by 
“หนุ่มน้อย วางผู้หญิงคนนี้ลง นี่เป็นรางวัลสำหรับนาย” หลี่เฉียงและคนอื่นๆ วิ่งไล่ตามเขาไป แล้วเขาก็โยนปึกธนบัตรไปให้เย่ห่าวซวน
“นี่มันน้อยไปหน่อยไหม?” เย่ห่าวซวนหันกลับมาและยิ้ม
“บอกแล้วไงว่าอย่าโลภมาก ฉันให้เกียรติเธอแล้วด้วยเงินน้อยๆ นี้” หลี่เฉียงโกรธจัด เขาเพิ่งจะโยนเงินออกไปเกือบพันดอลลาร์สหรัฐฯ ซึ่งมากพอให้นักศึกษายากจนพวกนั้นทำงานได้หนึ่งสัปดาห์
“ฉันไม่อยากให้เธอดูถูกฉัน” เย่ห่าวซวนลุกขึ้นยืนและพูดอย่างใจเย็น “เราทั้งคู่เป็นคนจีน เธอสามารถจีบสาวแล้วให้นอนบนเตียงได้ตามใจชอบ แต่วิธีนี้มันดูไม่ให้เกียรติไปหน่อย”
“เจ้าเป็นใครกัน? ข้าจะใจดีหรือไม่ก็ตาม เจ้าจะรู้สึกอะไรกับข้า” หลี่เฉียงพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ไม่ใช่เรื่องของฉันหรอก แต่ผู้หญิงคนนี้เพิ่งมาชนฉันเข้าที่แขน ฉันจะรอให้เธอตื่นแล้วชดเชยให้” เย่ห่าวซวนกล่าว
“เจ้าโง่หรือ?” น้องชายข้างหลี่เฉียงทนความเจ็บปวดพลางชี้ไปที่เย่ห่าวซวนแล้วพูดว่า “ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ และอย่ามายุ่งเรื่องของพวกเรา…”
เย่ห่าวซวนยื่นมือออกมาอย่างกะทันหัน จับนิ้วของชายคนนั้นแล้วบิดเบาๆ ชายคนนั้นกรีดร้องและถอยกลับไป
ด้วยเหตุผลบางประการ เย่ห่าวซวนรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำนี้มาก เขารู้สึกว่ามันเป็นการดูถูกและไม่เคารพเขา…
“ฉันดูโง่ในสายตาคุณเหรอ?” เย่ห่าวซวนพูดกับหลี่เฉียงอย่างจริงจัง เขากดมือขวาลงบนบาร์ข้างหนึ่ง รอยฝ่ามือก็ปรากฏขึ้นบนบาร์ทันที
หลี่เฉียงมองรอยมือบนแท่งเหล็กด้วยความตกตะลึง แย่ล่ะสิ อาจารย์ท่านนี้มันทำจากคอนกรีต เย่ห่าวซวนทิ้งรอยมือไว้ได้ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ แบบนี้มันปกติเหรอ
“อะไรนะ…นายจะทำอะไร ฉันบอกนายแล้วว่าอย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น” หลี่เฉียงพูดตะกุกตะกัก
“ฉันไม่อยากยุ่งเรื่องของคนอื่น” เย่ห่าวซวนยิ้มและพูดว่า “แต่ฉันไม่พอใจพฤติกรรมของคุณจริงๆ…”
“คุณต้องการอะไร” หลี่เฉียงรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก
“ออกไปจากที่นี่ซะ ไม่งั้นฉันจะทิ้งรอยฝ่ามือไว้บนตัวเธอ เลือกสักอย่างสิ” เย่ห่าวซวนพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ไปกันเถอะ…” หลี่เฉียงกัดฟันแล้วเดินออกไปพร้อมกับน้องชายของเขา
แต่ทันทีที่เขาหันกลับมา เขาก็ยื่นมือขวาออกมาอย่างกะทันหันและโปรยผงในมืออีกครั้ง ผงนี้มีฤทธิ์ทำให้มึนเมาต่อผู้หญิง และผู้ชายก็เช่นกัน
ผงนี้แพร่เชื้อในอากาศได้รุนแรงมาก ชายคนนั้นกระจายผงออกไป ท้องฟ้าเต็มไปด้วยผงสีขาว ผงนั้นโดนศีรษะของเย่ห่าวซวน
