กรี๊ด!
เสียงร้องของอินทรีดังก้องไปทั่วความว่างเปล่า เย่หวู่เชอสั่งให้อินทรีเงินบินออกสำรวจดินแดนถัดไป!
ภายใต้แสงแห่งดวงตาอมตะแห่งการดับสูญ ไม่มีสิ่งใดรอดพ้นสายตาของเขาไปได้
คราวนี้ ในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง เย่หวู่เชอได้ค้นพบอะไรบางอย่าง!
“มณฑลไป่เหมิง…”
เมื่อเย่หวู่เชอเข้าสู่มณฑลไป่เหมิง นัยน์ตาสีทองของเขาพลันเปล่งประกายแสงสีทองอร่าม เสียงร้องของอินทรีเงินดังก้อง หัวใจของเย่หวู่เชอเต็มไปด้วยความหนาวเย็นราวกับน้ำแข็งในมหาสมุทร!
ภายในมณฑลไป่ฮวา เมืองมนุษย์ที่ใหญ่ที่สุด มีร่างสิบแปดร่างยืนอยู่ในความว่างเปล่า ทุกคนสวมชุดเกราะสีแดงเลือด เปล่งรัศมีแห่งการสังหารอันน่าเกรงขาม พวกเขายังเป็นศิษย์สิบแปดคนที่บรรลุถึงความสมบูรณ์แบบแห่งจิตวิญญาณสวรรค์!
บุคคลที่อยู่เบื้องหลังคือหญิงร่างสูง ร่างผอมเพรียวสวมชุดเกราะ เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน ผมยาวสีแดงเข้มสยายลงมาตามไหล่เรียว ใบหน้างดงามจับใจ ริมฝีปากลุกโชนดุจเปลวเพลิง เธอดูราวกับหญิงงามผู้ร้อนแรง ราชินีผู้สง่างามผู้หมายมั่นจะสะกดทุกสายตา เปี่ยมล้นด้วยเสน่ห์!
สตรีผู้นี้ หยานหลานซาน ก็เป็นศิษย์ของตระกูลหยานเช่นกัน ฐานะและฐานะของเธอเหนือกว่าหยานหลงซิงอย่างเห็นได้ชัด!
ในฐานะหนึ่งในสองสาวใช้ที่รับใช้ “ท่านหญิงใหญ่” รับใช้เธอมาตั้งแต่เด็ก เธอจึงโดดเด่นกว่าศิษย์ทั่วไปของตระกูลหยานอย่าง
ไม่ต้องสงสัย ใบหน้าอันงดงามของหยานหลานซานฉายแววอิดโรย แต่แววตาที่จ้องมองเด็กชายและเด็กหญิงหลายร้อยคนที่ตัวสั่นเทาเบื้องล่างกลับเปล่งประกายด้วยความโลภและความปรารถนา!
เหล่าองครักษ์โลหิตของตระกูลหยานทั้งสิบเจ็ดได้โบกมือพร้อมกัน ปลดปล่อยพลังดูดอันมหาศาลที่คุกคามเด็กชายและเด็กหญิงแต่ละคน ผู้ปกครองคนใดที่ไม่กล้าปล่อยมือจะถูกฆ่าทันที!
หากเทียบกับมณฑลหลี่กวงแล้ว มณฑลไป๋ฮัวก็เปรียบเสมือนนรกบนดิน โหดร้ายและไร้ปรานียิ่งกว่า ชีวิตมนุษย์ถูกมองว่าไร้ค่า ทั่วทั้งเมืองส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความสิ้นหวัง ละอองโลหิตย้อมผืนดินเป็นสีแดงฉาน!
“รวมเด็กชายและเด็กหญิงหลายร้อยคนที่นี่แล้ว ครบห้าพันคน! ข้าทำภารกิจที่หญิงสาวมอบหมายให้สำเร็จอีกครั้ง ข้ามั่นใจว่าจะได้รับคริสตัลโลหิตจากนาง! บางทีหลังจากกลั่นมันแล้ว ข้าอาจสามารถทะลวงสู่สวรรค์อันสมบูรณ์แบบ และไปถึงแดนมังกรครึ่งก้าวได้!”
ริมฝีปากสีแดงของหยานหลานซานโค้งงอด้วยความตื่นเต้น หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
สองสัปดาห์ก่อน ตระกูลหยานทั้งหมดภายใต้การนำของตระกูลโลหิตได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ว่ากันว่าบรรพบุรุษโลหิตของตระกูลหยานได้รับโอกาสอันยิ่งใหญ่ ไม่เพียงแต่เพิ่มพูนพละกำลังของตนเองขึ้นอย่างมาก แต่ยังได้รับสิ่งของลึกลับที่เรียกว่าคริสตัลโลหิตอีกด้วย เมื่อดูดซับและกลั่นกรองแล้ว มันจะรวมเข้ากับพลังของตนเอง ก่อให้เกิดความก้าวหน้าอย่างน่าทึ่งและน่าเหลือเชื่อในการฝึกฝน!
ดังนั้น หลังจากที่ศิษย์บางคนของตระกูลหยานได้สัมผัสกับผลอันน่าอัศจรรย์ของผลึกแก่นโลหิต พวกเขาก็เต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า ต่อมา ตามคำสั่งของบรรพบุรุษโลหิตของตระกูลหยาน ผู้ใดที่แสวงหาผลึกแก่นโลหิตเพิ่ม จะต้องจับเด็กชายและเด็กหญิงอายุประมาณห้าขวบภายในดินแดนโลหิตศักดิ์สิทธิ์เป็นรางวัล
ตระกูลหยานทั้งหมดต่างตื่นเต้น!
ด้วยพลังของตนเอง พวกเขาลงมือโดยไม่ลังเล ไม่รู้สึกผิดหรือกังวลใดๆ พวกเขายื่นมืออันชั่วร้ายไปทั่ว 48 มณฑลของอาณาเขตโลหิตศักดิ์สิทธิ์ เพื่อแย่งชิงตำแหน่งที่หนึ่ง
ทันใดนั้น ดวงตาของหยานหลานซานก็เปล่งประกาย ท่ามกลางเด็กๆ หลายร้อยคนที่ถูกลักพาตัวไป เธอมองเห็นเด็กสาวผู้บอบบางบอบบางคนหนึ่ง น้ำตาไหลอาบแก้มอันน่ารัก มือสั่นเทา พยายามเอื้อมไปโอบกอดแม่ แต่ดูเหมือนเธอจะยิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ
เหยียนหลานซานโบกมือขวาคว้าตัวเด็กหญิงไว้!
“เด็กน้อยช่างน่ารักอะไรเช่นนี้…”
เหยียนหลานซานลูบไล้ใบหน้าของเด็กหญิงด้วยมือขวา ริมฝีปากแดงก่ำขึ้นเล็กน้อยขณะพูดจาแปลกๆ แววตาแห่งความโลภฉายวาบขึ้นบนใบหน้า
ใบหน้าของเด็กหญิงซีดเผือด เต็มไปด้วยความกลัวและความรู้สึกไร้หนทาง ทว่าเมื่อเห็นพี่สาวคนสวยตรงหน้า เธอเอ่ยขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่า “พี่สาว… พี่สาว… หนูคิดถึงแม่จังเลย… หนูขออยู่กับแม่ได้ไหม”
เสียงของเด็กหญิงแผ่วเบาและแผ่วเบา ดวงตากลมโตเปี่ยมไปด้วยความไร้เดียงสาและน้ำตา ฉายแววแห่งความหวัง เธอมองเหยียนหลานซาน ราวกับเชื่อว่าพี่สาวคนสวยคนนี้จะส่งเธอไปอยู่เคียงข้างแม่
หลังจากได้ยินคำพูดของเด็กหญิง รอยยิ้มประหลาดบนริมฝีปากของหยานหลานซานก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น นิ้วของเธอก็ลูบไล้ไปทั่วใบหน้าของเด็กหญิงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนลงมาหยุดอยู่ที่คอขาวราวหิมะของเด็กหญิง!
