า “ฟังข้านะ กลับไปจีนเถอะ ที่นี่ไม่เหมาะกับเจ้า”
“ไม่ค่ะ ตอนนี้ฉันกลับไปไม่ได้แล้ว” หยางเฉียนส่ายหน้า รอยยิ้มเศร้าๆ ปรากฏบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น “ถ้าฉันกลับบ้านตอนนี้ เรื่องโกหกทั้งหมดที่ฉันแต่งขึ้นเพื่อครอบครัวจะถูกเปิดเผย และยังมีบางเรื่องที่ฉันยังไม่ได้บอกเธอด้วย ที่จีน ฉันมีคนที่ชอบกำลังเรียนอยู่ ฉันบอกเขาไปว่าฉันทำงานที่นี่ได้ดี”