หลี่เฉียงยิ้มกว้าง เขาอยากรู้ว่าเย่ห่าวซวนจะพ่ายแพ้อย่างไร เขาไม่เคยสูญเสียครั้งใหญ่เช่นนี้มาก่อนตั้งแต่เด็ก เขาสาบานว่าครั้งนี้จะต้องฆ่าเย่ห่าวซวนให้ได้
แต่มีเรื่องน่าประหลาดใจเกิดขึ้น เย่ห่าวซวนใช้มือขวาฟาดออกไป ฝ่ามือขวาของเขาราวกับเครื่องดูดฝุ่น ผงสีขาวบนท้องฟ้าตกลงมาในมือของเย่ห่าวซวนทันที เย่ห่าวซวนกำมือขวาแน่น ผงที่มีคุณสมบัติทางยาอันทรงพลังเหล่านี้ก็หายไปอย่างกะทันหัน
“เจ้า เจ้า…” หลี่เฉียงตกตะลึง เขากลัวจนตัวสั่น ชายคนนี้หันหลังวิ่งหนีไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ปัง… เย่ห่าวซวนปล่อยหมัดขวาขึ้นกลางอากาศ หมัดของเขากระแทกเข้าที่หลังของชายคนนั้นอย่างแรง หลี่เฉียงพ่นเลือดออกมาเต็มปาก ก่อนจะล้มลงกับพื้นอย่างแรง
“คุณไม่เคยเปลี่ยนเลย” เย่ห่าวซวนยิ้มเยาะและเดินไปข้างหน้า
“ได้โปรด ไว้ชีวิตข้าได้โปรด ไว้ชีวิตข้าเถิด พี่ใหญ่ ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว จะให้เงินเจ้าทำไม พ่อข้ารวยมาก ไม่งั้นข้าจะเป็นหมาของเจ้า แล้วข้าจะแนะนำเจ้าให้รู้จักกับสาวๆ มากมาย” หลี่เฉียงหวาดกลัวแทบสิ้นสติ หมัดของเย่ห่าวซวนที่พุ่งขึ้นฟ้าเมื่อครู่นี้เต็มไปด้วยความโกรธ เกือบจะทำให้ชายคนนี้กระดูกสันหลังหัก ตอนนี้เขากำลังคิดหาทางเอาใจเย่ห่าวซวนอย่างสิ้นหวัง หากเขาได้รับโอกาสอีกครั้ง เขาสัญญาว่าจะอยู่ห่างจากเย่ห่าวซวน
“หยุดก่อน คุณเป็นใคร รู้ไหมว่าที่นี่บ้านใคร” ทันใดนั้น บาร์เทนเดอร์คนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกลุ่มน้องชาย
ที่นี่ในแอฟริกา ชาวจีนเป็นชนกลุ่มใหญ่ที่สุด ถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่ไชน่าทาวน์แล้ว แต่มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าที่นี่มีชาวจีนอยู่มากมาย ดังนั้นคนส่วนใหญ่ที่มาดูที่นี่จึงเป็นชาวจีน
“พี่หลี่ พี่ต้าหลี่ ช่วยข้าด้วย ข้าคือหลี่เฉียง โปรดช่วยข้าด้วย” หลี่เฉียงคำรามสุดเสียง ราวกับว่าเขาได้พบกับผู้ช่วยชีวิต
“หลี่เฉียง? แกสร้างปัญหาอะไรอีกแล้ว? ไอ้สารเลว พ่อแกสั่งให้ฉันคอยจับตาดูแกดีๆ แต่แกก็ยังสร้างปัญหาให้ชั้นอยู่เรื่อย” ชายชื่อต้าหลี่คำรามอย่างหัวเสีย
“พี่ชายต้าหลี่ ข้ารู้ว่าข้าผิด โปรดช่วยข้าด้วย…” หลี่เฉียงกลัวจนแทบสิ้นสติ และตอนนี้เขาแค่อยากกำจัดเย่ห่าวซวนให้เร็วที่สุด
“พี่ชาย ท่านมาจากไหนหรือครับ เพื่อนผมดูไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ผมไม่รู้ว่าเขาทำให้คุณขุ่นเคืองอย่างไร โปรดอดทนอีกนิดนะครับ” ต้าหลี่พูดกับเย่ห่าวซวนอย่างตรงไปตรงมา
“ไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะทำให้ฉันขุ่นเคืองแค่ไหน แต่เขากำลังเล่นๆ อยู่ที่นี่” เย่ห่าวซวนกล่าว “ฉันเป็นคนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น น่าเสียดายที่ฉันไม่พอใจเขา”
“นี่น้องชายฉัน ถึงเขาต้องได้รับบทเรียน ก็ควรเป็นฉัน ยังไม่ถึงตาเธอหรอก ฉันขอโทษแทนเขา ฉันให้เกียรติเธอมากพอแล้ว ปล่อยเขาไปเร็วๆ นะ” ต้าหลี่เกอโบกมือให้เย่ห่าวซวนอย่างร้อนใจ
เขาเป็นเจ้านายที่นี่ ไม่ใหญ่หรือเล็กเกินไป เขาพูดจาสุภาพไปหมดแล้วเมื่อกี้นี้ ถ้าเย่ห่าวซวนไม่ไป แสดงว่าเขาไม่ได้ให้เกียรติเขา เขามักจะใช้หมัดจัดการกับคนที่ไม่ให้เกียรติเขา
“ไม่ต้องไปสอนเขาหรอก ฉันมีนิสัยชอบสอนคนอื่นเองอยู่แล้ว ถ้าไม่ชอบเขา” เย่ห่าวซวนพูดพร้อมรอยยิ้ม เขาเหยียบหลี่เฉียงที่กำลังพยายามวิ่งหนี แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นวันนี้ฉันจะสอนคนๆ นี้แน่นอน”
“เจ้าไม่แสดงหน้าข้าเลย เจ้ารู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร” ต้าหลี่เกอมองเย่ห่าวซวนด้วยรอยยิ้มเยาะ
“ฉันไม่รู้” เย่ห่าวซวนส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “แต่เรื่องนี้ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับการที่ฉันสอนบทเรียนให้คนอื่นมากนัก”
“มันสำคัญนะ” ต้าหลี่เกอหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “นี่คือคนของเขา ปกติฉันจะปกป้องเขา ถ้าเธอกล้าแตะต้องเขาวันนี้ ฉันรับรองว่าศพของเธอจะโผล่ที่ชายหาดพรุ่งนี้ ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน เราพนันกันดูก็ได้”
“ฉันก็ดื้อเหมือนกัน ยิ่งนายพูดแบบนี้ ฉันก็ยิ่งอยากลอง” เย่ห่าวซวนยิ้มกว้าง แล้วจู่ๆ เขาก็เหยียบมือที่ยื่นออกมาของหลี่เฉียงอย่างแรง
โครม… หลี่เฉียงเกือบเป็นลมกรีดร้อง มือของเขาบิดเบี้ยวเพราะฝีเท้าของเย่ห่าวซวน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแรงเตะของเย่ห่าวซวนนั้นรุนแรงเพียงใด อย่างน้อยเขาก็ทำให้มือของเขาแตกละเอียด พูดง่ายๆ ก็คือ มือของเขาคงฟื้นตัวได้ยาก
“หลี่เฉียง…” ต้าหลี่เกอรู้สึกประหลาดใจ เขาเห็นถึงพลังเตะของเย่ห่าวซวนอย่างชัดเจน แม้จะไม่ได้เหยียบลงไป แต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามือของเขาสั่นเล็กน้อย
“พี่ชายต้าหลี่… ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย เร็วๆ นะ…” หลี่เฉียงกรีดร้อง เสียงของเขาบิดเบี้ยว
“เด็กน้อย เจ้าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วใช่ไหม” ต้าหลี่ เกอตะโกนอย่างหดหู่ “เชื่อหรือไม่ ข้าจะสับเจ้าเป็นชิ้นๆ เดี๋ยวนี้เลย”
“อย่าบอกนะ ฉันไม่เชื่อจริงๆ” เย่ห่าวซวนเปลี่ยนมือและเหยียบมันอีกครั้ง…
หลี่เฉียงกลอกตาไปมา เขาเป็นลมไปทั้งตัว บางทีการเป็นลมครั้งนี้อาจเป็นความโล่งใจของเขาก็เป็นได้