เมื่อมองไปที่คอที่ขาวราวกับหิมะ แม้แต่เส้นเลือดสีฟ้าใต้ผิวหนังก็มองเห็นได้ชัดเจน ราวกับสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นๆ ที่ไหลเวียนอยู่ภายใน ดวงตาของหยานหลานซานเต็มไปด้วยความโลภและความปรารถนาอย่างแรงกล้า!
“เลือดของเจ้าต้องอร่อยมากแน่ๆ…”
เหยียนหลานซานอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้น เผยคอขาวราวหิมะ แล้วพูดเบาๆ สีหน้าของเธอดูแปลกประหลาดและน่าสะพรึงกลัว ราวกับได้เห็นอาหารอันโอชะที่หาได้ยาก!
ทันใดนั้น เหยียนหลานซานก็อ้าปากและโน้มตัวไปข้างหน้า อยากจะดื่มเลือดในร่างของเด็กหญิงตัวน้อยเป็นๆ!
การกระทำนั้นดูเชี่ยวชาญอย่างยิ่ง และเห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ!
ทว่า ขณะที่ริมฝีปากของเหยียนหลานซานสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากผิวคอของเด็กหญิง เธอก็รู้สึกถึงลมหายใจอันน่าสะพรึงกลัวที่สั่นสะเทือนท้องฟ้าแตกกระจาย พัดพาลงมาปกคลุมทุกสิ่ง!
ทันใดนั้น เหยียนหลานซานก็รู้สึกตัวว่าขยับไม่ได้!
ร่างกายของเธอแข็งทื่อ เธอถูกขังอยู่ในความว่างเปล่า!
ทันใดนั้นเด็กหญิงตัวน้อยในมือก็หายไปอย่างกะทันหัน ถูกพลังบางอย่างดึงตัวไป ในชั่วพริบตา เหยียนหลานซานรู้สึกถึงเงาปรากฏขึ้นเหนือศีรษะ แผ่รังสีแห่งจิตสังหารอันไร้ขอบเขต จิตสังหารทำให้นางหวาดกลัวจนตับและถุงน้ำดีแตก อวัยวะภายในเคลื่อนหลุด เลือดพุ่งออกมาเต็มปาก!
“ใคร…เจ้าเป็นใคร”
เหยียนหลานซานดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ความกลัวในใจราวกับภูเขาแสนลูกระเบิด นางรู้สึกราวกับกลายเป็นมด ยืนอยู่เบื้องหน้ามังกรเก้าฟ้า ตัวเล็กจิ๋ว!
ทันใดนั้นร่างของเหยียนหลานซานก็ผ่อนคลายลง พลังที่กักขังนางหายไป เลือดไหลนองที่มุมปาก เหยียนหลานซานรีบเงยหน้าขึ้นมองความว่างเปล่าเหนือศีรษะ!
นางเห็นร่างสูงใหญ่สวมเสื้อคลุมสีดำยืนอยู่ในความว่างเปล่า ดูจากรูปร่างแล้ว เขาเป็นผู้ชาย!
ทันใดนั้นนัยน์ตาของเหยียนหลานซานก็หดเล็กลง เพราะนางเห็นว่าเหนือท้องฟ้า นอกจากเรือรบประจำการอันน่าทึ่งแล้ว ยังมีเรือรบประจำการอีกลำแขวนอยู่ด้านหลัง เรือรบประจำการของเหยียนหลงซิ่งต่างหาก!
ทันใดนั้น เหยียนหลานซานก็เข้าใจทุกอย่าง ชายลึกลับตรงหน้าดูเหมือนจะพบเหยียนหลงซิงแล้ว!
“หลับตาลงซะ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง แม่ของเจ้าจะโอบกอดเจ้า…”
เสียงชายหนุ่มอ่อนโยนดังออกมาจากใต้เสื้อคลุม กอดเด็กหญิงตัวน้อยที่เหยียนหลานซานเตรียมจะดูดเลือด
“อืม… ฮวาเอ๋อร์ ฟังพี่ใหญ่…”
ใบหน้าน่ารักของเด็กหญิงเงยขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง จ้องมองใบหน้างามสง่าใต้เสื้อคลุม รอยยิ้มอ่อนโยน เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความรู้สึกมั่นคง เธอเอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าของพี่ชายอย่างอ่อนโยน จากนั้น
เธอก็หลับตาลงอย่างเชื่อฟังและถอยกลับเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ขณะเดียวกัน เหยียนหลานซาน แม้จะสามารถขยับตัวได้อีกครั้ง แต่ก็ไม่กล้าขยับ ความกลัวพลุ่งพล่านอยู่ภายในราวกับมหาสมุทรอันไร้ขอบเขต!
ทว่านางเป็นคนอ่อนไหว จึงระงับความกลัวไว้ด้วยการพูดจาอันสั่นเทา
“ท่าน… ท่านเป็นใครกัน? นี่คืออาณาจักรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ หากท่านเป็นนักบำเพ็ญเพียรต่างแดน โปรดเชื่อฟัง…”
บูม!
ก่อนที่หยานหลานซานจะพูดจบ ดวงตาของเธอก็หดเล็กลงอีกครั้ง!
เสียงคำรามดังสนั่นหวั่นไหว เหยานหลานซานก็เห็นภาพอันน่าสะพรึงกลัวอย่างมหันต์!
ชายในชุดคลุมสีดำโบกมือขวาอย่างไม่ใส่ใจ มือทองคำขนาดมหึมาปรากฏขึ้น บดขยี้สวรรค์ทั้งเก้าและแผ่นดินทั้งสิบ ในชั่วพริบตาเดียว มันก็คว้าตัวองครักษ์โลหิตตระกูลหยานทั้งสิบเจ็ดคนไป!
แตก!
กระดูกแตกละเอียด เนื้อและเลือดกระเซ็นกระจายเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัว!
“อ๊า!!!”
เสียงโหยหวนโหยหวนสิ้นหวังสิบเจ็ดเสียงดังก้อง มือทองคำไม่ได้สังหารองครักษ์โลหิตทั้งสิบเจ็ดคนโดยตรง แต่กลับบดขยี้พวกเขาทีละน้อย บดขยี้กระดูกและเศษเนื้อทุกชิ้น เป็นเวลาครึ่งนาทีเต็ม! เสียง
โหยหวนอันเจ็บปวดดังก้องไปทั่วเป็นเวลาครึ่งนาทีเต็ม ในที่สุดมือทองคำก็คลายออก ปลดปล่อยเนื้อและเลือดจำนวนมหาศาลออกมา ร่วงหล่นลงมาจากความว่างเปล่า ไม่อาจแยกออกได้ว่าใครเป็นของใคร ความตายของพวกเขาช่างน่าสยดสยอง ร่างกายของพวกเขาถูกฝังไว้โดยไม่ฝัง มันไม่เคยได้ยินมาก่อน!
เหยียนหลานซานผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดกำลังสั่นสะท้านไปทั้งตัว เหงื่อเย็นไหลอาบหน้าผาก ดวงตาแดงก่ำ เธอต้องการหลบหนี แต่ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ!
การที่สามารถบดขยี้ผู้พิทักษ์โลหิตตระกูลหยานสิบเจ็ดคนได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ เป็นสิ่งที่มีเพียงผู้ฝึกฝนระดับปรมาจารย์แห่งแดนประตูมังกรเท่านั้นที่จะทำได้!
ชายในชุดคลุมสีดำตรงหน้าเธอต้องเป็นผู้ฝึกฝนแดนประตูมังกรที่แท้จริง เธอผู้ฝึกฝนระดับเทพวิญญาณสวรรค์จะหนีไปได้ที่ไหน?