by เขานั่งลงเงียบๆ ข้างเตียงโดยถือลูกปัดวิญญาณมายาที่หมดฤทธิ์ไว้ในมือแน่น รู้สึกถึงความว่างเปล่าในร่างกายของเขา
ไม่มีการฝึกฝน ไม่มีพลังงาน ไม่มีอะไรเลย เหมือนกับว่าเขาไม่เคยฝึกฝนตั้งแต่ต้นจนจบเลย
พลังในร่างกายมีเพียงชนิดเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ…พลังแห่งจิตวิญญาณ!
กล่าวอีกนัยหนึ่ง นี่คือพลังเดียวที่สามารถฝึกฝนได้ในยุคนี้ ยุคนี้คือโลกแห่งการฝึกฝนวิญญาณ!
ส่วนผู้ฝึกฝนหยวนลี่นั้น พวกมันสูญพันธุ์ไปหลายชั่วอายุคนแล้ว ตอนนี้ไม่มีผู้ฝึกฝนหยวนลี่อยู่ในอาณาจักรชางหลานแล้ว แม้แต่คนเดียว!
นี่ก็เป็นเหตุผลที่ Ye Wuque ต้องการใช้พลังของลูกปัดวิญญาณมายาเพื่อฝึกฝนตัวเอง เพื่อที่เขาจะได้เติบโตในมายา สัมผัสประสบการณ์ในโลกแห่งมายา และจากนั้นจึงพัฒนาพลังวิญญาณของเขา
และฉันเพิ่งเสร็จสิ้นการฝึกจินตนาการซึ่งกินเวลานานถึงหนึ่งเดือน!
เย่หวู่เชอค่อยๆ หลับตาลง และด้วยเสียงดัง พลังวิญญาณอันทรงพลังก็ไหลทะลักเข้ามาและห่อหุ้มเย่หวู่เชอจนหมด ปล่อยแสงสีเขียวจางๆ ออกมา และยังมีรูปร่างเป็นมังกร คำรามอยู่ในความว่างเปล่า ทรงพลังและสง่างามอย่างยิ่ง
เมื่อเย่หวู่เชอลืมตาขึ้น ก็มีเค้าลางของความประหลาดใจอยู่ในนั้น!
“ข้าทะลุผ่าน! ข้าทะลุผ่านจริงๆ! ข้าก้าวจากจุดสูงสุดของปรมาจารย์วิญญาณชั้นยอด สู่ระดับปรมาจารย์วิญญาณผู้ยิ่งใหญ่! ข้าทะลุผ่านจากแดนมังกรขาวสู่แดนมังกรน้ำเงิน! ฮ่าๆๆๆๆ… ข้าทะลุผ่านจริงๆ การฝึกฝนมายาหนึ่งเดือนก็ไม่สูญเปล่า! ลูกปัดวิญญาณมายาที่ข้าทุ่มเงินมหาศาลซื้อไปก็ไม่สูญเปล่าเช่นกัน!”
ขณะนั้นเย่หวู่เชอรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง เขาลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตื่นเต้นอย่างยิ่ง
ชั่วพริบตาต่อมา ประตูห้องก็เปิดออกทันที และมีชายวัยกลางคนรูปร่างสูงเดินเข้ามา พร้อมกับเสียงหัวเราะแห่งความพึงพอใจและความประหลาดใจอย่างมาก!
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า… เยี่ยมมาก! เยี่ยมมาก! วูเช่ เจ้าพัฒนาฝีมือได้ก้าวกระโดดจริงๆ! ตอนอายุสิบหก เจ้าฝึกฝนทักษะวิญญาณเฉพาะตัวของตระกูลเย่ “หนามวิญญาณป่าเถื่อนแปดตน” สู่ระดับมังกรฟ้า และก้าวขึ้นสู่ระดับปรมาจารย์วิญญาณผู้ยิ่งใหญ่ได้ในพริบตาเดียว! เจ้าคู่ควรแก่การเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในป้อมซานซาน! หากอาจารย์และนายหญิงรู้ พวกเขาจะต้องภูมิใจในตัวเจ้าอย่างแน่นอน!”
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะกะทันหันเช่นนี้ เย่หวู่เชอก็ยิ้มอย่างจริงใจออกมาเช่นกัน เขามองไปที่คนที่เดินเข้ามาและพูดด้วยรอยยิ้มทันทีว่า “ลุงฟู่ ขอบคุณที่ทำงานหนักเฝ้าประตูให้ข้าในเดือนนี้”
ชายวัยกลางคนตรงหน้าเขาชื่อหวงฟู่หวง เรียกตัวเองว่าอาฟู่ เขาถือว่าพ่อของเย่หวู่เชอเป็นเจ้านายและเป็นเพื่อนสนิทของพ่อเย่หวู่เชอ เขาไม่เคยแต่งงานและไม่มีลูกในชีวิต จึงปฏิบัติต่อเย่หวู่เชอเหมือนลูกชายของตัวเองและรักเขามาก แทบจะกล่าวได้ว่าเย่หวู่เชอได้รับการเลี้ยงดูโดยลุงฟู่
“ฮ่าๆ! วูเช่ เจ้านี่สุดยอดจริงๆ! เจ้าสู้เพื่อตระกูลเย่ เยี่ยมมาก! ไข่มุกวิญญาณมายานั้นวิเศษและหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ มันไม่ได้สูญเปล่า!”
ลุงฟู่ตื่นเต้นมาก อาจารย์วิญญาณผู้ยิ่งใหญ่อายุสิบหกปี นี่มันหมายความว่ายังไงกัน
การจะบอกว่าเขามีพรสวรรค์อันยอดเยี่ยมนั้นไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย เมื่อเห็นเย่อู่เชอโดดเด่น ลุงฟู่ก็รู้สึกสบายใจจนแทบจะหลั่งน้ำตา
มองไปที่ลุงฟูที่กำลังตื่นเต้น ดวงตาของเย่หวู่เชอ
มีกลิ่นอายของความขบขัน
เขาหวนรำลึกถึงทุกสิ่งที่เคยประสบมาในมายาภาพนั้น ในมายาภาพนั้น ลุงฟู่ก็ยังคงเป็นลุงฟู่ แต่กลับกลายเป็นชายผู้แข็งแกร่งที่หาที่เปรียบมิได้และไร้เทียมทาน ผู้พาเขาข้ามผ่านขุนเขาและสายน้ำนับพัน ปกป้องเขาตลอดเส้นทางและอวยพรให้เขาเติบโต
“อู่เชวี่ย ข้าเคยสัญญากับเจ้าไว้แล้วว่า หากเจ้าก้าวข้ามผ่านขอบเขตของนักรบวิญญาณผู้ยิ่งใหญ่ได้ ข้าจะพาเจ้าไปพบอาจารย์และนายหญิง สิบหกปีผ่านไปแล้ว พวกท่านคงคิดถึงเจ้ามากที่แนวหน้าสามขุนเขา!”
คำพูดของลุงฟูทำให้ดวงตาของเย่หวู่เชอสว่างขึ้นทันที เผยให้เห็นแววประหลาดใจเล็กน้อย!
“จริงเหรอ? ฉันจะไปหาพ่อกับแม่ได้จริงๆ เหรอ?”
เย่หวู่เชอรู้สึกตื่นเต้นอย่างที่สุดทันที เขาไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ของเขาเลยตั้งแต่จำความได้ และเขาก็ตั้งตารอที่จะได้เจอหน้าพวกท่านด้วยตาตัวเองเสมอมา ในที่สุดเขาก็ได้เจอพวกท่านเสียที เขาจะตื่นเต้นได้อย่างไร
เย่หวู่เฉอยิ้มเงียบๆ อีกครั้ง เขาจำได้ว่าในภาพลวงตา เขาไม่เคยเห็นพ่อแม่ และไม่รู้แม้กระทั่งประสบการณ์ชีวิตของตัวเอง เขาฝึกฝนอย่างหนักเพื่อค้นหาสิ่งเหล่านี้ และพยายามอย่างหนักเพื่อแข็งแกร่งขึ้น!
–
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่หวู่เชอก็อดถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อเห็นเย่หวู่เชอถอนหายใจ ลุงฟู่ก็ถามด้วยความกังวลทันที
“ไม่มีอะไรหรอกลุงฟู่ ฉันแค่จำทุกอย่างที่ฉันประสบในมายาภาพก่อนหน้านี้ได้ และฉันยังมึนงงอยู่เล็กน้อย”
“ฮ่าๆ นี่คือพลังของลูกปัดวิญญาณมายา ภาพลวงตาที่มันสร้างขึ้นนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก แต่วิวัฒนาการมาจากผู้คนและเหตุการณ์จริงทั้งหมดในโลกความเป็นจริง มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่เจ้าจะดื่มด่ำกับมันและมองมันว่าเป็นโลกแห่งความเป็นจริงได้ ว่าไงล่ะ วูเช่ ข้าดูเป็นยังไงในภาพลวงตาของเจ้า”
ลุงฟูพูดด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก และมีแววอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา
“ฮ่าๆ! ลุงฟู่กลายเป็นชายที่แข็งแกร่งไร้เทียมทาน ทรงพลังอย่างมหาศาล! เมื่อเจอเทพก็ฆ่า เมื่อเจอผีก็ฆ่า!”