“เอาล่ะ พี่ชาย เจ้านี่โหดเหี้ยมจริงๆ” ต้าหลี่เกอหัวเราะอย่างหัวเสีย เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าเจอที่ไม่กลัวความตาย เจ้าเก่งมาก เจ้าเก่งจริงๆ พี่ชายทั้งหลาย ไล่คนไร้ค่าออกไปให้หมด พวกเรามาที่นี่วันนี้เพื่อสะสางเรื่อง”
บาร์ถูกกวาดออกไปอย่างรวดเร็ว ต้าหลี่เกอถอดเสื้อผ้าออก ยืนตรงข้ามเย่ห่าวซวน แล้วตะโกนว่า “สมัครเลย ไม่งั้นฉันเกรงว่าแกจะไม่มีโอกาสสมัคร”
“ฉันไม่สนใจพวกอย่างนายที่เป็นแค่นักสู้อ่อนแอ” เย่ห่าวซวนเยาะเย้ยและพูดว่า “การสมัครเป็นแค่การเสียเวลาของฉัน รีบมาเถอะ”
“เฮ้ เพื่อนเอ๋ย เจ้าเล่ห์จริงๆ เลย ตอนอยู่จีนนายดูหนังเยอะไปหน่อยรึเปล่า คิดจะท้าทายพวกเรากลุ่มนี้จริงๆ เหรอ” ลูกน้องคนหนึ่งพ่นควันใส่เย่ห่าวซวนแล้วพูดอย่างโอหัง “ถ้าวันนี้นายสู้จนหลุดจากกลุ่มพวกเราได้ตั้งสามครั้ง นายก็เก่งมาก…”
ทันทีที่ชายคนนี้พูดจบ เย่ห่าวซวนก็คว้าคอเสื้อเขาไว้แล้วโยนออกไป พร้อมกับเสียงกระจกแตก ชายคนนี้ล้มลงกับพื้นพร้อมกับพี่น้องหลายคน นอนนิ่งอยู่กับที่
“พี่น้องทั้งหลาย ฆ่าไอ้หมอนี่ซะ” ต้าหลี่เกอคำรามอย่างโกรธจัด เย่ห่าวซวนแค่ตบหน้าเขาเท่านั้น เรื่องนี้เกิดขึ้นแทนเขา
กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้าหาเย่ห่าวซวน พร้อมกับตะโกนและหยิบอาวุธในมือขึ้นมาและโจมตีเย่ห่าวซวน
เย่ห่าวซวนเยาะเย้ย น้ำอมฤตสีทองในกายของเขาเริ่มหมุน พลังต่อสู้อันดุเดือดก็สลายหายไปจากร่างของเขา พลังต่อสู้อันทรงพลังนี้ไม่เคยมีมาก่อน
จิตวิญญาณนักสู้ทำให้ทุกคนตะลึง แต่แล้วพวกเขาก็พุ่งเข้าหาเย่ห่าวซวน
ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที… พวกมันทั้งหมดก็กรีดร้องลั่น… เย่ห่าวซวนไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน เขารู้สึกว่าร่างกายของเขามีพลังอันไร้ขีดจำกัด น้ำอมฤตสีทองเล็กๆ นี้ดูเหมือนจะมอบพลังอันทรงพลังมหาศาลให้กับเขา
ดูเหมือนว่าผู้ขโมยความฝันจะพูดถูกเกี่ยวกับเรื่องหนึ่ง นั่นคือเขาได้บรรลุถึงเดชาธาตุทอง ซึ่งเป็นขอบเขตใหม่ของศิลปะการต่อสู้แล้ว ไม่มีใครสามารถบรรลุได้ ยกเว้นพลังอันยิ่งใหญ่โบราณ
ปัง… บุหรี่ในปากของต้าหลี่เกอหล่นลงพื้น เขาตกใจกลัวเย่ห่าวซวนอย่างบ้าคลั่ง รู้ไหม น้องชายของเขาพวกนี้ล้วนแต่เป็นพวกชอบแข่งขัน พวกเขาแทบจะหาเลี้ยงชีพด้วยการต่อสู้ แต่ครั้งนี้ ทำไมพวกเขาถึงพ่ายแพ้ได้เร็วขนาดนี้
“คุณ…คุณ…” ต้าหลี่เกอชี้ไปที่เย่ห่าวซวนและพูดติดอ่าง ไม่สามารถพูดอะไรออกมาสักคำได้
“ฮ่าๆ มีใครอีกไหม? เรียกทุกคนออกมา” เย่ห่าวซวนยิ้มและเกี่ยวนิ้วไว้ ซึ่งเป็นท่าทางดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก