by 
จินอ้าวคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ความเกลียดชังและความเคียดแค้นที่มีต่อโหยวเฟินพุ่งถึงขีดสุด!
“ไอ้เวรนั่น! มันทำให้ข้าต้องโจมตีท่านชายเย่! ไอ้สารเลว! มันกำลังไล่ล่าความตาย! ขยะอย่างมด สมควรตายเป็นพันเท่า!”
จินอ้าวคำรามอย่างเดือดดาล แต่ความกลัวบนใบหน้ากลับทวีความรุนแรงขึ้น หลังของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นยะเยือก ความหวาดกลัวที่เงียบงันก่อตัวขึ้นภายใน บดบังความเกรงขามที่มีต่อเย่หวู่เชออย่างสิ้นเชิง!
คนอื่นอาจไม่รู้ว่าเย่หวู่เชอเป็นใคร แต่จินอ้าวจะไม่รู้ได้อย่างไร?
หลังจากการแข่งขันรอบคัดเลือกของมณฑลกระดูกมังกรแห่งดวงดาว จินอ้าวไม่ได้ออกจากตระกูลชิงชิวทันที แต่อยู่ต่อเพื่อติดตามการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศของศึกยุทธ์ยุทธ์ยุทธ์ยุทธ์ยุทธ์ยุทธ์
เขาเฝ้ามองเย่หวู่เชอก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุด ในที่สุดก็กลายเป็นแชมป์ของรอบชิงชนะเลิศศึกยุทธ์ยุทธ์ยุทธ์ เข้าร่วมหอศักดิ์สิทธิ์แห่งดวงดาว และกลายเป็นอันดับหนึ่งที่ไม่มีใครโต้แย้งในหมู่คนรุ่นใหม่ของดวงดาว!
รุ่งโรจน์ด้วยเกียรติยศ เกียรติยศอันไร้ขอบเขต!
ต่อมาเขายังได้รู้ว่าเย่หวู่เชอเป็นตัวแทนของท้องฟ้ายามค่ำคืนในงานจักรพรรดิ ทำให้อาณาจักรท้องฟ้ายามค่ำคืนกลายเป็นอาณาจักรท้องฟ้ายามค่ำคืน นับเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่!
ทั่วทั้งอาณาจักรท้องฟ้ายามค่ำคืน สถานะและความแข็งแกร่งของเย่หวู่เชอนั้นเหนือกว่าอาณาจักรเหนือธรรมชาติไปไกล ไปถึงระดับที่ไม่อาจจินตนาการได้!
นี่เป็นเพียงข้อมูลที่จินอ้าวรู้ แต่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะปลูกฝังความเคารพและความเกรงขามอย่างไม่มีขอบเขตให้กับเย่หวู่เชอ ทำให้เขากลายเป็นไอดอลตลอดชีวิตและเป็นเกียรติที่ได้รู้จักเขา! แต่จินอ้าว
ไม่เคยคาดคิดว่าโหยวเฟินจะส่งเขามาจัดการกับเย่หวู่เชอ!
จินอ้าวกัดฟัน เจตนาฆ่าที่มุ่งสู่โหยวเฟินแทบจะระเบิด!
แต่จินอ้าวกลับฝังศีรษะลึกลงไปอีก คุกเข่าลงต่อหน้าเย่หวู่เชอ ไม่กล้าขยับ รอคอยชะตากรรมของเย่หวู่เชอ จิน อ้าว
คุกเข่าอยู่นานถึงหนึ่งในสี่ของชั่วโมงเต็ม
ด้านหลังเขา ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขากว่าสิบคน ณ แดนวิญญาณพิภพอันสมบูรณ์แบบก็คุกเข่าลง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและงุนงง ในสายตาของพวกเขา ท่านจินอ้าวช่างเปล่งประกายเหลือเกิน!
แต่บัดนี้ ท่านจินอ้าวกลับกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มในชุดดำด้วยความตกตะลึง!
สวรรค์!
พวกเขาได้ยั่วยุสิ่งมีชีวิตอันน่าสะพรึงกลัวชนิดใดกัน?