เย่หวู่เชอก็หัวเราะเช่นกัน และในไม่ช้าเสียงหัวเราะของพวกเขาก็ดังก้องไปทั่วห้อง
“มาเถอะ หวู่เช่อ ลุงฟู่จะทำอาหารอร่อยๆ ให้ทานเพื่อเป็นรางวัลสำหรับการทำงานหนักของคุณในเดือนนี้!”
ทันใดนั้น ลุงกับหลานชายก็ออกจากห้องของเย่หวู่เชอ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา เย่หวู่เชอยืนอยู่คนเดียวหน้าประตูคฤหาสน์เย่ มองดูทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างสวรรค์และโลก
มองไปรอบๆ จะเห็นหญ้าเขียวขจี สดชื่นไปด้วยกลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิ คุณยังเห็นฝูงวัวและแกะจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังกินหญ้าอย่างมีความสุขอยู่ไกลๆ อีกด้วย
ในขณะนี้ แสงแดดอุ่นส่องกระทบร่างของเย่หวู่เชอ สายลมอ่อนๆ ของฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านใบหน้า กลิ่นดินและหญ้าอบอวลไปทั่วปากและจมูก เต็มไปด้วยความเงียบสงบและสันติสุข ทำให้ผู้คนอยากยืนอยู่ตรงนี้ตลอดไปและกลมกลืนไปกับโลก
เมื่อรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างชัดเจนอยู่ตรงหน้า ความคิดถึงภาพลวงตาในใจของเย่หวู่เชอก็ดูเหมือนจะค่อยๆ จางหายไป และเขาไม่หลงใหลกับมันอีกต่อไป
“ทั้งหมดนี้เป็นแค่ความฝันจริงๆ เหรอ?”
เย่หวู่เชอพึมพำกับตัวเองอย่างช้าๆ แล้วเขาก็ดูเหมือนจะคิดอะไรออกบางอย่าง แสงประหลาดวาบขึ้นในดวงตาของเขา และเขากระซิบในใจ
โทรมา: “โซระ…อยู่ไหม?”
หลังจากทำติดต่อกันสามครั้ง เย่หวู่เชอก็รู้สึกกังวลและคาดหวังเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ไม่มีการตอบสนองใดๆ อยู่ในใจของฉันเลย
“ฮ่าๆๆ มันก็เป็นแค่ความฝันเท่านั้นแหละ…”
เย่หวู่เชอแสดงท่าทีของการสูญเสียอีกครั้ง แต่แล้วเขาก็ส่ายหัวและยิ้ม
“ใช่แล้ว จะมีสิ่งที่เรียกว่า ‘โซระ’ อยู่ในโลกนี้ได้ยังไงล่ะ”
เย่หวู่เชอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ลืมทุกสิ่งในภาพลวงตาไปอย่างสิ้นเชิง และใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข เมื่อคิดถึงการได้เจอพ่อแม่ในเร็ว ๆ นี้ เย่หวู่เชอรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขอย่างมาก
“พี่เย่! พี่เย่! ในที่สุดเจ้าก็ออกมาแล้ว!”
ทันใดนั้น เสียงหญิงสาวที่ใสและไพเราะก็ดังมาจากระยะไกล พร้อมกับความยินดีและความชื่นชมเล็กๆ น้อยๆ และสายลมอันหอมกรุ่นก็พัดมาหาฉันจากที่ไกลๆ!
ทันทีที่เขาได้ยินเสียงลูกสาวที่ชัดเจน รอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความรักก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ Ye Wuque และเขาก็หันไปมองทันที
ฉันเห็นร่างบอบบางในชุดสีขาว ซุกตัวลงในอ้อมแขนของเย่หวู่เชอราวกับนกนางแอ่นน้อยที่กำลังกลับรัง เธอมีผมสีดำเงางาม ประดับด้วยเส้นไหมสีดำสามพันเส้น ผิวพรรณผ่องใสดุจหยก ขาวผ่องใส หน้าตาบริสุทธิ์บอบบาง ดวงตาเปี่ยมไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า เปล่งประกายความน่ารักสดใส ดุจดั่งนางฟ้า ใครๆ ก็ต้องตกหลุมรักหญิงสาวผู้เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ดุจนางฟ้าตั้งแต่แรกเห็น
“เซียนเอ๋อร์ เจ้าทำตัวไม่ดีอีกแล้ว! เดือนนี้เจ้าฝึกพลังวิญญาณได้ดีแล้วหรือยัง?”
เย่หวู่เชอชอบลูบศีรษะน้อยๆ ของเด็กสาวในอ้อมแขน ลูบไล้เส้นผมสีดำนุ่มสลวยของเด็กสาวเป็นประจำ แต่เด็กสาวกลับดูจะชอบความรู้สึกนี้มาก เธอถูตัวเย่หวู่เชออย่างแรง กอดเขาแน่น ก่อนจะหลับตาลงอย่างสบายใจ