by 
“หนูน้อย รอแป๊บนึง!”
ขณะที่หนูน้อยกำลังเตรียมตัวออกจากร้านอาหารอย่างมีความสุข กำแหวนเก็บของไว้ในมือแน่น เสียงของเย่อู่เชอก็ดังขึ้นอีกครั้ง ดังก้องไปทั่วร้าน ทุกคนเลิกคิ้ว ก่อนจะเผยรอยยิ้มเย็นชา “รู้แล้ว!”
เด็กหญิงตัวน้อยที่เดิมทีดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น กลับสั่นสะท้านขึ้นมาทันที แต่ก็ยังหยุดนิ่งและหันกลับมาช้าๆ มือเล็กๆ ของเธอยังคงกำแหวนเก็บของไว้แน่น เธอเหลือบมองอย่างลังเล แต่ยังคงพูดกับเย่อู่เชออย่างขลาดเขลาว่า “ท่านอาจารย์ ท่าน…ต้องการคืนดอกไม้หรือไม่?”
เสียงของเด็กหญิงสั่นเล็กน้อย แม้จะมีเสียงสะอื้นคลอ น้ำตาไหลอาบดวงตากลมโต แต่เธอยังคงพูดอย่างกล้าหาญ “ถ้าท่านต้องการคืนดอกไม้จริงๆ…ไม่…ไม่เป็นไร…ฉันยินดี…”
เด็กหญิงตัวน้อยเคยประสบเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนหลายครั้ง ลูกค้าบางคนกัดฟันซื้อดอกไม้ไป แต่สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็ยังคงเสียใจอย่างหนักและเลือกที่จะผิดคำพูดและเรียกร้องเงินคืน
ในสายตาของเด็กหญิง พฤติกรรมของเย่หวู่เชอนั้นชัดเจนถึงการเรียกร้องเงินคืน บ่งบอกว่าเขาไม่อยากซื้อมันอีกแล้ว
ถึงแม้เด็กหญิงจะลังเลและผิดหวัง แต่เธอก็ไม่อยากถูกบังคับให้ซื้อ
เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหญิง ชายโต๊ะข้างๆ โต๊ะของเย่หวู่เชอก็แสยะยิ้มเยาะเย้ยอย่างเย็นชา เขามองไปที่เย่หวู่เชอที่สวมเสื้อคลุมสีดำ แล้วหัวเราะเยาะเย้ย “เจ้าขี้ขลาดไร้ค่า! ข้าคิดว่าเจ้ามีความสามารถมาก มีค่ามหาศาล แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าแค่แสร้งทำเป็นเล่น! น่าขันสิ้นดี! ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าคงต้องหาทางมุดเข้าไปในรอยแตกของดินเสียแล้ว ถ้าเจ้าไม่มีเงินก็อย่ามาทำเป็นรู้ดี จิ๊ จิ๊ น่าอับอายขายหน้า!”
ชายคนนั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ราวกับในที่สุดก็ได้ปลดปล่อยลมหายใจที่กลั้นไว้ รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
ทว่า ความโลภและความอาฆาตพยาบาทในแววตาของเขาขณะมองเย่หวู่เชอกลับทวีความรุนแรงขึ้น!
“แก่นหยวนระดับต่ำหนึ่งร้อย! เจ้าเด็กนี่มันแกะอ้วนจริงๆ! ในเมื่อเขามาอยู่ในมือข้า จ้าวซาน ถ้าฉันปล่อยเขาไป สวรรค์จะสาปแช่งข้าไหม? เงิน! เงิน! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”
ชายคนนี้ชื่อจ้าวซาน เป็นอันธพาลท้องถิ่น มีชื่อเสียงในด้านวิธีการอันโหดเหี้ยมและเจ้าเล่ห์ เขาเชี่ยวชาญในการเล็งเป้าหมายไปที่ผู้คน ปล้นเงิน และแม้กระทั่งฆ่าเพื่อเอาทรัพย์สมบัติ เขามีเงินติดตัวอย่างน้อยสามร้อย หรืออาจจะห้าร้อย
เหตุผลที่จ้าวซานยังคงใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายก็เพราะเขามีสายตาที่ดี เขาไม่เคยยั่วยุกลุ่มผู้ฝึกตน และไม่เคยยั่วยุผู้มีอุปการคุณที่ร่ำรวยอย่างแท้จริง เขามุ่งเป้าไปที่ผู้ฝึกตนที่ดูอ่อนแอและเปราะบางโดยเฉพาะ
ด้วยวิธีนี้ เขาจึงประสบความสำเร็จและยังคงหลบหนีอยู่ได้เกือบตลอด
จ้าวซานมาที่ร้านอาหารแห่งนี้ทุกวันเพื่อหาเป้าหมายที่เหมาะสม วันนี้เดิมทีเขาตั้งใจจะสนุกสนานกับเด็กหญิงโรยดอกไม้ตัวน้อย แต่กลับบังเอิญได้พบกับเย่หวู่เชอแทน
ในสายตาของจ้าวซาน เย่หวู่เชออยู่คนเดียว ราวกับคนแปลกหน้า ดูเหมือนจะมีทรัพย์สมบัติบ้าง แต่ไม่ถึงกับร่ำรวยมหาศาล เป็นเป้าหมายที่เหมาะเจาะสำหรับการเอารัดเอาเปรียบ!
นั่นเป็นเหตุผลที่จ้าวซานเคยเย้ยหวู่เชอมาก่อน มันเป็นการทดสอบที่จงใจ!
ราวกับกำลังจินตนาการถึงความสุขที่ได้เหยียบย่ำและทำลายชายชุดดำผู้นี้ ดวงตาที่ดุร้ายของจ้าวซานแดงขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นเจตนาที่โหดร้ายและกระหายเลือด
ในขณะนั้น เด็กหญิงตัวน้อยเดินกลับไปที่โต๊ะของเย่หวู่เชออย่างช้าๆ ดวงตากลมโตของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เศร้าโศกอย่างที่สุด
ทันใดนั้น รอยยิ้มเยาะเย้ยของจ้าวซานก็จางหายไป ดวงตาของเด็กหญิงหรี่ลง เสียงหนึ่งที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มจางๆ ก็ดังออกมาจากใต้เสื้อคลุมสีดำอีกครั้ง
“ฮิฮิ เด็กน้อย ข้าไม่ได้บอกว่าข้าต้องการคืนดอกไม้ ข้าแค่บอกให้เจ้าหยุดว่าดอกไม้อีกแปดดอกในตะกร้าของเจ้า… ข้าจะเอาทั้งหมด”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งร้านก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดอีกครั้ง!
รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้คนพลันแข็งค้าง บางคนถึงกับตัวสั่นจนไวน์หกเลอะเทอะ! พวก
เขาไม่ควรจะคืนดอกไม้ให้หรือ?
แต่ตอนนี้ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่คืนดอกไม้ให้เท่านั้น พวกเขายังซื้อดอกไม้ของขอทานตัวน้อยทั้งหมดอีกด้วย!
เป็นไปได้อย่างไร?
พวกเขาฟังผิดไป
หรือเปล่า? หรือหมอนี่เสียสติไปแล้ว?
ใช้เงินหยวนระดับต่ำเก้าร้อยเหรียญซื้อดอกไม้ไร้ประโยชน์เพียงไม่กี่ดอก?
นี่คือความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวของลูกค้าทุกคนในร้าน ณ ขณะนั้น ทุกคนจ้องมองร่างของชายในชุดคลุมสีดำอย่างตั้งใจ พยายามยืนยันว่าพวกเขาฟังผิดไปจริง ๆ
แตก!
จ้าวซานผู้ซึ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเยาะเย้ย กลับหักตะเกียบในมืออย่างกะทันหัน หายใจติดขัด!
นัยน์ตาที่เคยเต็มไปด้วยความโหดร้ายและความกระหายเลือดกลับหดตัวลงอย่างรุนแรง เผยให้เห็นแววตาที่ไม่อยากเชื่อ!
“อะไรนะ…หมอนี่พูดอะไรนะ? เขาอยากจะซื้อดอกไม้ขอทานน้อยๆ ทั้งหมดนี่จริงเหรอ? นี่…นี่มันแก่นหยวนระดับต่ำเก้าร้อยเต็ม!”
จ้าวซานกระตุกเปลือกตา เขารู้ว่าไม่ได้ฟังผิด ชายในชุดคลุมสีดำพูดแบบนั้นจริงๆ
จ้าวซานไม่มีเวลามาเยาะเย้ยเย่หวู่เชออีกต่อไป ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เย่หวู่เชอ ราวกับพยายามยืนยันอะไรบางอย่าง ลมหายใจของเขาเริ่มถี่ขึ้นเล็กน้อย!
เด็กหญิงตัวน้อยที่เดินช้าๆ เข้ามาหาเย่หวู่เชอสั่นเทา ดวงตากลมโตพร่ามัวจ้องมองร่างสูงผอมเพรียวในชุดคลุมสีดำ แววตาสับสนพร่าเลือน!
“ท่าน…ท่าน…ท่านพูดอะไรนะ?”
เด็กหญิงตัวน้อยก็สงสัยว่าเธอฟังผิดไป ท่านผู้ใจดีคงไม่คืนดอกไม้หรอก เขาต้องการซื้อดอกไม้ที่เหลือทั้งหมดให้เธอ
“ข้าบอกว่า…ข้าต้องการดอกไม้ของท่านทั้งหมด”
เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้ง เย่หวู่เชอโบกมือขวาเบาๆ ไปที่โต๊ะไวน์!
ในชั่วพริบตา รัศมีแห่งพลังหยวนอันบริสุทธิ์แผ่ซ่านไปทั่วร้านอาหาร บนโต๊ะปรากฏไขกระดูกหยวนเกรดต่ำสีดำสนิทแปดร้อยชิ้นเรียงอย่างประณีต!
จ้าวซานที่จ้องมองเย่หวู่เชออย่างตั้งใจก็แดงก่ำขึ้นมาทันที!
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง ความโลภ และความปิติยินดี ลมหายใจที่พุ่งพล่านอยู่แล้วก็หนักอึ้ง!
“ไขกระดูกหยวนเกรดต่ำเก้า…เก้าร้อย! หมอนี่รวยมาก! และเขาต้องมีมากกว่านั้นอีก! ฉันรวย! ฉันรวย! แกะอ้วนตัวนี้กำลังกลิ้งเงิน! ทั้งหมดเป็นของฉัน! ไขกระดูกหยวนเกรดต่ำทั้งหมดนี้เป็นของฉัน จ้าวซาน!”
จ้าวซานคำรามอย่างตื่นเต้น เขาไม่สนใจว่าเย่หวู่เชอจะบ้าหรือแค่โยนเงินทิ้ง เขาแค่อยากฆ่าเย่หวู่เชอตอนนี้และเอาไขกระดูกหยวนทั้งหมดไป!
ดวงตากลมโตของเด็กหญิงจ้องมองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยไขกระดูกหยวนเกรดต่ำ ความเศร้าโศกในอดีตของเธอหายไปในทันที ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นและความสุขอย่างที่สุด!
“ท่านเจ้าข้า! ขอบพระคุณ! ขอบพระคุณ…”
เด็กหญิงร้องไห้ด้วยความดีใจ ดวงตาของเธอ แก่นแท้หยวนระดับต่ำเหล่านี้อาจกลายเป็นยารักษาโรคของมารดาได้ บางทีด้วยแก่นแท้หยวนระดับต่ำเหล่านี้ แม่ของเธออาจจะหายเป็นปกติได้
เย่หวู่เชอยิ้มจางๆ ภายใต้เสื้อคลุม แก่นแท้หยวนระดับต่ำแปดร้อยชิ้นก็พุ่งเข้าไปในแหวนเก็บของของเด็กหญิงทันที
เด็กหญิงรีบหยิบตะกร้าเก่าของเธอลง หยิบดอกไม้วิญญาณสวรรค์ที่เหลืออีกแปดดอกออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วยืนเขย่งเท้าเพื่อมอบให้เย่หวู่เชอด้วยมือทั้งสองข้าง ความกตัญญูของเธอเปี่ยมล้น เย่
หวู่เชอใส่ดอกไม้วิญญาณสวรรค์แปดดอกลงในแหวนหยวนหยางของเขา เมื่อมองเด็กหญิงที่ยังคงก้มหัวอยู่ สายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นความโลภอันร้อนแรงในดวงตาของจ้าวซานที่โต๊ะข้างๆ รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขาอย่างช้าๆ!