“หากเจ้าไม่เอ่ยคำเหล่านั้นในทันทีที่ก้าวเข้าสู่ดินแดนสวรรค์เหนือ เจ้าคงตายไปแล้ว”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เสียงเย็นชาของเย่หวู่เชอดังขึ้น ชัดเจนในความเงียบสงัดดุจความตาย
เช่นเดียวกับที่เย่หวู่เชอกล่าว หากจินอ้าวไม่ได้กล่าวคำเหล่านั้นก่อนหน้านี้ เขาคงไม่มีวันแสดงความเมตตา อย่างไรก็ตาม จากคำพูดของจินอ้าว ทำให้เย่หวู่เชอสามารถรับรู้ได้ว่าจินอ้าวไม่ได้รู้เรื่องการรุกรานดินแดนสวรรค์เหนือของสำนักโหยวหยุน และไม่ได้เข้าร่วมด้วย
คำพูดของเย่หวู่เชอทำให้จินอ้าวรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เพราะเขารู้ว่าคำพูดของเย่หวู่เชอหมายความว่าเขาจะไม่ถูกลงโทษ
“จินอ้าวขอบคุณท่านชายเย่ที่ไว้ชีวิตข้า!”
จินอ้าวโค้งคำนับเย่หวู่เชออย่างลึกซึ้งอีกครั้ง ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ว่ารอดพ้นจากภัยพิบัติได้ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เขาพูดด้วยความเคารพ น้ำเสียงสั่นเครือ
จินอ้าวจึงลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง หลังยังคงโค้งคำนับเล็กน้อย แสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนต่อเย่หวู่เชออย่างที่สุด ทว่าหัวใจของเขาไม่ได้เปี่ยมล้นด้วยความเย่อหยิ่ง หากแต่เปี่ยมล้นด้วยความภาคภูมิใจอย่างล้นเหลือ!
“ในที่สุด ข้าก็ได้พบท่านชายเย่อีกครั้ง!”
หัวใจของจินอ้าวเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นเมื่อมองดูร่างสูงเพรียวในชุดคลุมสีดำเบื้องหน้า เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกไม่รู้จบ
แต่แล้วเขาก็พูดด้วยความเคารพอย่างที่สุดว่า “รายงานท่านชายเย่ ข้าไม่ทราบสถานการณ์ของท่านชายเย่เลย แต่เนื่องจากบิดาของข้าเคยเป็นหนี้บุญคุณท่านมาก่อน ข้าจึงมาปรากฏตัวที่นี่ หากข้ารู้ว่าดินแดนสวรรค์เหนือเป็นบ้านเกิดของท่านชายเย่ ข้าคงไม่ปล่อยให้ท่านเฟินได้มีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีก!” ขณะ
ที่เขาพูด จินอ้าวมองท่านชายเย่ที่กำลังหวาดกลัวอยู่แล้ว ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยเจตนาฆ่าราวกับแมกมาเดือดพล่าน!
แต่แล้วจินอ้าวก็เหลือบไปเห็นเฟิงไฉ่เฉินยืนเอามือไพล่หลังอยู่ไกลๆ หัวใจก็สั่นไหวอีกครั้ง!
“ไม่เพียงแต่นายน้อยเย่อยู่ที่นี่ นายน้อยเฟิงก็อยู่ที่นี่ด้วย! ให้ตายเถอะ! ข้าลืมไปเลย ทั้งนายน้อยเย่และนายน้อยเฟิงมาจากแดนสวรรค์เหนือ! โย่วเฟิน! ถ้าข้าไม่ฆ่าเจ้าวันนี้ ข้า จินอ้าว จะยังยืนอยู่เคียงข้างนายน้อยเย่ได้หรือไม่?”
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เจตนาฆ่าของจินอ้าวที่มีต่อโย่วเฟินก็พุ่งสูงสุด
เย่หวู่เชอยังคงนิ่งเงียบเมื่อได้ยินคำพูดของจินอ้าว สายตาของเขาเปลี่ยนจากจินอ้าวไปยังโย่วเฟินแล้ว เสียงเย็นชาดังขึ้นอีกครั้ง
“เอาล่ะ เจ้ามีไพ่เด็ดอะไรอีก? จัดการมันให้หมด ข้ารออยู่” เมื่อ
ได้ยินคำพูดของเย่หวู่เชอ โย่วเฟินก็ทรุดตัวลงทันที มือขวาของเขาชี้ไปที่เย่หวู่เชออย่างดุเดือด หยาดเหงื่อเม็ดโตไหลลงหน้าผาก ใบหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นสะท้านราวกับใบไม้ ความไม่เชื่อและความกลัวอันไร้ขอบเขตปะปนอยู่ในแววตาของเขา ทำให้หัวของเขารู้สึกเหมือนจะระเบิด!
“เจ้า…เจ้า…”
“เจ้ากล้าดียังไง!!”
เมื่อเห็นโยวเฟินยังคงกล้าชี้นิ้วไปที่เย่หวู่เชอ จินอ้าวก็คำรามออกมา เส้นด้ายสีทองพุ่งขึ้น ดวงตาของเขาเปล่งประกายแสงจ้า รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวที่หาที่เปรียบมิได้ระเบิดออกมา ห่อหุ้มโยวเฟินไว้โดยตรง!
*ป๊าบ!*
โยวเฟินถูกฟ้าผ่ากระหน่ำ ร่างกายกระเด็นปลิวว่อน เลือดไหลทะลักราวกับหมาตาย
“เจ้าเป็นอะไร? เจ้ากล้าดีอย่างไรกับท่านชายเย่เช่นนั้น? เจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านชายเย่คือใคร? เจ้ารู้ความสัมพันธ์ระหว่างอาณาจักรสวรรค์เหนือกับท่านชายเย่หรือไม่? เจ้ากำลังแสวงหาความตาย กล้ารุกรานอาณาจักรสวรรค์เหนือ! เจ้าอาจตายได้เป็นพันเป็นหมื่นครั้ง และไม่น่าเสียดายเลย!”
“อย่าพูดถึงเจ้าเลย ไอ้ขยะ ต่อให้นายน้อยเย่อยากจะบดขยี้ข้า มันก็ง่ายกว่าบดขยี้มดเป็นหมื่นเท่า!” “
และเจ้า แม้แต่ตายด้วยน้ำมือของนายน้อยเย่ก็ไม่มีสิทธิ์!”
เสียงคำรามของจินอ้าวดังลั่น เขาหวาดกลัวอย่างแท้จริง!
ใกล้จะถึงแล้ว!
เขาเกือบถูกโยวเฟินฆ่าตาย และถึงตายก็ไม่มีทางที่จะแสวงหาความยุติธรรมได้ จินอ้าวจะไม่เกลียดโยวเฟินได้อย่างไร?
ไม่มีผู้ฝึกตนสวรรค์เหนือคนใดในแกรนด์แคนยอนรอยแยกสวรรค์เอ่ยปากพูด แต่เมื่อได้ยินคำพูดของจินอ้าว ลมหายใจของพวกเขาก็หนักหน่วงขึ้น สายตาที่มองไปที่เย่หวู่เชอเต็มไปด้วยความศรัทธาและการบูชาอย่างหาที่สุดมิได้!
ผู้ฝึกตนแดนสวรรค์ระดับตำนาน! การ เคารพ
เย่หวู่เชอเช่นนี้—มันเหมือนความฝัน
อาจารย์เซียนผาสวรรค์และคนอื่นๆ ผ่อนคลายลงอย่างสิ้นเชิง เผยรอยยิ้มที่ตื่นเต้น
เพื่อนเก่าของเย่หวู่เชอ เช่น ซีเหมินจุน, ชิวไห่เยว่, ฟางเหอ และน่าหลันเหยียน ต่างตื่นเต้นยิ่งกว่า ใบหน้าแดงก่ำ
ในระยะไกล ท่ามกลางเหล่าผู้ฝึกฝนแห่งสวรรค์เหนือ มู่หรงฉางชิง มองดูร่างสูงเพรียวในความว่างเปล่า ต่างก็หลั่งน้ำตาออกมา!
มู่หรงปิงหลานยืนอยู่ด้านหลังมู่หรงฉางชิง กำมือเรียวแน่น ข้อนิ้วขาวซีด ดวงตางดงามสะท้อนภาพเย่หวู่เชอ หัวใจของเธอเต้นแรงอีกครั้ง!
เย่หวู่เชอร่วงหล่นลงมาอย่างหนักหน่วงจนไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเหลือบมองเขา แม้แต่ส้นเท้าของเขา!
เย่หวู่เชอเปรียบเสมือนมังกรผู้ยิ่งใหญ่ที่ทะยานขึ้นสู่สรวงสวรรค์ บินคำรามอย่างภาคภูมิใจไปทั่วโลก ขณะที่มู่หรงปิงหลานเปรียบเสมือนมดที่ถูกทิ้งลงสู่พื้นดิน
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ชายหนุ่มผู้นี้เคยหมั้นหมายกับนาง…
ณ บัดนี้ ไม่มีใครรู้เลยว่าความรู้สึกของมู่หรงปิงหลานนั้นซับซ้อนเพียงใด
“ท่านชาย! ท่านชาย ท่านฆ่าข้าไม่ได้! ท่าน… ท่านติดหนี้บุญคุณข้า!”
เสียงคำรามของจินอ้าวในที่สุดก็ทำให้โยวเฟินรู้สึกถึงความกลัวเกินขอบเขต โหยวเฟินโหยวโหยวอย่างบ้าคลั่ง เขายังคงไม่เข้าใจว่าเรื่องราวจบลงเช่นนี้ได้อย่างไร